Do zobaczenia nigdy

Szesnastoletnia Parker Grant nie jest całkiem zwyczajną nastolatką, jest niewidoma. W wieku siedmiu lat spotkało ją prawdziwe nieszczęście. Uczestniczyła w wypadku, w wyniku którego straciła wzrok i matkę.Parker praktycznie musiała się nauczyć żyć na nowo, bez możliwości korzystania z tego niezwykle potrzebnego zmysłu. Jakby tego było mało, jej ojciec niedawno targnął się na swoje życie i całkowicie ją osierocił. Pomimo tego całego nieszczęścia nie poddała się. Dużym wsparciem były dla niej przyjaciółki, które starały się podtrzymywać ją na duchu. Czego nie można powiedzieć o Scottcie ? byłym chłopaku Parker, którego usunęła ze swojego życia, po tym jak sprawił jej ogromny zawód. Teraz Scott niespodziewanie znowu pojawił się w jej życiu.
Eric Lindstrom udało się stworzyć naprawdę niesamowitą historię. Cały pomysł na fabułę był naprawdę fenomenalny i oryginalny. Nie spotkałam się jeszcze z książką, która poruszałaby temat ślepoty i to jeszcze w tak lekki i przystępny sposób. Tutaj wielkie brawa dla autora za świetne zrealizowanie swojego zamysłu. Treść pochłania się błyskawicznie, bardzo ciężko oderwać się od lektury, chociażby na chwilę. Mimo iż jest to młodzieżówka, to pojawia się tutaj sporo zaskakujących zwrotów akcji i nieprzewidywalnych sytuacji. Kolejnym plusem jest subtelny oraz przeuroczy wątek romantyczny, który nie przyćmiewa tego co najważniejsze. Ericowi udało się wykreować osobliwych i pełnokrwistych bohaterów, których nie sposób nie polubić. To niemalże książka idealna! Zdecydowanie zachęcam do sięgnięcia po nią. Zapewniam, że się nie zawiedziecie.

ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com


Myślisz, że twój okres dorastania był trudny?

Parker Grant to niewidoma nastolatka. Utrata wzroku była skutkiem wypadku samochodowego,
w którym straciła matkę. Jej ojciec popełnił samobójstwo, a były chłopak Scott - zawiódł jej zaufanie. Można rzec, że życie Parker jest pasmem niekończących się nieszczęść. To, co musiała przejść, to zdecydowanie za dużo jak na jedną nastolatkę. Miała jednak również wiele szczęścia. Przyjaciele nie odwrócili się od niej, a po śmierci ojca mogła dalej mieszkać w swoim domu
i uczęszczać na zajęcia w szkole, w której uczyła się od samego początku - wszystko to dzięki ciotce, która razem z dziećmi przeprowadziła się do domu osieroconej dziewczyny. Parker mimo tych wszystkich niepowodzeń stara się za wszelką cenę prowadzić normalne życie i nie dopuścić do całkowitego załamania. Wierzy, że ojciec nie popełnił samobójstwa - nie mógłby przecież zostawić na pastwę losu już i tak skrzywdzonego dziecka. Pustkę stara się zapełnić monologami kierowanymi do zmarłego taty. Robi wszystko, by nie płakać - codziennie rano biega wyznaczoną przez siebie trasą, czas wypełnia spotkaniami z przyjaciółmi, zajmuje się udzielaniem życiowych porad. Nie wie jeszcze, że sama będzie takiej mądrej, życiowej porady potrzebować. W końcu życie lubi zaskakiwać... A dorastanie wcale nie jest takie proste - szczególnie, gdy jest się niewidomą nastolatką.


"Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami."

Ogromnym plusem powieści są bohaterowie. To oni, emocje, które im towarzyszą, zachowania - są fundamentem powieści - nie opisy przyrody, czy inne błahostki. A niewidoma Parker Grant to niezwykle silna, mądra i według mnie niezwykle śmiała osoba. Wzór do naśladowania dla osób, które zostały dotknięte poważnymi chorobami. Nastolatka pokazuje, że zawsze można odnaleźć jakieś plusy. Jest niezwykle pozytywną osobą, choć nie pozbawioną wad. Momentami jej zachowania były co najmniej dziwne i dla mnie bardzo niezrozumiałe. Niemniej jednak od razu zaskarbiła sobie moją sympatię. Pozostali bohaterowie - Scott, Sheila, Sarah, Petey i inni - są równie pełnokrwiści jak główna bohaterka. Każdy z nich wnosi do powieści bardzo dużo ubarwiając tym samym całą historię.

"Do zobaczenia nigdy" to książka poruszająca problem dorastania z piętnem, którym jest ślepota. Dorastanie samo w sobie jest trudne, a gdy dołączymy do tego bycie niewidomym? Autor w swojej książce udowadnia, że niezależnie od tego z czym się zmagamy i jakie defekty posiadamy - mamy prawo chociaż do odrobiny szczęścia. Osoba chora również zasługuje na miłość, przyjaźń. Choć może wydać się to o wiele trudniejsze do zdobycia niż dla zdrowego człowieka nie jest nieosiągalne.

Książkę Erica Lindstorma warto przeczytać. Z pewnością jest to kolejna wartościowa powieść młodzieżowa. Pomoże młodym czytelnikom zrozumieć osoby chore, będzie lekcją tolerancji, wskaże właściwą drogę. Książka jest niesamowita. Lekka, łatwa w odbiorze, a jednocześnie tak piękna i błyskotliwa. Autor dał czytelnikowi szansę na spojrzenie na świat oczami osoby niewidomej. Wyszło mu to rewelacyjnie. Chciałabym przeczytać o dalszych losach Parker Grant, którą tak bardzo polubiłam. Niestety, książka zapowiada się raczej na jednotomową powieść. Sięgnijcie po "Do zobaczenia nigdy" - nie będziecie rozczarowani.

Izabela Nestioruk

To jedna z takich młodzieżówek, które dają do myślenia w sposób nienarzucający się. Do zobaczenia nigdy to historia Parker Grand. Mama dziewczyny zmarła w wypadku samochodowym, w tym samym wypadku Parker straciła wzrok. Dziewczyna nie załamała się, bo zawsze miała przy sobie kochającego tatę, jednak teraz on także nie żyje. Wszyscy uważają, że popełnił samobójstwo, jednak Parker nie chce w to uwierzyć, zaczyna wątpić, czy tak naprawdę znała swojego tatę. Parker znalazła sposób, by uciec od problemów i własnych myśli ? biega. Dzięki temu udaje jej się przetrwać każdy kolejny dzień, ze wszystkich sił stara się być silna i nie pozwolić łzą uciec. Wydarzenia, które wydarzą się w jej życiu, podważą jej dotychczasowe przekonania i zmuszą ją do przemyślenia swojego życia.

?Wszyscy ludzie mają tajemnice, Parker.
Każdy człowiek jest tajemnicą?.

Eric Lindstrom stworzył bardzo ciepłą i wzruszającą historię zwyczajnej nastolatki, bo właśnie tak Parker chce, by ją traktować. To właśnie postać Parker spodobała mi się najbardziej z całej książki, choć momentami miałam ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć, żeby się ogarnęła. Autor dobrze poradził sobie z kreacją wszystkich bohaterów, bo każda z postaci jest wielowymiarowa, ma własne zmartwienia i troski, nie orbitują jedynie wokół Parker i jej problemów. Niezwykle ważną rolę w tej książce pełnią emocje, nie mogę więc o nich nie wspomnieć. Autor poruszył niezwykle ważne kwestie dla nastolatków ( i nie tylko) - pierwsza miłość, przyjaźń, strata i żałoba oraz tolerancja i odnalezienie swojego miejsca w życiu. Początkowo możecie uważać, że to błaha książka, jednak uwierzcie mi, tak nie jest. Autor w tej książce przekazuje wiele życiowych rad, ale to, co najbardziej mnie zaskoczyło to, jak wiele informacji o życiu osób niewidomych Eric Lindstrom w niej zawarł.

Do zobaczenia nigdy to nie jest błaha powieść dla młodzieży, to mądra książka z bardzo ważnym przesłaniem. Parker jest przykładem dla wszystkich młodych ludzi, nie tylko niewidomych. Historia Parker i jej bliskich pokazuje, że życie pełne jest wzlotów i upadków i trzeba to wszystko przeżyć. Gorąco polecam, nie tylko nastolatkom.

Każdego dnia odbieramy miliony różnych bodźców poprzez słuch, węch, dotyk, a także wzrok. To właśnie dzięki niemu można dostrzec piękno otaczającego nas świata. Widzenie wszystkiego wydaje się czymś tak naturalnym, że nie przywiązujemy większej wagi do tego, jaki to wielki dar. A przynajmniej do czasu, gdy to utracimy. Niewidomi mają ciężko, prawda? Odseparowani od wizualnej rzeczywistości, bez możliwości uchwycenia wszelkich barw i rozpoznania ludzi. Są zdani jedynie na wyobrażenia. Jednak wcale nie potrzebują wzroku, aby sobie świetnie radzić!
Szczerze powiedziawszy, to nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać książki, w której narrator byłby osobą niewidomą. Dlatego też byłam bardzo ciekawa, jak autor poradzi sobie z przedstawieniem rzeczywistości oczami takiej osoby.
Pierwsze wrażenie? Całkiem pozytywne. Nie mogło zabraknąć humoru i pewnej lekkości. Główna bohaterka okazała się sympatyczną i charyzmatyczną nastolatką. Może i Parker Grant miała za sobą okropne przeżycia, ale wcale nie potrzebowała wzroku, aby sobie dobrze radzić. Muszę przyznać, że nawet ją polubiłam. Jej największą zaletą było to, że mimo wszystko nie poddawała się i dążyła do swoich celów. Była po prostu sobą.
Ważną rolę w powieści pełnili również przyjaciele Parker. Głównie mam tu na myśli Sarah, która również musiała zmierzyć się z wieloma trudnościami. Nie zabrakło mocnego wsparcia, ale również spięć, które prowadziły do kolejnych rozłamów. Przeszłość miała na nich wielki wpływ. Można powiedzieć, że ukształtowała ich osobowości. Człowiek po przejściach nigdy nie jest taki sam jak wcześniej.
Pojawił się również wątek romantyczny. I do akcji wkroczył chłopak. A w zasadzie to dwóch. Nie jestem zwolenniczką trójkątów miłosnych, sprawiają, że niepotrzebnie się irytuję, ze względu na przewidywalność wyboru i ciągłe dylematy. Jednakże główna bohaterka skupiała się przede wszystkim na jednym błędzie z przeszłości, który przekreślił jej szanse na udany związek. Ciągle chowała w sobie urazę, nie potrafiąc zapomnieć. Ale niektórych zasad rzeczywiście nie wolno łamać. Tylko czy dotyczy to również miłości?
Podsumowując, Do zobaczenia nigdy to przyjemna młodzieżówka opisująca życie niewidomej dziewczyny. Problemy w domu, miłość i przyjaźń to jedne z głównych tematów poruszonych przez autora. Szczerze powiedziawszy, to spodziewałam się czegoś innego. Książka nie była zła, ale wybitna również nie. Nic nadzwyczajnego. Parker Grant może i niewidoma, ale poza tym nie wyróżniała się zbytnio wśród rówieśników. To po prostu lekka lektura na kilka godzin, coś dla fanów young adult. Ale nie radzę stawiać zbyt wysokich wymagań.

"Do zobaczenia nigdy? zaintrygowało mnie głównie z powodu głównej bohaterki Parker, która jest niewidoma. Nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać historii pisanej z perspektywy osoby niewidomej. Jak autor może opowiedzieć ciekawą historię z punktu osoby, którą otacza jedynie ciemność, dźwięk i zapach? Czy jest to możliwe?

Pierwszą rzeczą, którą powinniście wiedzieć o Parker Grant są jej reguły. To lista zasad dotyczących zachowania. Pierwsza reguła brzmi ?Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moja ślepotę. Zwłaszcza publicznie.? Inna reguła mówi, aby nie traktować jej, jakby była półgłówkiem albo małym dzieckiem. Parę lat temu lista ta wzbogaciła się o kolejną regułę nieskończoności: ?Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna.?

Scott Kilpatrick był jej najlepszym przyjacielem, ale nadużył jej zaufanie, a teraz ponownie wkracza w jej życie. Dziewczyna unikała go przez ostatnie dwa lata i z powodzeniem udało jej się wyrzucić go ze swojego serca. Ale czy na pewno? Czy dziewczyna jest w stanie wybaczyć mu błąd i dać mu drugą szansę?

Główną bohaterką jest Parker, która w wypadku straciła mamę i wzrok. Jednak wypadek nie powstrzymał jej, w byciu niezależną nastolatką. Choć otacza ją ciemność, to nadal słyszy, czuje i ma sprawne ciało. Parker to silna dziewczyna, która nie chce, aby ludzie się nad nią litowali i uważali za słabą. Walczy ze śmiercią ojca, nie okazując przy tym łez i bólu, który wypełnia jej serce. Przez zdradę Scotta przestała ufać ludziom, stając się oziębła i mało sympatyczna. Jest uparta i odważna, ale potrzebuje poukładać sobie parę spraw i zrozumieć swój błąd. Często pochopnie osądza innych i koncentruje się na sobie, a ciętym językiem potrafi zranić.

Charakterystycznym elementem Parker jest szalik, którym zawsze zasłania oczy. Początkowo wydawało mi się to dziwne, jednak szybko przekonałam się do tego. Dziewczyna codziennie rano wybierała inny szalik, wyrażając w ten sposób swoją indywidualność. Kolejną charakterystyczną rzeczą, która sprawia, że Parker nie jest szablonową postacią, jest jej zamiłowanie do biegów. Nastolatka zaczyna dzień od przebiegnięcia znanej na pamięć trasy. Jest to niebezpieczne zachowanie, które daje jej niezależność i siłę.

?Do zobaczenia nigdy? to książka z kategorii young adult. Ku mojemu zadowoleniu nie koncentruje się wyłącznie na romansie, ale na przyjaźni. Przyjaźń odgrywa tutaj znaczącą rolę. Każda z koleżanek Parker jest inna, ale razem tworzą zgraną paczkę, którą od razu polubiłam. Przyjaźń ukazana w książce nie była doskonała, lecz dzięki nakreśleniu szczęśliwych, smutnych i tych złych momentów, stała się bardzo realistyczna. Jak wspomniałam wcześniej, w książce pojawia się także romans. Między Parker a jej najlepszym przyjacielem istnieje subtelne uczucie, które na stałe zadomowiło się w ich sercach. Szczerze kibicowałam im od samego początku.

Po zamknięciu książki czułam rozczarowanie, bo? nadszedł czas, aby pożegnać się z Parker. E. Lindstrom pozytywnie zaskoczył mnie swoją debiutancką powieścią zatytułowaną ?Do zobaczenia nigdy?. Książkę pochłonęłam w kilka godzin, aż byłam tym faktem zaskoczona. Uważam, że autor dobrze poradził sobie z zilustrowaniem sposobu, w jaki Parker, tak sprawnie radzi sobie w życiu. ?Do zobaczenia nigdy? opowiada o stracie i bólu, ale także o wartości prawdziwej przyjaźni. Parker to postać, którą zapamiętam na długo. Dlaczego? Bo mimo niepełnosprawności ujęła mnie swoim charakterem, indywidualnością, determinacją i siłą. Ciepło w moim sercu wywołało także subtelne zakończenie historii dziewczyny. Co mogę jeszcze dodać? Koniecznie przeczytaj książkę o Parker Grant!

...

Parker jest niewidoma, jednak nie przeszkadza jej to by oceniać ludzi. Dziewczyna mimo swojej niepełnosprawności jest inteligentna i nie poddaje się. Kilka niespodziewanych wydarzeń burzą jej policzony świat i sprawiają, że zaczyna robić rzeczy, o których nigdy by się nie przypuszczała. Parker ma też swoje zasady i jeżeli ktokolwiek je złamie może się z nią już żegnać, zwłaszcza jedna zasada jest dla niej szczególnie ważna.


Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się po tej książce wiele. Miała to być zwykła obyczajówka, o tyle ciekawa, że główna bohaterka jest niewidoma i dzięki temu mamy okazję poznać jej wszystkie myśli i jej sposób postrzegania świata Jaka ja byłam głupia!

"Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami."



Ta książka jest naprawdę dobra! Jak na debiut autora jestem w kompletnym szoku. Historia Parker nie wyróżnia się pędzącą akcją czy magią. To opowieść o dziewczynie, której życie zmienia się po wypadku samochodowym i śmierci taty. To opowieść o dziewczynie, która mimo ślepoty chce spełniać swoje marzenia. Chce biegać, chce spotykać się ze znajomymi i znaleźć miłość.

Bohaterowie są różnorodni. Każda się czymś charakteryzuje i mimo, że nie wiemy jak wyglądają, to dzięki ich zachowaniu i charakterowi dowiadujemy się jacy są. W sumie ja polubiłam wszystkie postacie. Dla mnie były bardzo rzeczywiste i takie ludzkie. To byli nastolatkowie ze swoimi problemami, marzeniami, obawami i uczuciami. Czasami miałam wrażenie, że autor w jednej czy drugiej postaci charakteryzuję moją koleżankę lub kolegę, co według mnie zasługuje na uznanie.

Historia pisana z punktu widzenia osoby niewidomej była naprawdę bardzo ciekawym zabiegiem. Dzięki temu ta pozycja bardzo się wyróżnia i zdecydowanie jest warta uwagi. Autor postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko i sprostał zadaniu.


"...każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz."



Reasumując Do zobaczenia nigdy to ciekawa i oryginalna powieść ze swego gatunku. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać i przekonać się, jak życie osoby niewidomej może być trudne i jak ona odbiera świat. Uważam, że dzięki tej pozycji możemy poznać lepiej punkt widzenia osób niewidomych i lepiej ich zrozumieć. Naprawdę pozycja zdecydowanie warta uwagi!

Książka ta trafiła w moje ręce przypadkiem i również przypadkiem zaczęłam ją czytać. Spodobała mi się, chociaż rzadko czytam powieści młodzieżowe. Być może powodem była główna bohaterka, a właściwie to, że była niewidoma? Po raz pierwszy trafiłam na książkę, w której postać pozbawiona była jednego z ważniejszych dla mnie zmysłów - wzroku.

Parker Grand straciła wzrok w wyniku wypadku samochodowego, w którym zginęła jej matka. Kobieta była pod wpływem alkoholu i nie zapanowała nad autem. Dziewczynka została z ukochanym ojcem, który starał się robić wszystko, aby jej życie wróciło do normy. Sam chyba jednak nie radził sobie zbyt dobrze, o czym nie informował córki. Pewnie nie chciał jej martwić lub straszyć. W końcu już wystarczająco dużo przeszła w swoim krótkim życiu... Problem w tym, że Parker dowiedziała się o jego problemach, kiedy już było za późno. Wróciła do domu po porannej przebieżce i zastała go martwego. Stwierdzono, że przedawkował leki. Dziewczyna nigdy nie uwierzyła w to, że ojciec popełnił samobójstwo. Niech sobie reszta świata wierzy w ten absurd. Ona nie zamierza. Faktem jednak było, że w jednej chwili została sama. A, jak wiadomo, niewidoma nastolatka nie poradzi sobie bez pomocy. Dlatego w jej domu pojawiła się rodzina w postaci ciotki, jej męża i dwójki dzieci. Parker nie była zachwycona. To w końcu byli intruzi w jej domu. W dodatku uważali, że brak wzroku nie pozwala jej robić praktycznie niczego, a ona przecież jest samodzielna, twarda i świetnie sobie radzi. Ciotka jednak nie dała się przekonać i znacznie ograniczyła jej wachlarz działań.

Parker musiała zbudować swój świat na nowo. W absolutnej ciemności. Jednak problem ogólnie pojętego kontaktu z otoczeniem nie zniknął, kiedy już jako tako doszła do siebie po wypadku. Musiała jeszcze nauczyć innych, jak mają się zachowywać w jej obecności. Zaprezentowała otoczeniu szereg zasad, które miały to ułatwić.
Autor naprawdę świetnie opisał świat niewidomej Parker. Stworzył zarówno ją, jak i jej otoczenie. Przyjaciółki, kolegów ze szkoły, członków rodziny. To było interesujące doświadczenie, móc obserwować emocje targające tą z pozoru opanowaną dziewczyną. Chwilami było mi jej naprawdę szkoda, ale nie ze względu na kalectwo, lecz bardziej w związku z tym, że miotała się strasznie między tym, co wydawało jej się, że powinna robić, mówić i czuć, a tym, co naprawdę w niej siedziało. Ta ciągła niepewność co do wszystkiego i wszystkich... To musiało być wykańczające.

Podczas lektury doszłam do wniosku, że Parker nie była łatwą osobą. Mówiła wprost to, co myślała, nawet jeśli nie było to zbyt miłe. Nie była też typem płaczliwej i słabej dziewczyny, która wymaga ciągłego wspierania. Wszyscy widzieli w niej twardą zawodniczkę. W końcu jej pasją było bieganie.

Pojawił się również wątek damsko-męski, choć może należałoby go nazwać dziewczęco-chłopięcym, ponieważ historia wydarzyła się, gdy Parker i Scott mieli po trzynaście lat i byli parą. Pewnego dnia mieli się spotkać w jednej z sal w szkole, by pobyć ze sobą sam na sam i, co tu dużo mówić, całować się. Scott pochwalił się kolegom, a oni schowali się w tej sali i... wyśmiali "zakochaną parę". Parker przeżyła ogromną traumę i zamknęła się w sobie. Nie wybaczyła Scottowi tego, że wystawił ją na pośmiewisko. Czy jednak ta sytuacja na pewno była winą Scotta? Co stanie się, kiedy Parker zorientuje się, że jej były chłopak przeniósł się do jej szkoły i nawet chodzi z nią na trygonometrię? Jak niewidoma dziewczyna radzi sobie w szkole, podczas lekcji? Kto jej pomaga? Kim są Molly, Kent, Sarah? Jakie relacje ich łączą? I jak to możliwe, że niewidoma dziewczyna jest sprinterką???

Polecam gorąco. Książkę pochłonęłam w kilka godzin i uważam, że naprawdę warto ją przeczytać. Dzięki tej lekturze poznałam wiele reguł, którymi rządzi się świat osób niewidomych.

Wydaje mi się, że słowo niewidomy może stać się moim kolejnym słowem kluczem - oznaczeniem książki, którą na bank przeczytam. Na dobrą sprawę nie miałam pojęcia o czym będzie ta książka. Podczas wybierania praktycznie w ogóle nie spojrzałam na opis. Wypatrzyłam tylko to słowo, zauważyłam na okładce słowa Brailem i już wiedziałam, że muszę przeczytać.

Pierwszą moją myślą po zakończeniu czytania było, że fani Johna Greena będą zadowoleni. Dlatego też nią chciałabym zacząć dzisiejszą recenzję. Nie wiem jakim cudem, ale książka jest niesamowicie podobna do jego twórczości. Oczywiście w dobrym znaczeniu tych słów, o żadnym ściąganiu nie ma tutaj mowy. Po prostu Do zobaczenia nigdy jest niesamowicie specyficzną książką. Z cudownie odmiennymi bohaterami, dobrze uwikłaną fabułą, realistycznymi problemami i napisaną dobrym młodzieżowym językiem. Podsumowując, książka prawie idealna. Czemu prawie? Każda książka - nawet ta od pana Greena, ma także kilka wad i tego nie unikniemy.

Jeśli mogłabym poszatkować książkę i oddzielnie cieszyć się z każdego kolejnego wątku to przez miesiąc uśmiech nie schodziłby mi z twarzy. Niestety tutaj nie mamy miesiąca, więc przytoczę tylko moje ulubieńce. Po pierwsze porady sercowe Parker są czymś niesamowitym. Dziewczyna wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką - Sarah, siadają na podwórku szkolnym i udzielają całkowicie szczerych, często trudnych do przyjęcia porad sercowych. Chyba każda z nas zna taki moment, kiedy najlepsza przyjaciółka pyta się nas co ma zrobić w danej sytuacji. A co gdyby przychodziła się u nas radzić cała szkoła? Cóż, zabawy było by ponad umiar i to właśnie nam zaprezentowano. Naprawdę, naprawdę świetny pomysł z tym wątkiem i doceniam go.

Kolejnym wątkiem na który warto zwrócić uwagę jest ten romantyczny. Często wydaje mi się, że to on jest najbardziej przewidywalny, beznadziejny i w ogóle nie jest w stanie być tym niestandardowym. A tu proszę! Nie spodziewałam się absolutnie żadnego momentu. Co prawda mogę zarzucić autorce, że zrobiła z jednego chłopaka schizofrenika, ale było to w dobrej intencji, więc wybaczam. Po raz pierwszy zastosowano nieczyste chwyty, kiedy mieliśmy się czegoś dowiedzieć. Czułam się jakbym czytała kryminał, w którym wątkiem kryminalnym jest ten romantyczny. Ciężko zrozumieć, prawda? No cóż, niezrozumienie jest pierwszym stopniem do ciekawości, bo dam sobie rękę odciąć, że takiego wątku jeszcze nie spotkaliście, a uwierzcie mi - chcecie spotkać.

Podsumowując, 9/10. Czytajcie, bo warto. Szczególnie okularnicy, bo naprawdę miło dla odmiany poczytać o sobie. Poza tym książka jest naprawdę, naprawdę cudowna.

Całość wraz z sesją zdjęciową dostępna -> ...

Każdy człowiek jest tajemnicą. Nigdy nie wiesz, co się dzieje w jego głowie.
Czy zastanawiamy się jak to by było nic nie widzieć i mieć ciągle zamknięte oczy? Bo ja często, ale wyobrażanie sobie to za mało. Nie można wyobrazić sobie ciemności, na którą człowiek jest skazany. Mówi się, że osoby niewidome mają dobrze wyostrzone inne zmysły. Jednak czy to prawda?

Parker Grant jest niewidomą nastolatką. Uczy się w liceum, ma wspaniałych przyjaciół, ale nie ma już z nią jej rodziców, których jej brakuje. Jej mama zmarła w wypadku, w którym Parker straciła wzrok, a ojciec prawdopodobnie przedawkował lekarstwa. Dziewczyna miała też chłopaka - Scotta, który w gimnazjum zawiódł jej zaufanie. Teraz ich drogi ponownie schodzą się w liceum, co wprawia Parker w zagubienie.

Grant z reguły ma normalne życie, ale nie zawsze jest tak jakby chciała. Dziewczyna chce, aby traktowano ją jak pełnosprawną osobę i dlatego wymyśliła listę zasad, których najbliższe osoby muszą przestrzegać. Jednak nie każdy je respektuje. Parker z reguły jest szczerą osobą, która zawsze powie, co myśli i dlatego szkolne koleżanki często przychodzą do niej o radę. Jednak niedługo ona sama będzie jej potrzebować, gdy emocje tłumione przez miesiące znajdą ujście, a wszystko co brała za prawdę okaże się czymś zupełnie innym.

Parker próbuje być osobą silną i wytrzymałą. Podziwiam ją za to - naprawdę, ale uważam, że tłumienie w sobie emocji nie zawsze wychodzi na dobre. Dziewczyna oprowadza nas przez swój w świat, w którym musi zaufać innym zmysłom - słuchu i dotyku. Pokazuje nam jak wygląda poruszanie się po świecie, kiedy otaczają cię ciemności oraz jak traktować takie osoby jak ona, które pragną być dalej normalne.

W fabułę jest wmieszany wątek miłosny, ale uczucia bohaterów, a najbardziej Scotta są nieprzeniknione, co mnie jednocześnie denerwowało i ciekawiło. Niezwykle fajnie czytało mi się jej relacje z przyjaciółkami, które zawsze były za dziewczyną. Wspierały ją, podnosiły na duchu, traktowały jak normalną osobę i przede wszystkim były jej oczami.

Do zobaczenia nigdy pokazuje nam nie tylko świat skryty ciemnością, ale również jak należy traktować takie osoby. Opowiada historię dziewczyny, która była odważna i silna, a jednocześnie zagubiona w swych uczuciach i tęsknocie za rodzicami. Bohaterka czasami mnie denerwowała swoim złośliwym charakterem i tym, że czasem miała się za pępek świata, ale nie da jej się nie polubić i nie szanować. Ma dystans do swojej niepełnosprawności, potrafi z tego żartować i pogodziła się z tym.
Jest to debiut autorki i muszę stwierdzić, że udany. Nie dostarczyła mi ta książka wielu emocji, ale wciągnęła sprawiając, że pochłonęłam ją szybko. Polecam, każdemu, kto chce zrozumieć świat skryty w ciemnościach.

Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest widzieć tylko ciemność? Nie móc zobaczyć świata, rodziny, przyjaciół... nic, prócz nieustającej nocy. Parker Grant jest właśnie w takiej sytuacji. Jakby tego było mało, jest też sierotą. Mama zginęła w wypadku, a ojciec popełnił samobójstwo. Jedno jest pewne ? życie niestety jej nie oszczędzało. Na szczęście ma przyjaciół, na których zawsze może liczyć.

Cała historia, to kilka tygodni z życia Parker. Dziewczyna mimo tego, jak ją doświadczyło życie, nie traci hartu ducha, jest silna, twarda, za wszelką cenę stara się nie płakać. Mimo tego, że jest niewidoma, chodzi do normalnej szkoły, a nawet biega. I to lepiej niż niejeden widzący biegacz ze swojego liceum.

Co do samej bohaterki... podziwiam ją. Bardzo ją podziwiam. Nie widzi, straciła rodziców, jej jedyny chłopak, jakiego miała stracił jej zaufanie, ale ona się nie poddaje, nie załamuje się. Wręcz to Parker bywa wsparciem dla swoich przyjaciółek. Owszem, czasami jest szczera i to do bólu, zdarzy jej się zachować zołzowato, ale zawsze pomoże. Potrafi dać sobie radę sama i nie lubi nadmiernej troski ze strony innych. Podobało mi się to w niej ? nie wykorzystywała ludzi, na rzecz swojej niepełnosprawności, ale starała się na tyle, na ile mogła ? być samodzielną. Polubiłam Parker i coś czuję, że zaprzyjaźniłabym się z nią. Jej się w sumie nie da nie lubić. Podobało mi się też jej podejście do swojej ślepoty. Ma do siebie dystans i potrafi z siebie żartować. A to też ważna cecha ;) Ciekawą rzeczą w niej jest też to noszenie bandany, czy chustki na oczach.

Historia Parker wydaje się błahą opowiastką o nastolatce z problemami. Ale taka nie jest. ?Do zobaczenia nigdy? jest bardzo pouczającą książką. Czasami my, którzy widzimy tak bardzo narzekamy na życie, a tymczasem są ludzie, będący w o wiele gorszej sytuacji i starają się żyć pełnią życia, nie złorzeczą na swój los, mimo tego, że przykładowo nie widzą. Nie chcę tutaj absolutnie nikogo pouczać, ale po prostu mówię jak ja to odebrałam. Myślę, że ze wszystkich zmysłów, stracenie wzroku jest najgorsze. Nawet słuch nie jest aż tak ważny. I mimo że wiem, iż Parker nie chciała by litości ? jest mi jej żal.

?Do zobaczenia nigdy? pięknie pokazuje moc przyjaźni. Mówi się, że ?prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie? i nawet pomijając, czas, kiedy ona straciła wzrok, to powiedzenie się sprawdza. Bo przyjaźń wyrażana jest w prostych gestach.

Jest to pierwsza książka, którą czytałam, a w której główny bohater jest niewidomy i wywarła na mnie dosyć spore wrażenie. Porusza ważne tematy, nie tylko niepełnosprawność, ale i wyżej wspomnianą prawdziwą przyjaźń, tolerancję, bezinteresowną pomoc drugiemu, ale i to, jak ważne jest zaufanie. Nie powinniśmy też zbyt szybko oceniać innych, bo czasami prawda jest inna niż nam się wydaje. A do tego bardzo przyjemnie się ją czyta. Uważam, że powinniście chociaż spróbować to przeczytać i przekonać się, jak wygląda świat, z perspektywy osoby, która go nie widzi. Takie osoby są także wśród nas, w prawdziwym życiu, i bardzo się cieszę, że znalazł się ktoś kto napisał o tym książkę. No i przede wszystkim, jest tu fajna regułka, dzięki której łatwiej zapamiętać definicje sinusów, cosinusów itd. :D A tak się składa, że z tym aktualnie się teraz męczę na matematyce ;P

Parker Grant od 9 lat jest niewidoma. W kontaktach z nią obowiązują pewne Reguły. Najistotniejsze są dwie:
"Reguła#1: Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moją ślepotę. Zwłaszcza publicznie.Reguła# Nieskończoność: Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna."
To jak, jesteś gotów zaryzykować?


Gdy Parker miała 7 lat, jej matka wypiła butelkę wina i wsiadła za kierownicę. Kobieta spowodowała wypadek, w którym sama zginęła, a jej córka straciła wzrok. Niedawno zmarł również ojciec dziewczyny. Do jej domu przeprowadza się ciotka ze swoją rodziną. To jednak nie koniec zmian. W związku z likwidacją liceum Jeffersona, tamtejsi uczniowie zostają przeniesieni do szkoły Parker. Wśród nich jest także Scott Kilpatrick - były najlepszy przyjaciel i chłopak. Dlaczego były? Złamał Regułę nr 1 i podpada pod Regułę Nieskończoność.

Główna bohaterka to nastolatka jedyna w swoim rodzaju. Choć jest niewidoma, każdego ranka wychodzi sama z domu i biega. Zanim zaczną się lekcje, siedzi przed szkołą z przyjaciółką, Sarah, udzielając porad (głównie sercowych) innym uczniom. Mogą zawsze podejść do nich i opowiedzieć o swoich problemach, wiedząc, że zostaną wysłuchani. Mimo że życie tak ciężko ją doświadczyło, stara się żyć normalnie, przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. Od śmierci taty przyznaje sobie gwiazdki za każdy dzień, kiedy nie płakała...

Historia stworzona przez Lindstroma ogromnie mnie poruszyła. Już sama utrata wzroku w tak młodym wieku to poważny dramat. A do tego jeszcze śmierć obojga rodziców - Parker to szesnastolatka, która przeszła tak wiele! Podziwiałam jej siłę woli i starania, by normalnie funkcjonować i być traktowaną tak, jak pozostali, bez taryfy ulgowej. Choć to postać niepozbawiona wad (powiedzmy szczerze, często bywa po prostu wredna), ujęła mnie swoją bezpośredniością, specyficznym poczuciem humoru, tym, że dla przyjaciół gotowa jest zrobić wszystko. Te wyjątkowe relacje i pierwsze szkolne miłości dodawały powieści kolorów. "Do zobaczenia nigdy" okazało się szczerą i wzruszającą opowieścią o radzeniu sobie z niepełnosprawnością, o tolerancji, przeżywaniu żałoby, o dojrzewaniu, przyjaźni, miłości i zaufaniu. Ja nie mogłam się oderwać, polecam i Wam!

Za egzemplarz książki gorąco dziękuję Grupie Wydawniczej Foksal :)