Miasto na wzgórzu

Cole Turner jako nowy rekrut Departamentu Prawdy stoi na straży bezpieczeństwa kraju, któremu ciągle zagrażają nowe teorie spiskowe. Szybko jednak w jego umyśle zaczynają pojawiać się pewne wątpliwości. Towarzystwo mentora Hawka Harrisona, który wprowadza go w ten szalony i niebezpieczny świat, utwierdza go w przekonaniu, że nic nie jest nazbyt oczywiste a podział na dobro i zło to często zwykła fikcja. Każdy kolejny dzień, każda kolejna sprawa to coraz większe wątpliwości bohatera. Czy aby na pewno agencja działa dla dobra ludzi? Czy tocząca się ?wojna? jest słuszna?

W albumie Departament prawdy 2 powyżej zreferowana treść stanowi tylko małą część scenariusza. Na pierwszym planie na czytelnika czekają oczywiście nowe niezwykłe ?teorie?. Tym razem twórca idzie w kierunku bardziej ?fantazyjnym?. Agenci zajmują się bowiem teoriami zrodzonymi z folkloru i powstających wokół tego plotek. Jądrem pokazanej sprawy będzie mityczna bestia (Wielka Stopa), której wszyscy się obawiają, ale niewielu było godzien ją zobaczyć. Twórca poświęca jej sporą część komiksu i robi to w sposób naprawdę intrygujący i doskonale przemyślany. Stara się on bowiem mieszać warstwę naukową z kolejnymi szalonymi teoriami, tak aby całość nabrała dość realistycznego obrazu.

Obok tego wszystkiego James Tynion IV w drugim tomie serii powraca również do tematyki kultów i upycha gdzie tylko się da, najróżniejszego rodzaju symbolikę. Przewracając kolejne strony komiksu, widzimy jak stara się on tłumaczyć czytelnikowi znaczenie przewijających się tutaj ?znaków?. Nie zawsze jednak robi to w sposób czytelny i w niektórych momentach komiks staje się przez to za bardzo zagmatwany. Na pewno nie będzie to jednak przeszkadzać fanom ?wieloznacznych? i wielowarstwowych dzieł. Będą oni również zachwyceni próbą autora pokazania kształtowania się świadomości człowieka i poszukiwania przez jednostkę większego zbiorowego znaczenia.

DEPARTAMENT RZECZY ZNAJOMYCH

Przez pewien czas broniłem się przed tą serią. Przed polubieniem jej. Bo Tynion IV, a to przeciętny ? i to mocno ? scenarzysta jest. Bo przecież powtórka z rozrywki. Ale nie dało się, kupiła mnie. Trudno. Na szczęście. Jak zwał, tak zwał. Bo ?Departament Prawdy? mimo pewnych minusów to seria, którą śmiało można określić mianem jednego z najlepszych horrorowych tworów amerykańskiego rynku komiksowego ostatnich lat, a drugi tom podtrzymuje to wrażenie.

Dla Cole?a wstąpienie do Departamentu Prawdy było mocnym przeżyciem. Mimo rzeczy, do których był zmuszony, sądził, że obrał właściwą stronę światowego konfliktu. Ale czy na pewno? Im więcej dowiaduje się o tym wszystkim, tym większe ma wątpliwości. A nieubłaganie zbliża się chwila, gdy będzie musiał wybrać stronę?

Wziął w tym komiksie Tynion to, co wszyscy znają i kochają i skomplikował swoją serię na zasadzie, że lubimy to, co dobrze znamy. To w pewnym sensie można uznać zarówno za plus, jak i za minus. Ale prawdziwym minusem serii, jak właściwie wszystkiego, co Tynion pisał, są płaskie postacie. Charakterologicznie bohaterowie są trochę jak konstrukcja cepa, czytamy o nich, ale chociaż mają się różnić, tych różnic jest mało. I nie bardzo obchodzą nas ich losy. Zginą? Przeżyją? Wszystko jedno. Tak samo, jak gdy czegoś się boją albo wyrażają wszelkie inne uczucia czy emocje, wydaje się, że wciąż pokazują jedno i to samo. A najbardziej nijaki z tego wszystkiego jest główny bohater.

Ale akcja, pomysły na świat i grozę, to już zupełnie inna bajka. Było to wszystko, ale w tej serii okazuje się naprawdę udane. Dobrze pomyślane i zaplanowane, w jedno łączy wszystkie spiskowe teorie dziejów, cały ten pseudonaukowy świat, który zdaniem ludzi pragnących wierzyć w coś więcej, nas otacza. I robi to w świetnym stylu. Owszem, wszystko co tu widzicie i o czym czytacie, to kopia tego, co znacie już przede wszystkim ze ?Z archiwum X?, odtworzone, niemniej odtworzone dobrze, ze smakiem i klimatem. Czyta się więc to naprawdę dobrze, mimo tych płaskich postaci, bo nie postacie a świat są tu podstawą całości.

I są jeszcze te rysunki. Te świetne ilustracje, oniryczne, dziwne, balansujące na styku prac różnych artystów. Tu też nie ma nic nowego, bo ilustrator pełnymi garściami czepie z dzieł swoich wielkich poprzedników, od Billa Sienkiewicza, na Dave?ie McKeanie skończywszy. Nadal jednak jego kreska, jego kolorowanie, balansowanie na granicy szkicu i malarskiego realizmu, pełne wizji niczym z koszmarnych snów czy narkotycznych majaków, wpada w oko, dostarcza zapadających w pamięć wrażeń i stanowi jedną z najlepszych rzeczy, jakie album ma do zaoferowania.

Słowem podsumowania, warto. ?Departament Prawdy? nie jest serią idealną, swoje minusy ma, wciąż jednak okazuje się być zadziwiająco dobrym komiksem. I jedną z najlepszych amerykańskich graficznych opowieści grozy w ostatnich latach.