DOJRZEWANIE - DOJRZAŁOŚĆ - NIEDOJRZAŁOŚĆ. OD BOLESŁAWA PRUSA DO OLGI TOKARCZUK

książka

Wydawnictwo Sic!
Oprawa miękka
  • Dostępność niedostępny

Opis produktu:

Zawarte w tej książce szkice o literaturze polskiej końca XIX wieku podejmują temat dojrzewania i dojrzałości w wymiarze narodowym, społecznym, kulturowym i egzystencjalnym. Mowa tu więc o dorastających bohaterach Prusa, Świętochowskiego, Brzozowskiego czy Witkiewicza-ojca, ale też o autorach, którzy z jednej strony demaskują filisterską "dojrzałość", a z drugiej boleśnie odczuwają fakt, że Polacy wyrokiem historii skazani są na niedojrzałość.
S
Szczegóły
Dział: Książki
Wydawnictwo: Sic!
Oprawa: miękka
Wprowadzono: 07.05.2004

RECENZJE - książki - DOJRZEWANIE - DOJRZAŁOŚĆ - NIEDOJRZAŁOŚĆ. OD BOLESŁAWA PRUSA DO OLGI TOKARCZUK

4.6/5 ( 7 ocen )
  • 5
    5
  • 4
    1
  • 3
    1
  • 2
    0
  • 1
    0

malinowakrolewna

ilość recenzji:51

brak oceny 10-07-2009 11:47

Tytuł książki pochodzi od jednego z najwazniejszych według badaczy, problemów literatury i kultury XIX i XX wieku. Młodość, starość, dojrzewanie i niedojrzałość zarówno twórcza, artystyczna jak i życiowa to ważne kategorie nakładane przez znawców ale i podejmowane przez samych twórców. Nie sam motyw literacki jest ważny dla Paczoskiej ale szerokie spojrzenie na dojrzewanie jako fakt kultury. Książka składa się z czterech części. W pierwszej, „Dojrzewanie jako rozpoznawanie” Paczoska przedstawia swoją refleksję nad dojrzewającymi autorami i bohaterami literatury drugiej połowy XIX wieku. Pisze zarówno o pozytywistach „młodych” w sporze „starych” z „Młodymi” i o tych samych kiedy pod koniec wieku swoją dojrzałośc i dojrzewanie poddają rewizji. Refleksja ta jest wpisana nie tylko w literaturę ale i, jak we wstępie określa to sama autorka, „w całość przygód myśli tego pokolenia” wiec również w filozofie, refleksję nad estetyką. Część tę zamykają szkice o młodości i dojrzewaniu u modernistów. Druga część, o podtytule „Dojrzałość-niedojrzałość” jest kontynuacją poprzedniej w sensie rozpatrywania antynomii dwóch motywów. Znajdziemy tu refleksję na temat Prusa, poszukiwania modernistycznych feministek, Irzykowskiego oraz Witkiewicza. Część trzecia, „Czasy dojrzewające” podejmuje dojrzewanie już nie jako perspektywę „wewnętrzną” autora ale daje pretekst do „zewnętrznej” oceny całej epoki. Paczoska przygląda się więc kategoriom dojrzewania i dojrzałości z równych stron, podejmując różną perspektywę co czyni jej książkę nie tylko ciekawą pozycją literaturoznawczą ale i interesującym przykładem refleksji w ogóle. W „Aneksie”, czwartej części książki, Paczoska odchodzi od literatury modernizmu i pozytywizmu komentarza wobec niej szukając w tym co napisano współcześnie, u Chwina i Olgi Tokarczuk. Ta część podejmuje obecność wątku dojrzewania w prozie lat 90. XX wieku. Jest to doskonały komentarz dzięki któremu jeszcze wyraźniej widzimy rozdźwięki i punkty wspólne biblioteki dziewiętnastowiecznej i współczesnej w kwestii dojrzewania. Obecność tego rozdziału sama autorka tłumaczy: „Dziewiętnastowieczna biblioteka nie jest dla mnie schronieniem przed zamętem współczesności; próbuje wykorzystać zgromadzone tam (...) dzieła do zrozumienia własnej epoki”. Dzięki takiej refleksji nad problemem książka ta zaciekawi nie tylko filologów. Paczoska prowadzi nas przez pozytywizm i modernizm podejmując pozornie jeden tylko, a naprawdę, wiele elementarnych dla kultury i literatury ówczesnej (a może również i współczesnej?) problemów.