Dwie twarze

nazistowskich obozów koncentracyjnych usytuowany w pobliżu miejscowości Mauthausen, był pierwszym niemieckim obozem koncentracyjnym utworzonym poza granicami III Rzeszy, niedługo po ,,Anschlussie" Austrii. Istniał od sierpnia 1938 do 5 maja 1945 roku. Zginęło w nim szacunkowo między 71 000 a 122 000 osób. Źródło: Wikipedia. 2 Litzmannstadt - niemiecka nazwa Łodzi nadana 11 kwietnia 1940 roku na rozkaz Adolfa Hitlera. Po wyzwoleniu w 1945 roku przywrócono miastu polską nazwę. 3 Getto w Łodzi utworzono 8 lutego 1940 roku, ale ostatecznie jego teren odizolowano od reszty miasta 30 kwietnia tego roku. Likwidacja getta rozpoczęła się 23 czerwca 1944 roku. Do 14 lipca hitlerowcy wywieźli do Kulmhof ponad 7 tys. osób. Ponieważ to miejsce zagłady nie było w stanie sprostać planowi eksterminacji, po dwutygodniowej przerwie likwidację wstrzymano. Wznowiono ją, ale ludzi wywożono już do KL Auschwitz-Birkenau (Oświęcim-Brzezinka). Od 9 do 29 sierpnia wywieziono tam około 70 tys. Żydów. Ostatni transport odszedł 29 sierpnia 1944 roku. Źródło: Wikipedia. 4 KL Dachau powstał z rozkazu Heinricha Himmlera z 21 marca 1933 roku w celu izolowania politycznych przeciwników reżimu nazistowskiego, duchownych i Żydów. Stał się ,,wzorem" dla wszystkich kolejnych obozów. Źródło: Wikipedia. 5 W okresie wojny parki i skwery w wielu miastach zamieniały się w prowizoryczne ogródki, w których sadziło się warzywa, głównie ziemniaki i cebulę. 6 Łódź była miastem najmniej dotkniętym zniszczeniami w okresie II wojny światowej. Podziękowania Nie sposób opisać, czym jest wojna, Holokaust, Auschwitz, Birkenau, obozy śmierci. Nie ma słów, które oddałyby strach, ból, rozpacz tych, którzy przeszli przez piekło, tracąc biskich, godność i nadzieję. Auschwitz w moim życiu pojawiło się zrządzeniem losu podczas spisywania wspomnień mojej osiemdziesięcioletniej przyjaciółki Ewy Budniak, które ukazały się w książce Tajemnica z Auschwitz, i już wiem, że się od niego nie uwolnię. Odcisnęło na mojej duszy bolesne piętno, odebrało spokój i sen. To przeklęte miejsce na ziemi wręcz oplotło mnie swoimi mackami. Gdy przeglądałam archiwa, natknęłam się na tyle niezwykłych relacji, ludzi, ich doświadczeń, że nie sposób było się nad nimi nie pochylić. Tak stało się i tym razem. Wiedziałam, kim była położna z Auschwitz, Stanisława Leszczyńska, a relacje, z którymi się zapoznałam, pracując nad poprzednią książką, popchnęły mnie w jej kierunku. Uznałam, że o postawie tej niezwykłej kobiety i jej podobnych lekarek i położnych nie powinniśmy zapominać, a ich losy i bohaterstwo w najtrudniejszych chwilach, miejscach i okolicznościach winny stać się inspiracją. Nie wolno mam pogrzebać również pamięci tych, którzy w obozie przyszli na świat i którym było dane zachłysnąć się życiem zaledwie na chwilę. Nie wolno zapomnieć o dramatach matek, które doznały najgorszej ze strat, którym śmierć, Niemcy albo obcy ludzie odebrali dzieci. Rozpacz naznaczyła je na resztę życia. W tym miejscu pragnę bardzo podziękować Panu Szymonowi Kowalskiemu z Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu za niezwykłą czujność, przeprowadzenie przez labirynty dokumentów, skrupulatność i poświęcony czas. Ogromne wyrazy wdzięczności składam Pani Helenie Kubicy za dzielenie się wiedzą, podpowiedzi, opowieści i inspiracje. Pani Heleno, gdyby nie Pani, nie dotarłabym do tak wielu faktów i ta książka miałaby inny wymiar. Pani Annie Odi dziękuję za otulenie mnie dobrą energią, za wszelką pomoc i wsparcie. Pani Annie Walczyk za cierpliwość i wyrozumiałość. Pani Agnieszce Sieradzkiej za wszelką pomoc. Kłaniam się Państwu bardzo nisko i jestem pełna uznania dla Państwa pracy, poświęcenia i oddania historii Auschwitz. Niezmiennie dziękuję mojemu wydawcy za zaufanie. Pani Marii Miłaszewskiej za słowa wsparcia, redakcyjną, merytoryczną czujność i brnięcie wraz ze mną przez tak trudne i bolesne tematy. Kasi Rabiedze za lwią promocyjną walkę i za to, że stała się moją wydawniczą przyjaciółką, rozumiejąc mój strach, dzieląc radość i unosząc mnie coraz wyżej. Michałowi Domitrzowi i Joannie Markiewicz za ogromne wsparcie. Panu Zbigniewowi Czerwińskiemu za wszystko. Kochani, cieszę się, że trafiłam pod parasol Bellony. Czuję się doceniona i szczęśliwa. Jak zwykle ściskam mocno moją niezawodną redaktorkę Agnieszkę Horzowską - Aga, wiesz za co :) - za szlifowanie tekstu - dziękuję. Moim chłopakom za to, że pozwolili mi zatracić się w pracy. Kocham Was najbardziej na świecie. Ale jak zwykle najbardziej jestem wdzięczna Tobie, drogi Czytelniku, że wraz ze mną masz ochotę i siłę poznawać inne emocje, wspomnienia i obszary historii. Życzę nam wszystkim, żebyśmy nigdy nie doświadczyli tego, o czym traktuje ta książka.