Depresja. Jedzenie, które leczy (twarda)

i ze znajomymi. Cały czas gdzieś się śpieszył, coś robił. Dokładnie tak samo jak ja - był bardzo zajęty (uciekaniem od siebie)! - Czy nie uważa pan za normalne - zapytał - że człowiek wpada w depresję, kiedy nie dostaje awansu, na który od dawna liczył? Był zaskoczony moją odpowiedzią: Nie. Normalną reakcją na taką sytuację jest rozczarowanie. A na czym polega różnica? Reakcja depresyjna paraliżuje człowieka. Nie ma on ani siły ani chęci, by podjąć swoją normalną aktywność. Przepełnia go poczucie klęski i beznadziejności. Dopóki jest w depresji, nie widzi sensu w podejmowaniu żadnych dalszych wysiłków. Natomiast pod wpływem rozczarowania możemy być smutni, ale nas to nie unieruchamia. Możemy o tym rozmawiać lub w inny sposób wyrażać swoje uczucia, do czego osoba w depresji nie jest zdolna. (...) Nasza energia i zainteresowanie życiem pozostają bez zmian. W przeciwieństwie do rozczarowania depresja często nie ma widocznych powodów. W wielu przypadkach dochodzi do niej w chwili, gdy wszystko zdaje się układać pomyślnie, a czasem nawet wtedy, gdy ktoś jest u progu oczekiwanego sukcesu lub już go osiągnął - wyjaśnia Lowen w Depresji i ciele. Czytam. Przecieram oczy. Nagle wszystko staje się jasne. Taśma pamięci zaczyna przewijać setki obrazów. Widzę siebie kilka godzin po tym, jak opublikowano mój pierwszy reportaż. Po chwili euforii wypijam drugą butelkę czerwonego wytrawnego wina. Mam odbarwione, sine usta. Jestem smutna. Spoglądam też na wyraz swojej pozbawionej życia twarzy dzień po tym, gdy dostałam się na studia. Imprezowałam całą noc. Straciłam cel. Jest mi pusto smutno. Przypominam sobie wyraz swojej twarzy za każdym razem, gdy po tygodniach lub nawet miesiącach starań udaje mi się ,,zdobyć" mężczyznę. Ten moment, kiedy w końcu udowadniam sobie swoją wartość. Automatycznie tracę zainteresowanie. ,,Ofiara zostaje zdobyta". Wszystkie te obrazy i wydarzenia przestają być zamglone. Widzę je jasno. Czuje towarzyszące im emocje. Co więcej, w końcu biorę za nie odpowiedzialność. Nie przerzucam winy za mój stan, za mój lęk, za mój wstyd, za moje rozczarowanie na rodziców, przyjaciół, bliskich. Teraz mam wystarczającą ilość energii, aby wyrazić te ,,niechciane" i ,,niewygodne" emocje. Chce mi się płakać, krzyczeć i śmiać. Płaczę, krzyczę i śmieję się na zmianę. Płacz, żal i złość przestają blokować energię w różnych częściach mojego ciała. Czuję, jak rozluźnia się moje gardło, jak ustępuje ścisk w Jawna sprzeczność między depresją i sukcesem daje się wytłumaczyć, jeśli przyjmiemy, że sukces wcale nie był prawdziwym celem. Jeśli tym celem była na przykład miłość, a sukces był podświadomie traktowany jako sposób jej zdobycia, to jasne, że kiedy sposób zawiedzie, może to być powodem poważnego rozczarowania. Ale człowiek, który nie jest dobrze ugruntowany w ciele i nie ma kontaktu z własnymi uczuciami, nie potrafi rozpoznać tego rozczarowania. Niezdolny do wyrażenia uczuć, wpada w depresję. (...) W życiu wielokrotnie zdarza nam się obniżony nastrój, ale nie jest on depresją. (...) W depresję wpada dopiero ten, kto nie ma kontaktu ze swoim smutkiem - podkreśla światowej sławy psychiatra i psychoterapeuta. WARTO WIEDZIEĆ Co zaliczamy do najczęstszych objawów depresji? o okresy euforii następujące wymiennie ze spadkiem nastroju (depresją) o brak chęci do życia o ,,uczucie pustki" o zaburzenia snu i apetytu o utrata energii o zmęczenie o samotność o niepokój, lęk, a nawet ataki paniki o drażliwość i częste napady gniewu o obsesyjne ,,drążenie" traumatycznych doświadczeń i myśli o obniżone poczucie własnej wartości o brak koncentracji, niemożność podejmowania decyzji i działania, trudność z ,,jasnym myśleniem" o brak nadziei o osłabienie libido Jeśli zauważysz u siebie (lub bliskich) część niepokojących objawów, najlepiej, abyś zgłosił się do specjalisty (poleconego terapeuty) i podjął próbę zdiagnozowania, a następnie rozpoczął terapię (niekoniecznie leczenie farmakologiczne). Od euforii do depresji Właściwie nierealny nie jest sam cel, lecz nagroda, jakiej się spodziewamy za jego osiągnięcie. Wśród celów, do których tak wielu ludzi niezmordowanie dąży, są bogactwo, sukces i sława. (...) Wierzymy, że bogacze są uprzywilejowani, gdyż dysponują środkami pozwalającymi im zaspokajać wszelkie pragnienia, a zatem w pełni się realizować. (...) Żadna ilość pieniędzy nie gwarantuje wewnętrznej satysfakcji, a tylko dla niej warto żyć. (...) Pożądanie sukcesu i sławy opiera się na iluzorycznym przeświadczeniu, że ich osiągnięcie nie tylko wzmocni nasze poczucie własnej wartości, ale także zapewni nam szacunek otoczenia i akceptację, której pragniemy. To prawda, można w ten sposób poprawić swoją samoocenę i podnieść