Droga pod pękniętym niebem

Drugi tom trylogii. O ile na upartego można od niego zacząć, to nie należy go czytać, bez posiadanie trzeciego. Po prostu tak was wciągnie lektura, że pojawi się syndrom odstawienia. Aby się przed nim zabezpieczyć, należy od razu zabrać się za dalszy ciąg. A o czym jest ten tom? Znany nam wszystkim świat się zmienił. Nie ma internetu, fabryk, telewizji, a większość ludzi to istoty człekopodobne. Jedne agresywne i drapieżne, inne niekoniecznie. Ci, którzy pozostali ludźmi też niekoniecznie są godni zaufania. Każdy z nich rozwinął w sobie jakiś talent, a nie wszystkie są bezpieczne dla otoczenia. Heather, siedemnastolatka, prymuska i redaktorka szkolnego dwutygodnika zastanawia się dlaczego świat się zmienił i czy wszędzie wygląda tak, jak w ich najbliższej okolicy. Postanawia wyruszyć w drogę, aby to sprawdzić. Jest przekonana, że poradzi sobie sama, ponieważ może porozumiewać się telepatycznie z nowymi istotami. Czy ma rację? Czy uda jej się rozszyfrować zagadkę końca świata? Czy spotka innych ludzi, poza tymi, którzy ukryli się w Domu pod Pękniętym Niebem? Drugi tom jest jeszcze lepszy od pierwszego. Akcja toczy się jeszcze szybciej i bardziej zaskakuje. Nie wiadomo kiedy docieramy do ostatniej strony i zaczynamy się rozglądać, za wspomnianym wyżej trzecim tomem. Polecam.

Bardzo, ale to bardzo fajna książka. Dobrze i lekko się czyta, a fabuła robi naprawdę duże wrażenie. Jeszcze nie miałam okazji mieć w ręku podobnej historii (no poza pierwszym tomem, ale pozostajemy przy tej samej sadze), więc mogę chyba przyznać, że autor miał naprawdę nowatorski pomysł. Fajne połączenie lekkiej fantastyki z współczesnymi realiami i dobrze narysowane postaci. Typowa lektura przygodowa.