Czterdzieści i co z tego

?Czterdzieści i co z tego?? to trzecia odsłona przygód Magdy, Karoli, Anity i Aśki, zwariowanych przyjaciółek z Wrocławia. Ich życie płynie w miarę stabilnym rytmem, o czym możemy się przekonać w pierwszej połowie książki. Dużo tu nawiązań do tego, co już było, więc jeżeli ktoś czytał dawno i nie pamięta, to na pewno w tych fragmentach odnajdzie to, co umknęło. Niestety dla kogoś, kto nie ma luk fabularnych, może to spowodować delikatne znużenie, jednak warto je zdusić i poznać dalsze losy przyjaciółek. A tam przedślubna gorączka, kilka par nóg więcej, nowe pomysły do zrealizowania na już i ogarniająca świat pandemia. Wrocławianki biorą więc lockdown za rogi. W końcu siła jest kobietą.

Cała seria ?Czterdzieści...? Katarzyny Kostołowskiej to lekkie powieści o kobietach, ich sposobie postrzegania świata, o codziennych troskach i o sytuacjach ekstremalnych, wymuszających zmiany w poukładanym planie dnia. Dziewczyny, które czasem zachowują się nieracjonalnie lub wyolbrzymiają problemy, doszukują się ich tam, gdzie ich nie ma, szukając przysłowiowej dziury w całym ? zwyczajne niezwyczajne matki i przyjaciółki na całe życie. Każda z serii to powieść o kobiecych emocjach związanych z domem, pracą, dziećmi, zwierzakami, a przede wszystkim o emocjach na linii damsko-męskiej. O kobiecych pasjach, dążeniu do samorealizacji i samoakceptacji, do pozwolenia sobie czasem na płacz z bezsilności, ale i znajdywaniu innej drogi, kiedy możliwości zostają wyczerpane. Powieść o kobietach dla kobiet ? tylko tyle i aż tyle.

Lekka, przyjemna, poruszająca życiowe tematy - jeśli takiej rozrywki szukacie na mokre jesienne wieczory, to z całego serca polecam ?Czterdzieści i co z tego? ???? Jest to kolejny tom cyklu Katarzyny Kostołowskiej opowiadający o losach czterech przyjaciółek. W tej części wszystkie bohaterki ukończyły już czterdzieści lat, w większości prowadzą ustabilizowane życie, mają mężów byłych i obecnych, chłopaków i narzeczonych, dzieci; prowadzą biznesy i rozwijają się. A to wszystko osadzone na przełomie 2019 i 2020 roku. Możemy obserwować jak dziewczyny radzą sobie w zmieniającej się nagle rzeczywistości związanej z pojawieniem się wirusa Covid19, ale także możemy przekonać się jak niezwykłą moc ma siła przyjaźni ????
Polecam gorąco i muszę przyznać ze zdziwieniem (bo zwykle zdarza się odwrotnie), że ta część była dużo lepsza niż pierwszy tom, który czytałam już jakiś czas temu ???? Bardzo gratuluję Autorce ????

Ta recenzja jest popremierowa, mimo iż książkę ? Czterdzieści i co z tego - przeczytałam na długo przed premierą. Czekałam trochę na własny (papierowy) egzemplarz, który już za kilka dni będzie u mnie stał, wraz ze poprzednimi tomami.
Cztery kobiety z Wrocławia poznałam się na wiosnę zeszłego roku i od razu mi się spodobały. Z niecierpliwością czekałam na ich kolejne zawirowania życiowe. Karolina, Joanna, Anita i Magda są takie jak ja, jak każda kobieta. Mają swoje wzloty i upadki. Podejmują dobre i złe decyzje. Popełniają błędy, a przy tym nie boją się marzyć i próbować. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze siła ich przyjaźni. Są jak czterej muszkieterowie ? jeden za wszystkich, wszyscy za jednego! I to właśnie jest cudowne w tej serii.
?Messenger: grupa rescue taem:
Magdalena: Panie Januszu, dzięki za wiadomość. Od razu czuję się lekka jak piórko, chociaż w kwarantannie przytyłam ze sto kilo ?
Janusz: Cieszę się.
dżo_ann: A Anita?
Janusz: Płacze ze szczęścia. Chce go już zobaczyć ale on prędko do domu nie wróci.
Magdalena: No wiadomo. Zadzwonię do niej. Ale wcześniej pogadam z profesorem. Może uda się ją znowu przemycić do szpitala.
Janusz: Muszę powiedzieć Paniom coś jeszcze. Rzadko komu dane jest cieszyć się prawdziwą przyjaźnią. Moja córka ma niebywałe szczęście, bo ma Was.
Carol: Która ryczy? Bo ja tak ?
Magdalena: ?
dżo_ann: Ja też. Panie Januszu, tylko niech Pan pamięta, że i my jesteśmy szczęściarami, bo mamy Anitę.
Magdalena: I to Pan wychował ją na świetną babkę.?
W tej części śmiałam się i płakałam. A najbardziej rozśmieszyło mnie coś, co pewnie tylko właściciele psów zrozumieją:
?Na donicy zawsze stała szklanka z wodą, z której korzystali nie tylko ludzie, ale także ich psy. Którejś nocy Karola przyłapała Guzika na gorącym uczynku wychłeptywania wody wprost ze szklanki.
- Bezczelny jesteś ? mruknęła. ? Rusz tyłek, zejdź z łóżka i napij się, jak Pan Bóg psom przykazał, z miski.
Guzik nie wziął sobie rady do serca, a rankiem stało się coś, co sprawiło, że między Karolą a Adamem pojawiła się pierwsza tajemnica. Kiedy Karola otworzyła oczy, ujrzała Adama gaszącego pragnienie tą resztką wody pozostawioną w szklance przez Guzika (tylko z tej przyczyny, że szklanka była zbyt długa, a Guzikowy jęzor za krótki).
- Co tak dziwnie patrzysz? ? zaniepokoił się Adam.
- Napawam się twoim widokiem ? dopowiedziała Karola. Skłamała wyłącznie połowicznie.?
To już jest koniec przygód zwariowanych wrocławianek. Wszystkie się ustatkowały, niektóre nawet powychodziły za mąż. Lepiej lub gorzej przetrwały lockdown i teraz będą dbały o swoje szczęście. Nie ukrywam, że jest mi trochę przykro z powodu tego rozstania. Przez te 1,5 roku przyzwyczaiłam się do zwariowanej Karoliny, zazdrosnej Anity, ugodowej i zorganizowanej Magdy oraz świetnie ubranej Aśki. Jedno jest pewne. To książka dla każdej z nas.
Z pełną odpowiedzialnością polecam całą serię o tych wrocławskich kobietach.
Ilość stron: 296
Data premiery: 2 września 2020