Dziennik zarazy

„Dziennik zarazy” nieźle mną potrząsnął. Historia kanadyjskiego dziennikarza żydowskiego pochodzenia, który za swoje poglądy dostaje po głowie tak, jakby żył w jakimś komunistyczno-totalitarnym państwie jest naprawdę poruszająca, tym bardziej że, choć zmyślona, boleśnie przypomina rzeczywistość, której na co dzień nie chce się zauważać. Ta książka drapie, szczypie, kąsa i nie daje spocząć, cały czas obnażając, że system, w jakim przyszło żyć współczesnemu człowiekowi wcale nie jest tak idealny, jak mogłoby się wydawać. O’Brien nie moralizuje, a mimo to moralne przesłanie jego powieści jest jak najbardziej jawne – i słuszne.

Nathaniel, dziennikarz-społecznik, pół-Indianin, całe życie walczy ze światem. Walka ta, jak każda walka, wiele go kosztuje. Pomijając utratę znajomych, którzy nie podzielają z nim poglądów, lub mają dość społeczno-politycznych tyrad, Nathaniela również opuszcza żona. Pozostawia mu pod opieką dwójkę dzieci. Od tej pory muszą sobie radzić sami. Wszystko idzie dobrze przez wiele lat, do momentu, gdy nie trafia się seria dziwnych wypadków - ktoś niszczy i okrada wydawnictwo Nathaniela, sam dostaje serię dziwnych telefonów, w których ktoś radzi mu jak najszybciej spakować siebie i dzieci i wyjechać jak najdalej od domu, ponieważ ktoś inny czyha na jego wolność i być może nawet życie. Decyduje się na ten krok, po tym, jak dyrektorka szkoły, do której uczęszczają jego dzieci, oskarża go o molestowanie seksualne. Od tego momentu życie Nathaniela i jego dzieci zmienia się diametralnie? Czy unikną nieszczęścia? czy wrócą do normalności, czy całe życie już będą musieli się ukrywać? Tego nie zdradzę, powiem tylko tyle, że książka naprawdę zmusza do myślenia, nad własnym postępowaniem. czy przypadkiem my sami nie jesteśmy zbyt radykalni w poglądach, na ile sobie pozwalamy względem innych i czy nie stajemy już na granicy prześladowania. I co z wolnością słowa, o która tyle (w tym i my sami) tak długo wiele krajów walczyło.