Dzieci Diuny (twarda)

Dzieci Diuny kończą Wielki Trójksiąg Diuny wyodrębniony z całego cyklu jako całość spięta klamrą życia Paula Muad Diba. Pałeczkę przejmują tytułowe bliźniaki – dzieci Paula. Jako budzący zazdrość spadkobiercy Imperium mierzą się z nieustannym zagrożeniem życia i … wizją przyszłości. Jednak czynią to w sposób jakże odmienny od ojca.
Paul odchodząc na pustynię nie ujarzmił demona nieuchronnej Przyszłości, a jedynie scedował konieczność podjęcia ostatecznych decyzji na swoje dzieci. Te z kolej mierząc się z brzemieniem mocy odziedziczonej po ojcu i poszerzonej przez uzależnienie matki od melanżu dostrzegają wynikające z tego dziedzictwa obowiązki wobec ludzkości.
Próbują uniknąć losu otoczonego bałwochwalczym kultem ojca, którego walka o dobro ludzkości nie mogła nie zniszczyć jego samego. Wbrew ortodoksji dostrzegają też że nie zdołał zdziałać tego co zamierzał. Nie będą powtarzać błędów ojca-boga, co grozi doznaniem klęski o wiele dotkliwszej. Odczuwają potrzebę podjęcia ostatecznej rozgrywki by w końcu na dobre zażegnać zagrożenie nadciągającej katastrofy. Podejmują wyzwanie Przyszłości: nie staną się niewolnikami Wizji. Toczą walkę która zmieni ludzkość i na co najmniej 4.000 lat odmieni oblicze Diuny. Zmierzą się także z dziedzictwem przeszłości, zdolnego uczynić z nich Paskudztwa. W finale doprowadzą do końca dzieło ojca.
Kiedyś słyszałem fana twórczości F.Herberta, który ubolewał nad brakiem barona Harkonnena w fabule Mesjasz Diuny. W jego opinii autor postąpił bardzo nierozważnie uśmiercając wroga Atrydów w finale Diuny – przecież była to postać którą wręcz kocha się nienawidzić. Otóż nasz Frank jakby odpowiadając na te utyskiwania znów sprytnie wplata postać barona w dzieje Atrydów. Okazuje się, że niszcząca siła nienawiści tłustego suwerena nadal działa nie gorzej niż za jego życia, wprowadzając zamęt i niosąc śmierć w domu Atrydów.
Tak jak baron Harkonnen doskonale wywołuje uczucie nienawiści, tak Alia - regentka swoich bratanków, doskonale budzi uczucie dziwnej mieszaniny nienawiści, żalu i miłosierdzia. Jej klasycznie tragiczna historia jest najbardziej poruszająca w tym tomie. Nie wiem jak to się dzieje że klasyczne schematy mimo całej swojej przewidywalności tak silnie oddziałują na emocje. Herbertowi poprzez zastosowanie do kreowania historii Alii reguł Arystotelesowskiej Poetyki wzbudza katharsis. Zgodnie ze stosowaną w świecie Diuny zasadą finty w fincie wewnątrz finty Alia zostaje pokonana przez potężnego przeciwnika, którego wcześniej przechytrzyła zadając mu śmierć. Ale jak to było musicie przeczytać sami…

Paul Atryda - słynny Muad`Dib - po pokonaniu knujących przeciwko niemu spiskowców nie pozostaje na swoim tronie. Oślepiony w czasie walki, udaje się samotnie na pustynię, zgodnie z odwiecznym zwyczajem panującym na planecie. Władzę przejmuje Alia, siostra Paula, która w miarę upływu czasu popada w coraz większy obłęd i zaczyna być zagrożeniem dla całego Imperium. W realizacji jej planów mogą przeszkodzić dzieci Paula i prawowici następcy tronu - Leto i Ganima. Dzieci mają przed sobą wielu przeciwników. Na ich życie czyha Alia oraz ród Corrinów, który upatruje się w nich zagrożenia dla swojej potęgi. Jako dzieci legendarnego Muad`Diba są również obdarzone wspomnieniami całej ludzkości, które w końcu stają się dla nich niebezpieczne. Muszą zatem poradzić sobie zarówno z zewnętrznymi wrogami jak i z narastającym opętaniem, które może doprowadzić je do takiego samego obłędu, w jaki popadła Alia.