Droga do szczęścia

Typowa amerykańska sielanka jaką znamy z wielu współczesnych powieści – dobrze usytuowane małżeństwo, niezła praca, dom na przedmieściach, dwójka pociech i znajomi zawsze gotowi do wspólnego wypadu. Za tą ułudą sukcesu kryją się jednak skrajne emocje – wzajemne niezrozumienie, osamotnienie, silny egocentryzm, megalomania, przede wszystkim zaś duchowe spustoszenie. Zarysowane przez Richarda Yatesa postaci April i Franka Wheelerów pozbawione są jakiejkolwiek charyzmy, są do bólu zwyczajni, bez pasji, co więcej także bez charakteru. April reprezentuje mentalność wiecznie rozkapryszonej dziewczynki, Frank z kolei zdaje się eksploatować ostatnie pokłady wyrozumiałości wyłącznie dla świętego spokoju. Richard Yates uchwycił i świetnie zarysował moment w którym April odkrywa hipokryzję otoczenia, kruche fundamenty swego małżeństwa, co gorsza brak jakichkolwiek punktów odniesienia. Droga do Szczęścia nie jest jednak stereotypową powieścią obyczajową z happy endem. To konfrontacja wielkich planów i rozmytych marzeń z trywialną codziennością. To smutna powieść której bohaterom zdaje się brakować dojrzałości, autorefleksji, przede wszystkim zaś dystansu do siebie. Przebudzenie April przyszło poniewczasie, gdy tryby konsumpcyjnego, zmaterializowanego stylu życia rozhulały się na dobre, a przeprogramowanie rozpędzonej machiny, jeżeli w ogóle było możliwe, wymagało nie lada samozaparcia i wielkiego charakteru. Jaki finał znalazła ta historia? Richard Yates jest mocno stąpającym po ziemi realistą...