SPRAWDŹ STATUS ZAMÓWIENIA
POMOC I KONTAKT
Ulubione
Kategorie

Dwie poduszki

O Akcji

Akcja Podziel się książką skupia się zarówno na najmłodszych, jak i tych najstarszych czytelnikach. W jej ramach możesz przekazać książkę oznaczoną ikoną prezentu na rzecz partnerów akcji, którymi zostali Fundacja Dr Clown oraz Centrum Zdrowego i Aktywnego Seniora. Akcja potrwa przez cały okres Świąt Bożego Narodzenia, aż do końca lutego 2023.
Dowiedz się więcej
  • Promocja
    image-promocja

książka

Wydawnictwo Hanami
Data wydania 2009
Oprawa miękka
Ilość stron 192
  • Wysyłamy w 24h

Opis produktu:

Japonia z okresu Edo (1600-1868) - to tam rozgrywają się opowieści zawarte w zbiorze nowel graficznych Dwie poduszki. Bohaterowie komiksu to ludzie z innej epoki, a ich sposób postępowania czy postrzegania świata czasem odbiega od współczesnych norm.

Hinako Sugiura jest jedną z nielicznych osób na świecie, które tworzą sztukę sekwencyjną w stylu ukiyo-e. Jej prace nawiązują w szczególności do kibyoshi - rodzaju japońskich książek z obrazkami, wydawanych w okresie Edo, których cechą rozpoznawczą były żółto-czarne okładki oraz do twórczości Kitagawy Utamaro - jednego z największych mistrzów drzeworytu japońskiego. Prace Hinako Sugiury zaprezentowano podczas wystawy Komiks japoński - bogactwo stylów, bogactwo treści. Wystawę można było oglądać od końca czerwca do 31 lipca w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku.


Hinako Sugiura urodziła się w 1958 roku w Tokio, zmarła w wyniku choroby nowotworowej w 2005 roku. Jej rodzice zajmowali się sprzedażą kimon i to właśnie dzięki nim artystka zainteresowała się tradycyjną sztuką japońską. Szybko zrezygnowała ze studiów i rozpoczęła badania pod okiem Shisei Inagaki - autora wielu książek poświęconych epoce Edo (1600-1868). Była również asystentką rysowniczki, poetki i eseistki Murasaki Yamady. Pierwszy komiks zatytułowany Tsugen muro no ume opublikowała w magazynie Garo w 1980 roku. Zdobyła nagrodę Japan Cartoonists` Association w 1984 i Bungei Shunju Manga w 1988 roku. W 1993 roku zrezygnowała z rysowania komisów i skupiła się głównie na przygotowywaniu publikacji poświęconych kulturze epoki Edo, była również gościem wielu programów telewizyjnych.
S
Szczegóły
Dział: Książki
Kategoria: komiks,  Manga
Wydawnictwo: Hanami
Oprawa: miękka
Okładka: miękka
Rok publikacji: 2009
Wymiary: 150x210
Ilość stron: 192
ISBN: 978-83-607-4029-3
Wprowadzono: 06.11.2009

Książkowe bestsellery z tych samych kategorii

Tatusiowie i ja Książka 27,12 zł
Dodaj do koszyka
Orange Tom 6 Książka 25,19 zł
Dodaj do koszyka
Miecz nieśmiertelnego Tom 8 Książka 63,45 zł
Dodaj do koszyka
Lato, kiedy umarł Hikaru Tom 3 Książka 28,22 zł
Dodaj do koszyka
Ao no exorcist Tom 29 Książka 25,19 zł
Dodaj do koszyka

RECENZJE - książki - Dwie poduszki - Hinako Sugiura

Zaloguj się i napisz recenzję - co tydzień do wygrania kod wart 50 zł, darmowa dostawa i punkty Klienta.

4.4/5 ( 10 ocen )
  • 5
    7
  • 4
    2
  • 3
    0
  • 2
    0
  • 1
    1

Wpisz swoje imię lub nick:
Oceń produkt:
Napisz oryginalną recenzję:

Popkulturowy Kociołek

ilość recenzji:1070

23-08-2019 10:04

Dwie poduszki to kolejna manga od wydawnictwa Hanami, do opisania której można użyć wielu synonimów słowa ?nietuzinkowa?. O ile w większość wydanych przez nich tytułów, jest w mniejszym lub większym stopniu kierowana do dość szerokiego grona odbiorców, tutaj grupa docelowa jest wąska i jasno określona. Jest to komiks, który doceni tylko osoba mocno zafascynowana dalekowschodnią historią, kulturę oraz sztuką (szczególnie tą z okresu wielkich przemian). Cała reszta przejdzie obok tego dzieła obojętnie, często nie rozumiejąc zawartych tutaj historii czy będąc odrzuconym przez warstwę artystyczną.

Tak jak było już to wspomniane, manga mocno wyróżnia się od innych historycznych (często pseudo historycznych) graficznych powieści rodem z Japonii. Osiem krótkich, niepowiązanych ze sobą historii, w dość nieszablonowy sposób pokazuje realia historyczne okresu Edo (pokazany cały jej przekrój: początek, środek i schyłek). Przekrój opowieści jest bardzo szeroki od romansu, przez dramat, akcję, komedię na historii z dreszczykiem kończąc. Wszystkie łączy jedna cecha, są pozbawiona puenty czy głębszego wyraźnego przesłania, co sprawia, że są one ciężkie w odbiorze dla sporej grypy czytelników. Jest tutaj bardzo wiele niedopowiedzeń i niejasności, na które odpowiedzą mogą być malutkie drobiazgi w oprawie graficznej, na które nie każdy zwróci uwagę (często są to elementy, na temat których wiedzę posiadać będzie tylko ktoś, kto naprawdę dobrze obeznany jest z tamtejszą kulturą). Nasza rodzima sztuka przyzwyczaiła nas do tego, że każda opowieść musi mieć początek i koniec, w którym pojawi się morał całej opowieści. Japończycy podchodzą do tego jednak zupełnie inaczej, oni dostrzegają piękną i głębie w czymś, co niekoniecznie ma strukturę zamkniętą i dalekie jest od doskonałości. Najważniejszym aspektem zaserwowanych tutaj opowiadań, są jednak ludzie. Autorka stara się pokazać ich różnorodność wynikająca zarówno z ich wierzeń, jak i podejścia do otaczającego ich świata czy warstwy społecznej, do której należą. Historie przesączone są emocjami konkretnych bohaterów, mając często wydźwięk osobistych wspomnień, co po części wiąże się z samym tytułem mangi. Na tylnej okładce widać rysunek dwóch tradycyjnych poduszek makura koro (kawałek laki lub twardego drewna, do którego przyczepiony jest miękki wałek materiału, kładło się pod szyję podczas snu). Przedmiot codziennego użytku, który mógł posiadać w sobie malutką skrytkę, do której wkładało się amulety chroniące przed złymi mocami podczas snu lub prywatne zapiski (rodzaj pamiętnika). Mała rzecz, na którą zwróci garstka czytelników, ale mająca w sobie specyficzny urok (*chociaż to może to tylko ja niepotrzebnie doszukuję się jakiegoś ukrytego znacznie tytułu tam, gdzie go nie ma).


Kolejnym ważnym (jeśli nie najważniejszym) elementem wyróżniającym Dwie poduszki spośród innych dzieł, jest oprawa graficzna. W zasadzie ciężko nazwać dzieło Hinako Sugiury mangą czy komiksem, bo znacząco odbiega ono od pewnych przyjętych współczesnych schematów. Dzieło bardzo mocno wzoruje się na stylu ukiyo­e. W zasadzie to nawet nie wzoruje się co jest współczesnych odpowiednikiem tradycyjnego stylu ukiyo?e, będącego połączeniem japońskiego drzeworytu i malarstwa, mającego swoje początki w połowie XVII wieku. Sprawia to, że rysunki dla wielu ludzi mogą być bardzo specyficzne, a nawet odrzucające. Kreska wydaje się momentami niechlujna, cieniowanie nazbyt przesadne, tła niedopracowane i dające wrażenie nonszalanckiego podejścia do ich tworzenia a rysunki postaci daleko odbiegające od realizmu. To jednak tylko pozory, to co ma być ważną częścią danego opowiadania, jest nakreślone wyraźnie z dbałością o najdrobniejsze detale, pozwalające porwać czytelnika nurtowi opowieści i nadające całej historii stosownej głębi.

Opinia bierze udział w konkursie

Czy recenzja była pomocna?