Droga wojownika

Generał Sławomir Petelicki, twórca jednej z najlepszych jednostek specjalnych na świecie, człowiek obrosły legendą jeszcze za swego życia, osobistość, wobec której nie można było pozostać obojętnym, wojownik od urodzenia, żołnierz z charakteru, dowódca z krwi i kości, prawdziwy patriota... wiele jeszcze można powiedzieć o tym człowieku, który zdaje się być urodzonym z mundurem zamiast skóry i z karabinem w ręku. A im więcej o nim można powiedzieć - zarówno dobrego, jak i złego - tym większą pustkę pozostawił po sobie, odchodząc z tego świata. "Droga wojownika" to nie książka biograficzna sensu stricte, to zebrane w jeden tom wspomnienia ludzi, którzy mieli tę wspaniałą i niepowtarzalną okazję gen. Petelickiego spotkać osobiście i w mniejszym lub większym stopniu poznać. Wspomnienia ludzi, na których ten żołnierz o stalowym uścisku dłoni, komandos o przenikliwym bazyliszkowym spojrzeniu, nieustępliwy dowódca, wywarł pewne wrażenie, odcisnął piętno, pozostawił trwały ślad. Stąd też znajdziemy tu tuzin anegdotek i ciekawostek przytoczonych czy to przez byłych lub obecnych operatorów GROM-u, czy to przez dziennikarza, lekarza, pracownika ABW, czy analityka ekonomicznego... Z wszystkich tych wspomnień przytoczonych przez Andrzeja Wojtasa, klaruje się realny, namacalny obraz człowieka-legendy. Człowieka, który niemal z niczego ulepił jednostkę, na myśl o której dumę czują nie tylko Ci Polacy, którzy nic z nią do czynienia nie mieli, ale i Ci, którzy próbowali jej swego czasu... zaszkodzić. Człowieka, który pomimo swej zimnej stali zaklętej w uścisku dłoni i w spojrzeniu, traktował swych podwładnych jak rodzony ojciec - był wobec nich wymagający, ale i opiekował się nimi na każdym kroku. "Droga wojownika" to niewielki hołd, jaki oddać można tak wielkiemu człowiekowi, jakim był gen. Petelicki. Ale i jednocześnie to wspaniałe przypomnienie kim był, jaki był i za co powinniśmy go pamiętać, uwielbiać, kochać, szanować... albo nienawidzić. To książka, która porusza. Intryguje. Inspiruje. Nie tylko literacko, lecz także namacalnie, zupełnie realnie, dodając sił, wiary i chęci... w dążeniu do spełniania nawet najbardziej wydumanych czy szalonych marzeń. Bo Petelicki za swego życia udowadniał, że są one na wyciągnięcie ręki.

Taaak, i oto człowiek, o którym Gen. Petelicki wyrażał się z politowaniem (chyba tylko ze względu na jego dyplomatyczna powściągliwość nie z pogardą) stanie się znany jako "autor" książki o Nim.... Generał miał świadomość (a już po pierwszych rozmowach pewność), że na stanowisku redaktora naczelnego MMS "Komandos" wydawcy osadzili kogoś, kto nie miał żadnej głębszej wiedzy o poruszanych w tym czasopiśmie tematach - figuranta, który próbował brylować spijając miody z pracy innych i pełnił głównie rolę "hamulcowego". Redaktor W. zauważył jak nośnym tematem stał się GROM (o istnieniu tej Jednostki nie miał pojęcia, dopóki ktoś inny z odpowiednią wiedzą i kontaktami nie przygotował o niej kilku artykułów), więc zaczął utrudniać autorowi posiadającemu zaufanie Dowódców GROMu spotkania w imieniu "Komandosa" i sam próbował umawiać się na spotkania z płk Petelickim. Wysoka kultura osobista S. Petelickiego sprawiła, że parę razy poświęcił trochę czasu na nie, ale ocenił później swego rozmówcę mniej więcej tak: "zawsze chętny na darmowy koniak czy kawę, filozofuje coś tam o wszystkim i o niczym tonem znawcy, ale o czym ja mam z nim rozmawiać - przecież on nie ma w ogóle pojęcia o siłach specjalnych i tylko plecie jakieś zasłyszany slogany..." Przemilczmy pozostałe, mniej parlamentarnie komentarze, w każdym razie Generał starał się unikać kolejnych spotkań z obecnym jego "biografem". Cóż, po śmierci nie ma już wpływu na to, kto chce wykorzystać znajomość z nim jako pomysł do zarobienia na publikacji i zaistnienie na rynku. Znając Go o wiele lepiej niż autor tej książki wiem, że jako bardzo wyczulony na pewne rzeczy, za życia na pewno nie wybrałby do pisania o sobie akurat tego człowieka...