Czerwona gorączka

Czerwona gorączka jest zbiorem opowiadań Andrzeja Pilipiuka, autora łatwych i przyjemnych opowiadań o wiejskim egzorcyście (którego wszyscy znają i kochają) zwanym Wędrowycz Jakub. Jednak rozczarują się ci którzy liczą na łatwą i prostą, trzydniową lekturę. Bowiem ta akurat ksiązka jest zbiorem bardziej poważnych opowiadań Pilipiuka. Są to pełnoprawne mini horrory w których autor daje upust swoim poglądom. Szczególnie opowiadanie tytułowe daje wyraz antykomunistycznej pasji autora, bowiem czy w normalnym opowiadaniu szuka się wirusa powodującego „bolszewizację” umysłu? Poza tym autor ukazuje absurdalność komunizmu i wplata wątki autobiograficzne do opowiadania o gimnazjum (które pisarz ciężko przeżył).
Tak czy owak, książka jako całość trzyma się dobrze. Niemal wszystkie opowiadania kończą się źle, co zresztą bardzo dobrze wpływa na klimat książki. Mroczny i straszny. Tak samo jak wizja przyszłości, w książce arabowie podbijają Europę a ludzi dziesiątkuje (tym razem niebieski) trąd.
Mankamentem (i jednocześnie zaletą) tej książki jest propaganda lekko antykomunistyczna co może nie wszystkim pasować. Jednak krótki epizod parodiujący polską politykę został napisany po mistrzowsku. A właśnie polityka, jest jej – jak już wspominałem – całkiem sporo. Od subtelnych żartów z podatków do nachalnego opowiadania w którym komunistyczny dygnitarz wymienia wady szynki produkowanej z psa która nie trzyma parametrów. W sumie sam zbiór całkiem sympatyczny. Przeczytałem go, i mam dość przyjemne odczucia.

Książka na tyle ciekawa, że nawet po latach od jej przeczytania wciąż pamiętam większość opowiadań ze zbioru, który stanowi. Sam nie wiem dlaczego - są tam zarówno opowiadania lepsze jak i nieco gorsze, w większości pokazujące raczej świat bez zbędnej słodyczy.
Jest brutalnie, czasami krwawo i niekoniecznie pozytywnie. Postaci są wyraziste, posiadają swoje słabości i często można się z nimi utożsamić. Jest to o tyle łatwiejsze, że każde opowiadanie wywołuje konkretne emocje i nie sposób wybrać najlepsze z nich. Odnajdą tu coś dla siebie zarówno rusofile, fani sci-fi tego standardowego jak i politycznego, oraz czytelnicy fantasy.

Sporo opowieści stanowi dobrą podstawę dla dłuższych historii, w które mogłyby się przerodzić, a styl autora sprawia, że czyta się je bez dłuższych przerw. Tutaj pozwolę sobie na wtrącenie sprawy osobistej - to jedyna książka, którą przeczytał także mój Ojciec. I był tak samo zachwycony, a idea komunizmu jako zarazy bardzo przypadła mu do gustu.

Bo o tym właśnie jest ta książka. O zarazach. Ludzkich, umysłowych. O problemach w kontaktach z innymi, o spaczonych ideach. O szaleństwie i o czerwonej gorączce, która choć minęła to nadal tli się gdzieś w mojej głowie.

Czerwona gorączka jest zbiorem opowiadań Andrzeja Pilipiuka, autora łatwych i przyjemnych opowiadań o wiejskim egzorcyście (którego wszyscy znają i kochają) zwanym Wędrowycz Jakub. Jednak rozczarują się ci którzy liczą na łatwą i prostą lekturę. Bowiem ta akurat książka jest zbiorem bardziej poważnych opowiadań Pilipiuka. Są to pełnoprawne mini horrory w których autor daje upust swoim poglądom. Szczególnie opowiadanie tytułowe daje wyraz antykomunistycznej pasji autora, bowiem czy w normalnym opowiadaniu szuka się wirusa powodującego "bolszewizację" umysłu? Poza tym autor ukazuje absurdalność komunizmu i wplata wątki autobiograficzne do opowiadania o gimnazjum (które pisarz ciężko przeżył). Tak czy owak, książka jako całość trzyma się dobrze. Niemal wszystkie opowiadania kończą się źle, co zresztą bardzo dobrze wpływa na klimat książki. Mroczny i straszny. Tak samo jak wizja przyszłości, w książce arabowie podbijają Europę a ludzi dziesiątkuje (tym razem niebieski) trąd. Mankamentem (i jednocześnie zaletą) tej książki jest propaganda antykomunistyczna co może nie wszystkim pasować. Jednak krótki epizod parodiujący polską politykę został napisany po mistrzowsku. A właśnie polityka, jest jej - jak już wspominałem - całkiem sporo. Od subtelnych żartów z podatków do nachalnego opowiadania w którym komunistyczny dygnitarz wymienia wady szynki produkowanej z psa która nie trzyma parametrów. W sumie sam zbiór całkiem sympatyczny. Przeczytałem go, i mam dość przyjemne odczucia.

„Czerwona gorączka” to zbiór pilipiukowych opowiadań, który jest czymś na kształt kontynuacji „2586 kroków”, dość udanego, trzeba przyznać, zbiorku. Księga ta jest całkowicie różna od opowieści o Wędrowyczu, któremu przylgnęła etykietka wioskowego egzorcysty, cmentarnej hieny i nałogowego bimbrownika, któremu obce są zasady savoir-vivre’u.
Bohaterowie „Czerwonej gorączki” są inni, choć nie stronią od alkoholu. Przed nimi i problemy inne – muszą tropić, śledzić, rozwiązywać straszliwie trudne zagadki, od których spokój w państwie zależy. Książka bardzo antyczerwona. Nie lubi Filipiuk sowieckich przyjaciół naszych, oj nie. Z czerwoną zarazą walczy nie bagnetem a piórem. A my czytelnicy, świadkami tej walki jesteśmy, bawimy się dobrze, uśmiechamy pod wąsem, z początku kącikami ust, później już pełną gębą. Pocieszny ten Pilipiuk nasz, oj pocieszny. Jego nazwisko znane jest w polskim światku fantastyki, na ustach tysięcy, bohaterowie sztandarowi, znani i lubiani, perła, którą postaci jego się raczą jest napojem w Lublinie popularnym jako i sam autor.
Fenomen Pilipiuka nie gaśnie, księgi on płodzi regularnie, z poziomu, jakiż to sobie przyjął nie spada, cieszmy się więc i smacznego.