Dno oka

Książka Wojciech Nowickiego, pt. „Dno oka. Eseje o fotografii”, jest przepustką do świata sztuki rysowania światłem, ale świata nie definiowanego przez techniczne pojęcia jak przesłona czy ekspozycja. Czysto techniczną terminologię autor odkłada na bok.

Książka ta pokazuje czytelnikowi, że każde zdjęcie, udane czy nie, ma swoją historię. Jest niejako linkiem, który otwiera kolejne strony pełne emocji oraz ludzkich losów, dotyczących zarówno osób widniejących na fotografiach jak i samych artystów, którzy dany moment uchwycili. Wojciech Nowicki, z godną podziwu dociekliwością, analizuje każde ze zdjęć zarówno w aspekcie wizualnym jak i historycznym. Jest to do tego stopnia daleko posunięta wnikliwość, że czytając zastanawiamy się, w jaki sposób można zdobyć tyle informacji opierając się tylko i wyłącznie na samej fotografii, a czasem lakonicznym podpisie nabazgranym na odwrotnej stronie zdjęcia.

Zdumiewająca jest także ogromna wiedza autora na temat historii fotografii. Rozliczne cytaty z książek dotyczących tej sztuki wspaniale przeplatają się z emocjonalną analizą zdjęć, co daje pełny obraz każdego z nich. Po lekturze pojawia się ogromna ochota aby wyjąć z głębi szafy zakurzone pudełko z plikiem fotografii i powspominać, a może nawet odkryć na nowo, przeszłość swoją czy innych bohaterów zdjęć.

Jest to książka, która pozwala uczestniczyć w procesie analizy fotografii, jako czegoś więcej niż prostej, beznamiętnej kopii chwili. Zdjęcie, w pojęciu Nowickiego, jest zapisem historii i posiada wiele poziomów. Aby do nich dotrzeć należy przystanąć na chwilę i pomyśleć. Nietrudno zauważyć, że takie podejście jest niezwykle uniwersalne i można je zastosować do całego otaczającego nas świata, a to ukazuje go w zupełnie niecodziennym świetle.