CZUŁY BARBARZYŃCA

?Pisanie było częścią jego psychoterapii, ponieważ kiedy pisał, wentylował za pomocą dłoni rozgrzany kocioł swojego mózgu?. To jedno zdanie świetnie oddaje sedno książki. Pokazuje klimat, nastrój oraz język, w jakim została napisana. Trudno ją nazwać powieścią, ponieważ składa się z wielu obrazów, scenek, historyjek. A z nich wyłania się postać przyjaciela pisarza, czyli Vladimira Boudnika, przedwcześnie zmarłego grafika-abstrakcjonisty. Poznajemy jego sylwetkę, gdy wędruje przez Pragę. Od knajpy do knajpy, od piwa do piwa, tocząc dyskusje, zachwycając się pięknem otaczającego świata, tworząc. Przyjemnie wędruje się z przyjaciółmi. Jest wiele śmiechu w tych opowieściach, lecz takiego podszytego refleksją. Jest zabawa, lecz pod nią skrywa się głębsza myśl. Trochę im zazdrościłam, ponieważ świata opisanego przez autora już nie ma. I może z tego względu, tym większa była przyjemność płynąca z obcowania z panami. Polecam zawrzeć tę znajomość. Zapewne pozytywnie was zaskoczy.