Dom wielu dróg

"ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY w którym się okazuje, że dom stryjecznego dziadka Williama ma wiele dróg."
*
Charmain, to zwyczajna dziewczyna, która kieruje się prostymi zasadami: mało robić, dużo jeść i jak najwięcej czytać. Pewnego dnia jej ułożone życie zostaje zrujnowane za sprawą ciotki Semproni. Charmain zostaje wysłana do domu schorowanego czarodzieja Williama, gdzie ma pomagać mu w obowiązkach domowych. Problem w tym, że dziewczyna nie ma zielonego pojęcia o tym, jak zrobić pranie czy rzucać podstawowe zaklęcia????, a co tu dopiero mówić o samodzielnej opiece nad pełnym tajemnic i niespodzianek magicznym domem!
*
Magia, cuda, dziwy i jeszcze więcej magii... Oto co oferuje nam Diana Wynne Jones w swoich książkach. Nikogo więc nie powinno zdziwić, że "Dom wielu dróg" w żadnym razie nie odstaje od pozostałych dwóch tomów serii pod względem niezwykłości.
*
Swoją opinię, zacznę od podkreślenia, że uwielbiam "Ruchomy zamek Hauru" - zarówno animację, jaki i książkę ? dlatego powrót do wykreowanego przez Dianę Wynne Jones świata to dla mnie nie lada gratka! Zwłaszcza że niepowtarzalny klimat stworzonej przez autorkę krainy sprawia, że nawet największy absurd, jaki pojawia nie na stronach tych powieści, wydaje się zupełnie normalny.
*
Jeśli natomiast chodzi o trzeci tom to...
? Niestety miałam problem z główną bohaterką. Charmain nie raz mnie irytowała i nawet jej zamiłowanie do książek nie dało rady zamaskować jej okropnego charakterku.
?? Pokochałam postacie poboczne - zarówno te zupełnie nowe, jak i te znane z poprzednich części... Tak mowa zwłaszcza o niepoprawnym Hauru i Klucyferze.
?? Wartka akcja, mnóstwo magii i sporo dawka humoru nie daj czytelnikowi chwili wytchnienia. No może poza samym początkiem, który w porównaniu z resztą książki był wręcz nudny. Jednak po jakiś trzech/czterech rozdziałach w końcu udało mi się wgryźć w historię i dałam się porwać wirowi wydarzeń.
*
Historię Charmain oceniam na 7/10. Pomimo że nie jest to mój ulubiony tom serii to nadal udało mu się mnie oczarować.

W magicznym kraju zwanym Górną Norlandią mieszka Charmain - dziewczyna, która ponad wszystko kocha książki i w sumie nie obchodzi ją nic poza nimi. Kiedy jej stryjeczny dziadek William, znany czarodziej, udaje się na leczenie do krainy elfów, to Charmain zostaje wytypowana do opieki nad jego domem. Szybko okazuje się jednak, że dziewczyna nie potrafi kompletnie niczego zrobić, a w domu czarodzieja, magicznie mnoży się ilość ubrań do uprania i naczyń do pozmywania. Jakby tego było mało, do domu maga przybywa młody uczeń, który jest w stanie sknocić każde zaklęcie. Peter i Charmain starają się nie puścić z dymem magicznego domu dziadka Williama i nie pozabijać siebie nawzajem, tymczasem wpadają na trop sprawy, która może odmienić losy całego królestwa.

"Dom wielu dróg" jest trzecim tomem serii, ale pomimo nieznajomości poprzednich dwóch nie czułam się zagubiona w świecie stworzonym przez autorkę. Wręcz przeciwnie, zachwyciła mnie baśniowa sceneria i magia obecna na każdym kroku. Wyobraźnia autorki jest niezwykła i dosłownie czuć jak świetnie się bawiła pisząc tę historię. Najbardziej intrygujący jest tu zdecydowanie dom czarodzieja, który choć pozornie malutki, skrywa setki korytarzy i tajemnych przejść. Jest jak żywy organizm, całkowicie niezależny, ale też nieprzewidywalny. By go okiełznać potrzebna jest magia, a o niej Charmain nie ma bladego pojęcia. Ale czy na pewno? Szybko okaże się, że rzucanie zaklęć wcale nie jest trudne. Może być za to bardzo kłopotliwe.

Historia jest świetna i rewelacyjnie się przy niej bawiłam, ale ma jeden mankament - Charmain... Ciężko ją polubić, jest rozpieszczona, wredna i nic jej nie obchodzi. Kiedy życie ją przerasta po prostu wszystko rzuca i czyta. Literatura, owszem, może być ucieczką, ale nie podobał mi się kontekst w jakim autorka przedstawiła zamiłowanie do czytania. Myślałam, że może bohaterkę czeka jakaś wielka metamorfoza, ale niestety nie. Gdzieś w połowie książki zaczyna się zastanawiać nad zmianą swojego zachowania, ale na niezbyt udanych próbach się kończy. Trochę mnie to zdziwiło, bo nie płynie z tej historii żaden morał. Charmain mimo kiepskiego charakteru wszystko uchodzi na sucho, w związku z czym nie czuje ona potrzeby, żeby cokolwiek zmieniać. Dziwne, ale może autorka chciała stworzyć książkę typowo rozrywkową, bez moralizatorskiego tonu?

Pomimo tej dosyć istotnej wady, dałam się pochłonąć historii stworzonej przez Dianę Wynne Jones i świetnie się przy niej bawiłam. Przy tej historii można zapomnieć o całym świecie - jest lekka, dowcipna, bardzo magiczna i wciągająca. W pewnym sensie niepoprawna, momentami trochę irytująca, ale też bardzo klimatyczna i ciekawa. Myślę, że wywoła w Was masę sprzecznych emocji, ale z jednym nie da się spierać - po prostu świetnie się ją czyta. Ja na pewno nadrobię poprzednie części, zwłaszcza, że pierwszy tom jest podobno najlepszy i to wręcz klasyka fantasy.