Dom jest tam, gdzie są ciała

"Nic bardziej nie zbliża do siebie ludzi niż śmierć..."
"Dom jest tam, gdzie są ciała" autorstwa Jenevy Rose to mroczny thriller, który bada rodzinne tajemnice oraz obsesje, ukazując złożone relacje pomiędzy rodzeństwem i mroczne sekrety z przeszłości.
Beth, główna bohaterka, żyje z obsesją na punkcie odnalezienia ojca, który zniknął wiele lat temu. Jej zaangażowanie w poszukiwania zniszczyło jej życie rodzinne - relacje z mężem i córką uległy rozpadowi. Po śmierci mamy, Beth zostaje sama z tajemnicą, którą matka wyjawiła jej na łożu śmierci: ?Twój ojciec nie zniknął. Nie ufaj.
Kiedy na pogrzebie matki pojawiają się jej brat i siostra, z którymi nie utrzymywała bliskiego kontaktu, wszyscy wracają do rodzinnego domu. Pragnąc powrócić do szczęśliwych wspomnień, postanawiają obejrzeć stare nagrania z dzieciństwa. Jednak jedno z nagrań ukazuje coś, czego nikt się nie spodziewał ? martwą dziewczynkę w lesie, ich zakrwawionego ojca i przestraszoną matkę w tle. Co gorsza, rozpoznają dziewczynkę ? to ich dawna sąsiadka Emma Harper, która zaginęła w 1999 roku.
Beth i jej rodzeństwo muszą zmierzyć się nie tylko z traumą po stracie matki, ale także z mroczną prawdą, która skrywa się w nagraniach. Co tak naprawdę stało się z Emmą? Jaką rolę odegrali w tym ich rodzice? Każde odkrycie zbliża ich do niewygodnej prawdy, która może zniszczyć wszystko, co do tej pory uważali za pewne.
Początek książki może wydawać się trudny do przyswojenia ? akcja rozwija się powoli, a liczne retrospekcje i zmiany perspektyw mogą powodować pewien chaos. Jednak po przebrnięciu przez pierwsze rozdziały, fabuła zaczyna nabierać sensu, a zaskakujące zakończenie zostawia czytelnika w osłupieniu.
Narracja prowadzona z punktu widzenia trójki rodzeństwa oraz ich matki to świetny zabieg ? daje pełniejszy obraz sytuacji i pozwala lepiej zrozumieć motywacje bohaterów. Dzięki temu fabuła staje się bardziej obiektywna, a każdy z narracyjnych głosów wnosi coś nowego do opowieści.
"Dom jest tam, gdzie są ciała" to mroczna, wciągająca historia, która na początku może sprawiać trudności, ale z czasem staje się fascynującą zagadką. Złożone relacje rodzinne, tajemnice sprzed lat i szokujące zakończenie sprawiają, że to thriller, który zapada w pamięć.

Akcja jest wartka, z każdą czytaną stroną mam więcej pytań niż odpowiedzi. Uwielbiam ten tajemniczy, mroczny klimat i gdy książka podzielona jest na rozdziały z których wyłania się każdy bohater osobno. Znamy ich myśli, cele, założenia, ja wtedy doszukuje się prawdy, śledzę każdy możliwy ruch, by upewnić się, że moje przemyślenia sprawdzą się z rzeczywistością z książki.

Beth - jej życie zakończyło się wraz z kontuzją, bo marzenia o karierze legły w gruzach, dużo wspomina i mam wrażenie, że to co przeszła lekko ją przytłacza, gwoździem do trumny było zniknięcie ojca. To ona z całej trójki rodzeństwa była głosem rozsądku, pilnowała by mama miała godną śmierć, chciała również zaopiekować się młodszą siostrą Nicole, ale jej nałóg raczej je rozdzielił niż zjednoczył.

Nicole lekkoduch, marzycielka, całe życie z notesem w ręce. Rodzice próbowali odciągnąć ją od szemranego towarzystwa poprzez wspieranie jej talentu do pisania, by mogła stać się pisarką, poetką. Niestety i tu ucieczka ojca wpłynęła na Nicole, bo myślę, że nie potrafiła poradzić sobie ze stratą, emocjami i łatwiej jej było sięgnąć po narkotyk, bo to dzięki temu mogła zapomnieć i nie myśleć.

Michael jako jedyny postanowił wyrwać się z małego miasteczka i zainwestować w siebie i swoje możliwości. Odciął się od rodziny i osiągnął sukces. Zdecydowanie lepiej radzi sobie finansowo, bo rzeczywiście osiągnął zamierzony cel. Twardo stoi na ziemi jest ambitny, ale i wyrachowany.

Rodzeństwo, które ma wspólną przeszłość, wspomnienia, nieporozumienia, musi zjednoczyć się by pożegnać i upamiętnić swoją mamę w dniu pogrzebu. Czy będą potrafili stać się jednością? Czy pamiątki i tajemnicza kaseta wideo ułatwi te zadanie?

Powiem tak książkę czyta się błyskawicznie, szukałam motywów i śladów, ale jednak zostałam zaślepiona, nie znalazłam tego złego bohatera, bo on był przebiegły i autentyczny. Dodam tylko tyle, że rodzice zawsze chcą chronić swoje dzieci, pragną nie widzieć ich błędów, a czasem tuszują je dla dobra rodziny, ale czy takie zachowanie jest słuszne? Czy nie każdy powinien odpowiadać za własne czyny?