Metoda na dziecko
Trzymać dziecko w ramionach, czuć jego zapach kojarzący się z pluszową zabawką, obserwować pierwsze kroki, słyszeć jak mówi „mama”- oto chwile, dla których warto żyć. Każdy rodzic potwierdzi, że posiadanie potomstwa zupełnie zmienia priorytety człowieka, a malec staje się nagle centrum wszechświata.
Niestety niektórym kobietom nie dane jest poczuć pierwszy ruch dziecka, nie mogą pogłaskać czule rosnącego brzuszka przemawiając kojąco do dziecka. Zajście w ciąże staje się coraz częściej poważnym problemem, a kiedy nie pomagają kuracje hormonalne i zapłodnienia in vitro, jedyną drogą do posiadania potomstwa staje się adopcja.
Macierzyństwo jest marzeniem pary bohaterów książki „Droga po dziecko” Sinéad Moriarty, małżeństwa Hamiltonów. Przy wsparciu grupy przyjaciół i zwariowanej rodzinki uczestniczą oni w kursie przedadopcyjnym dziecka.
Emma i James Hamiltonowie są typowym małżeństwem mającym swoje lepsze i gorsze dni. Ona wizażystka, on - trener drużyny rugby ostatnie lata podporządkowali staraniu o dziecko. Kiedy matka natura odmówiła współpracy, zgłosili się do programu adopcji międzynarodowej.
Czytając zaśmiewałam się do łez uczestnicząc z bohaterami w „wyścigu szczurów” jaki miał miejsce w ośrodku, uczyłam się języka rosyjskiego (bowiem to Rosje Emma wybrała na kraj pochodzenia dziecka) i „wspierałam” ich podczas całej skomplikowanej procedury. Mimo licznych zawirowań w ich życiu byli owładnięci pragnieniem posiadania dziecka i konsekwentnie dążyli do zaliczenia kursu i sfinalizowania adopcji. Zdarzały im się wpadki duże i małe, upijali się rosyjską wódką i snuli dywagacje na temat rozmaitych plag, jakie ich spotykają po przywiezieniu dziecka z innego kraju, ale świadomość radości płynącej z bycia rodzicem była silniejsza.
Jedynie matce Emmy przeszkadzało pochodzenie malca, ale na nią „trzeba wziąć poprawkę” biorąc pod uwagę jej katastroficzne wizje utraty syna, kiedy ten zaręcza się z muzułmanką (nota bene wychowana w Anglii). Siostra Emmy sieje niesamowity zamęt uwodząc, przeklinając, ironizując, a Donal, najlepszy przyjaciel Jamesa jest zbyt pochłonięty miłosnymi problemami by łagodzić napięcia wynikające ze stresu i oczekiwania. Wszyscy jednak robią wszystko, by Hamiltonowie zostali mamą i tatą i ta solidarność jest niesamowicie pokrzepiająca.
Rodzicom adopcyjnym nie potrzeba bowiem czarnowidztwa i sceptycyzmu, ale solidarnej dawki rzetelnych informacji i wsparcia. „Droga po dziecko” jest bowiem czasami wyboista, ale kiedy się nią toczy w asyście rodziny i bliskich, staje się drogą ku marzeniu.
Książka Sinead Moriarty powinna znaleźć się w biblioteczce każdego rodzica, tego obecnego i przyszłego, doskonale bowiem obrazuje jak wiele znaczy posiadanie dziecka.
Justyna Gul
