Dragon Age. Powołanie

y. Nie mówi, ale większość z nas potrafi zrozumieć znaki, jakich używa. Krasnoludka miała prostą brązową szatę, a na niej tabard Szarej Straży. Miedziane włosy splecione w długi, gruby warkocz sięgały jej prawie do pasa i nie nosiła żadnej widocznej broni. Maricowi przypomniało się mgliście, że Milczące Siostry walczyły gołymi rękami. Prawda to? Pomimo niewielkiego wzrostu kobieta miała solidną posturę, na tyle muskularną, by na pierwszy rzut oka odechciewało się z nią zadzierać, bez względu na to, czy była uzbrojona, czy nie. - Ci dwaj szlachetni panowie to Julien i Nicolas. Służą w Zakonie niemal tak długo jak ja. Dwaj wysocy mężczyźni zrobili jednocześnie krok naprzód, obaj w identycznych ciężkich zbrojach, takich jak pancerz Genevieve. Obaj nosili też wąsy w charakterystycznym orlezjańskim stylu, ale na tym podobieństwa się kończyły. Pierwszy, Julien, miał ciemne włosy przycięte tuż przy skórze oraz krótką brodę. Zachowywał się bardzo powściągliwie, a oczy, choć skryte pod nawisem brwi, były pełne wyrazu. Krótko skinął królowi głową. Drugi, Nicolas, miał jasne włosy niemal do ramion i ani śladu brody. Ten uścisnął Maricowi dłoń z wigorem, uśmiechając się szeroko. Julien nosił na plecach dwuręczny miecz, niemal tak długi jak on sam. Nicolas zaś miał przy pasie okutą i nabijaną kolcami maczugę, a na grzbiecie przytroczoną ogromną tarczę z symbolem gryfa. Obaj poruszali się z cichą pewnością siebie wojowników, którzy doskonale wiedzieli, jak walczyć. - A to Fiona, zrekrutowana z Kręgu Magów w Montsimmard prawie rok temu. Kobieta, która wysunęła się z grupy, ubrana była w kolczugę i niebieską spódnicę, w dłoni ściskała białą laskę. Gdyby Maric zobaczył ją bez tego kostura, nigdy nie podejrzewałby, że jest czarodziejką i nie chodziłoby wcale o to, że była elfką. Większość magów, jakich widywał, przypominała pierwszego zaklinacza Remillea: należeli do mężczyzn nawykłych do stawiania na swoim. A Fiona była jeszcze ładna, nawet gdy spoglądała na Marica z lodowatą miną, a nieznaczne skinienie głowy trudno byłoby nazwać ukłonem. Pierwszy zaklinacz zbliżył się wyraźnie zażenowany. Nerwowo zacisnął dłoń na swoich żółtych szatach, gdy skłonił się kilka razy Maricowi. - Błagam o wybaczenie, Wasza Wysokość, ale liczy się czas. Musimy wyruszyć jak najszybciej do Twierdzy Kinloch. Genevieve pokiwała głową. - Krąg zaoferował magiczną pomoc w drodze na Głębokie Ścieżki. A ponieważ nie mamy wiele czasu, jestem pewna, że bardzo się nam to przyda. - Dlaczego jest tak mało czasu? - zapytał Maric. - Nigdy nie słyszano o Szarym Strażniku, który nie zostałby natychmiast zabity przez mroczne pomioty. - Wojowniczka zamilkła, a jej spojrzenie na moment stało się nieobecne. Zaraz jednak podjęła marsz w stronę drzwi. Maric ruszył za nią, a reszta podążyła za nim. - To, że Strażnik nadal żyje, jest niezwykłe i sugeruje, że stało się coś wyjątkowego. Musimy do niego dotrzeć, zanim mroczne pomioty wciągną go dalej w Głębokie Ścieżki i zanim tajemnica się wyda. - A jeżeli się wyda? Co wtedy? - Wtedy zabijemy wszystkie pomioty, które ją poznały - odpowiedziała z powagą. Maric ani przez chwilę nie wątpił, że Genevieve uczyni to, co powiedziała. Sam pomysł, że mała grupa może stanowić groźbę dla mrocznych pomiotów, a nie odwrotnie, wydał się Maricowi raczej zaskakujący, ale być może niesłusznie. Do Szarej Straży, jak głosiły opowieści, rekrutowano tylko najlepszych z najlepszych. Mimo że Thedas od wieków nie zaznało Plagi, legendy o Szarej Straży wciąż pozostawały żywe, Strażników szanowano powszechnie, a Zakon miał swe warownie w każdym państwie poza Fereldenem. Ta estyma budziła jednak w niektórych kręgach czujność. W wielu krajach traktowano Szarą Straż jak bractwo, którego użyteczność dobiegła kresu, i niechętnie oddawano mu uświęconą tradycją dziesięcinę. Jednak otwarcie nigdy nie okazano Straży braku szacunku. Chociaż w obecnych czasach Straż była nieliczna, nie kwestionowano jej umiejętności. - Mam jedno pytanie, jeśli można - powiedział Maric. - Słucham. - Kim dokładnie jest ten, kogo mamy odnaleźć? Genevieve zatrzymała się gwałtownie tuż pod drzwiami i spojrzała Maricowi prosto w oczy. Ponownie dostrzegł, że się zawahała, niepewna, ile może ujawnić. Skoro miał z nią i jej ludźmi ruszyć w najniebezpieczniejszy zakątek Thedas, to chyba powinni mu zaufać na tyle, by dopuścić go do swoich tajemnic. Przynajmniej pod tym względem Loghain się nie mylił, Zakon miał swoje własne, ukryte cele. - Ma na imię Bregan - odpowiedziała sucho komendantka. - To mój brat. Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej.