Dziennik szalonego starca

owiedzieć, że zmęczyłem się życiem, i wydaje mi się, że dla mnie to już nieważne, kiedy umrę. Gdy robiono mi zdjęcia warstwowe w szpitalu Toranomon, podejrzewając raka, asystujące mi żona i pielęgniarka pobladły, ja natomiast byłem zupełnie spokojny. To zdumiewające, że mogłem być aż tak spokojny. Poczułem niemal ulgę na myśl, że wreszcie skończy się to moje długie bytowanie. Wcale nie mam zamiaru trzymać się życia kurczowo, lecz dopóki żyję, nie mogę się oprzeć urokowi płci pięknej. Myślę, że to się nie zmieni do ostatniej chwili przed śmiercią. Nie jestem tak żywotny jak Kuhara Fusanosuke29, któremu udało się spłodzić dziecko w dziewięćdziesiątym roku życia, jestem już pełnym impotentem, i właśnie dlatego potrafię odczuwać urok płci w odmienny niż inni, w pośredni i wieloraki sposób. Można by powiedzieć, że pozostały mi teraz tylko dwie przyjemności w życiu: seks i jedzenie. Chyba tylko Satsuko trochę zdaje sobie sprawę z tego, co ja naprawdę czuję. W tym domu wie coś o mnie tylko Satsuko. Nikt poza nią. Satsuko, jak się zdaje, sprawdza pośrednio i delikatnie, co przeżywam, i śledzi moje reakcje. Sam dobrze o tym wiem, że jestem brzydkim, pomarszczonym starcem. Gdy przed snem przyglądam się sobie w lustrze po wyjęciu sztucznych zębów, widzę twarz naprawdę przedziwną. W górnej i dolnej szczęce nie mam ani jednego własnego zęba. Nie ma też dziąseł. Kiedy zamykam usta, wargi zachodzą płasko na siebie, a nos zwisa tuż nad nimi i omal nie dotyka brody. Nawet mnie samemu trudno się z tym pogodzić, że to naprawdę moja twarz. Nawet małpa nie ma takiej obrzydliwej twarzy. Z taką twarzą tylko głupiec może żywić jakieś, choćby najmniejsze, nadzieje na względy u kobiet. A jednak ma to i swoją dobrą stronę. Ludzie nie mają się na baczności, myślą, że taki jak ja starzec sam również jest przekonany, że nie ma prawa spodziewać się od nikogo jakichkolwiek względów. Ale chociaż nie jestem już do tego uprawniony ani nie mogę wykorzystać tej dodatniej strony starości, to jednak mogę przynajmniej zbliżać się do pięknych kobiet, nie budząc najmniejszych podejrzeń. Sam już nie mam żadnych możliwości, ale w zamian mogę napuścić piękną kobietę na przystojnego mężczyznę, wywołać zamieszanie i burzę w całym domu i znaleźć w tym dla siebie przyjemność... DZIEŃ DWUDZIESTY Wygląda na to, że J?kichi już nie kocha Satsuko tak jak dawniej. Możliwe, że jego miłość stopniowo ostygła po urodzeniu się Keisuke. W każdym razie często wyjeżdża służbowo, a nawet kiedy pozostaje w Tokio, chodzi prawie co wieczór na przyjęcia i późno wraca do domu. Może znalazł już kogoś nowego, ale tego nie jestem pewien. Wygląda na to, że teraz znacznie bardziej interesuje się pracą niż kobietami. Dawniej przez pewien czas kochali się z Satsuko namiętnie -- widocznie odziedziczył po mnie niestałość. Jestem zwolennikiem laissez-faire i staram się nie wtrącać w sprawy innych, ale żona przeciwstawiała się jego małżeństwu z Satsuko. Satsuko, jak sama mówiła, była tancerką w rewii ,,Nichigeki", ale pracowała tam zaledwie pół roku -- co więc robiła potem? Sądzę, że zarabiała gdzieś na terenie Asakusy w jednym z klubów nocnych. -- Czy tańczysz na palcach? -- zapytałem ją. -- Niezupełnie. Uczyłam się co prawda przez rok czy dwa tańca baletowego, bo miałam zamiar zostać baletnicą, nawet utrzymywałam się jako tako na palcach, ale nie wiem, czy jeszcze to potrafię -- odpowiedziała. -- Dlaczego zrezygnowałaś, skoro uczyłaś się tak długo? -- Jak to, przecież taniec deformuje nogi, stają się okropnie brzydkie! -- I z tego powodu zrezygnowałaś? -- Nie chcę, żeby moje nogi były takie! -- Jakie? -- Jakie? Po prostu okropne! Na wszystkich palcach u nóg porobiły mi się odciski, palce popuchły, straciłam paznokcie! -- Ale teraz masz ładne stopy. -- Były znacznie ładniejsze, naprawdę! Teraz okropnie zbrzydły z powodu odcisków od tańczenia na palcach. Kiedy skończyłam z tańcem, starałam się, jak mogłam, doprowadzić stopy do poprzedniego stanu, codziennie je szorowałam, czym się dało, ścierałam pumeksem, a nawet pilnikiem! I mimo to nie są takie jak przedtem. -- Naprawdę? Pokaż. Niespodziewanie nadarzyła mi się okazja dotknięcia jej nagiej stopy. Położyła na sofie obie nogi i zdjęła pończochy. Wziąłem jej nogi na moje kolana i zacząłem dotykać wszystkich palców po kolei. -- Są miękkie w dotyku, ani śladu odcisków. -- Spróbuj nacisnąć. O, tutaj naciśnij trochę mocniej. SPIS TREŚCI 1 2 3 4 5 6 7 Wyciąg z kroniki chorobowej pielęgniarki Sasaki Wyciąg z kroniki chorobowej sporządzonej przez doktora Katsumi Wyciąg z notatek Shiroyamy Itsuko Przypisy Życie i twórczość Junichir? Tanizakiego Wszystkie rozdziały dostępne w pełnej wersji książki.