Dni bez końca (twarda)

Książka o wyjątkowym warsztacie pisarskim. Takim, który anegdotę rzuca mimochodem i zmusza czytelnika do uważnej lektury, żeby jej przypadkiem nie przeoczyć. Trochę przypomina styl pisania Jane Austen, lecz u niej dawka humoru jest zdecydowanie mniejsza. Próbka? Proszę bardzo: ?Starsze chłopaki z plutonu gadały, że Indianie to diabły wcielone o kamiennych twarzach, gotowe człeka zabić, gdy tylko nań spojrzą, i że trzeba ich zmieść z powierzchni ziemi, i że to najprawdopodobniej najlepsza polityka. Żołnierze lubią wypowiadać się górnolotnie?. Do tego dorzucić należy wyjątkowy sposób opisywania świata przedstawionego, relacji międzyludzkich. Naprawdę dobrze się czyta. Jeśli chodzi o klimat to powieść przypomniała mi ?Na południe od Brazos?, chociaż tylko na początku. Potem przerażające, plastycznie opisane, realia bitew sprawiły, że lektura stała się trudniejsza. Jak bardzo okrutny i bezwzględny potrafi być człowiek?! Najmniej intrygująca w książce jest treść. Co nie znaczy, że powieść jest nudna. Historia dwóch chłopaków, którzy dorastają, wraz z przewracaniem kolejnych stron przez czytelnika, jest ciekawa, a czasami wręcz zaskakująca. Polecam.