Dubaj

Szukał i znalazł. Wybrał się do Emiratów by uszczęśliwić żonę i pokazać Polsce coś innego. Coś, co dla wielu może okazać się niewygodne. Jak dla mnie, Jacek Pałkiewicz pokazując tkwiące w Dubaju brudy nie odkrył Ameryki. We współczesnym świecie znajdziemy je przecież wszędzie, a już na pewno tam, gdzie w ciągu kilku lat, na nieprzyjaznym gruncie dokonano architektonicznych cudów. Po książkę nie sięgałam więc w poszukiwaniu nieprawdopodobnej sensacji, ale z czystej ciekawości poznania tej drugiej strony i Wam radzę mieć takie samo nastawienie. Interesowało mnie to, co tak naprawdę dzieje się w jednym z najbardziej podziwianych regionów naszego globu, w miejscu, gdzie islam miesza się z obrazem niebotycznego luksusu.

Trudne warunki pracy, degradacja ludności, brudne pieniądze, prawo i to, co dzieje się w jego cieniu. Kwitnąca prostytucja, wykorzystywane dobra natury i wszechogarniające kredyty, które zaskoczyły mnie chyba najbardziej. ?Dubaj. Prawdziwe oblicze? pokazuje historię tego miejsca i sylwetki kontrowersyjnych osób mających tutaj swój niemały udział. Na podstawie rozmów z zamieszkującymi ten region osobami, magią dziennikarskiej umiejętności pozyskiwania informacji, Jacek Pałkiewicz buduje obraz chwiejnego miasta. Nie tak zazwyczaj wyobrażamy sobie Dubaj, prawda?

? [?] przeciętnie na mieszkańca Dubaju dziennie przypada 550 litrów wody.?
Dacie wiarę?

W publikacji znajdziemy sporo ciekawych, wydobytych informacji, kontrowersji, polityki czy szczegółów. Za mało tu jednak energii i żywiołu, bo miałam nadzieję, że Jacek Pałkiewicz mocniej skoncentruje się na własnych obserwacjach. Aczkolwiek rozumiem, że by wysunąć osobiste wnioski, musiałby spędzić w ZEA o wiele więcej czasu. Zgubiło mnie moje przyzwyczajenie i wrażenia z poprzednich lektur tego autora. Nie do takiej prozy Pałkiewicza jestem przyzwyczajona. Zdecydowanie bardziej wolę go wśród dzikiej przyrody.

Cenię pomysł na tę książkę. Co więcej, uważam, że tego było trzeba na naszym rynku wydawniczym. Niemniej jednak uważam, że nie warto patrzyć na nią przez pryzmat literatury podróżniczej i całego dorobku autora, bo ja tak zrobiłam i to odrobinę mnie zgubiło. Jacek Pałkiewicz podjął się interesującego zadania, zaangażował się, przygotował i wykonał solidną pracę. Chwilami dodał coś od siebie, pochłonął mnie, chociaż było i tak, że czułam się znużona. Dowiedziałam się czegoś nowego, aczkolwiek książka nie zrewolucjonizowała mojego wyobrażenia na temat tego miasta. W Dubaju nadal chciałabym postawić swoją stopę jako turystka, ale z pewnością nie zostałabym tam na dłużej, o czym byłam przekonana już od dawna.

Nowa książka Jacka Pałkiewicza została wzbogacona wkładkami z interesującymi fotografiami. W szczególności uderzył mnie obraz Dubaju z 1991 roku, dla mnie szczególnego, bo właśnie wtedy przyszłam na świat. Jak ogromnych zmian w tym czasie był w stanie dokonać człowiek. Jakim kosztem..., to już inny temat.

Książkę polecam tym, którzy chcieliby zakosztować Dubaju od mniej subtelnej i luksusowej strony, trzymanej pod kloszem pozornej otoczki dobrobytu. Publikacja Jacka Pałkiewicza to cenne źródło wiedzy, rzetelnie opracowane i konkretne. Tym jednak, którzy oczekują podróżniczej przygody podpowiadam, że trudno ją tutaj znaleźć. Was pozostawiam z wyborem sięgnięcia po ów tytuł, bo przecież lepiej wiecie ode mnie, czego w danym momencie szukacie.