Tytułowa Clementine otoczyła się wielkim murem i właściwie unika ludzi. Przez to jak została zdradzona przez najbliższych, ciężko jej zaufać komukolwiek. Dodatkowo przeżyła napaść ze strony nauczyciela, tym bardziej więc stroni od ludzi. Studentka ostatniego roku ma na swoim koncie wydanie książki pod pseudonimem. Jako, że jest to książka autobiograficzna, opisująca jej przeszłość, dziewczyna nie chce by ktokolwiek wiedział, że to ona jest jej autorką. Szukając inspiracji na nową książkę, spotyka opiekuna studentów pierwszego roku - Gavina. Poznają się co raz bardziej i zdaje się, że chłopak powoli zaczyna burzyć mury Clementine.
Niech nie zwiedzie was opis bohaterki z przeszłością, otoczonej murem. Może i jest nieufna i zamknięta w sobie, ale ma zadziorny charakterek i potrafi pokazać pazur. Zamiast użalać się nad sobą (jak to najczęściej robią bohaterki w książkach tego gatunku), dziewczyna dumnie wypina pierś i walczy o swoje. Zdecydowanie nie da sobą pomiatać. Gavin natomiast początkowo wywoływał we mnie sprzeczne uczucia. Raz był słodki, a raz był dupkiem. Ostatecznie jednak zaakceptowałam go i nawet polubiłam.
Warto też zwrócić uwagę na postacie drugoplanowe, które zostały bardzo dobrze wykreowane. Autorka nie skupiła się wyłącznie na głównej parze, a nawet wręcz przeciwnie, ciągle przeplatały się wątki z innymi bohaterami. Dla mnie ogromny plus. Czasami mam wrażenie, że pisarki zapominają o otoczeniu, skupione tylko i wyłącznie na romansie głównych bohaterów. Tak jakby nie mieli rodziny, przyjaciół, znajomych, współpracowników a nawet w ich mieście nie było ludzi. Tylko i wyłącznie oni i ich wielka miłość. Tu tego nie znajdziecie na szczęście. Pojawia się wiele postaci i każdy z nich wyróżnia się czymś innym, przez co są realni i naturalni. Chciałoby się nawet o każdym z nich przeczytać osobną powieść.
Nie zabrakło również humoru, który rozładowywał napięcie i przygnębienie, biorąc pod uwagę okoliczności z zaginięciem studentki. Cięte riposty bohaterów powodowały uśmiech na mojej twarzy, ale dla mnie najzabawniejsze były sprośne smsy wymieniane między przyjaciółkami. Nie raz się zaczerwieniłam i nie raz parsknęłam śmiechem. Na rozluźnienie atmosfery, wątek idealny.
Autorka wplątała również w książkę wątek kryminalny, który był świetnym pomysłem! Ale.. No właśnie, zawsze musi być jakieś ale. Mnie ten wątek ciekawił chyba najbardziej. Miał ogromny potencjał i autorce udało się dobrze wpleść go w fabułę. Jednak w moim odczuciu nie został dopracowany, potraktowany poważnie i nie dostał odpowiedniego zakończenia. Mam wrażenie, że był, byle coś się działo, byle dotyczył bohaterki i jej przeszłości i tyle. A przecież sprawa, która została wyjaśniona pod koniec, aż się prosiła o rozwinięcie! Nie po to przez pół książki został wałkowany ten temat, nie po to czytelnik czekał na rozwiązanie, by nie dostać właściwie żadnych odpowiedzi.
"Dearest Clementine" ma swoje słabsze momenty, ale w ogólnej ocenie to dobrze napisana i przyjemna książka. Znaleźć w niej można nie tylko romans bohaterów, który jest naturalny i szczery, ale także sporą dawkę humoru, dzięki któremu nie jest przygnębiająco. Sprawa z zaginięciem studentki, stalkowanie przez nauczyciela, trudne relacje z rodzicami, zawód przez najbliższych i szczera i lojalna przyjaźń. Lex Martin poruszyła wiele ważnych wątków, jedne lepiej, drugie gorzej, ale jak już pisałam książka jest naprawdę dobra. Polecam nie tylko fanom gatunku, ale także tym którzy mają ochotę na romans, dramat w tle i przyjemnie spędzony czas z napisaną lekkim stylem, ale dojrzałą książką.
