Dotarłem tu z pięcioma miedziakami, w porozrywanej koszuli i dziurawych spodniach. Trudno się z takim przeciwnikiem liczyć i dlatego nie zarobiłem jeszcze zbyt wiele. Pięć srebrnych wystarczyło mi na nocleg ze śniadaniem i nowe buty. Te mi były potrzebne w pierwszej kolejności.

- Widowisko niezłe, ale to nie był dla ciebie wymagający przeciwnik – odezwał się do mnie dziobaty chudzielec, kiedy kończyłem trzecie piwo. To dostałem gratis.

- Sił mu zabrakło – odburknąłem niezobowiązująco.

Chudzielec pił wino. Z butelki, a nie z dzbana. Był dobrze ubrany i bardzo pewny siebie, co znaczyło, że był dobrze dziany.

- Czym żeś się do tej pory zajmował? - kontynuował rozmowę, jakbym mu dał jakikolwiek sygnał, że jestem nią zainteresowany.

- Silny jestem – odpowiedziałem.

Nie kłamałem. Rzadko kiedy kłamię, bo potem muszę pamiętać, co naopowiadałem, a z tym jest za wiele zachodu.

- Nie wyglądasz, prawdę powiedziawszy, aby ci to popłacało – skomentował mój wygląd.

Nigdy nie przepadałem za takimi dowcipnymi mądralami, ale skoro z nas dwóch to on miał pieniądze, postanowiłem trzymać się na wodzy i grać swą rolę spłukanego frajera.

- Też prawda – przyznałem.

- Widzisz tego gościa, co siedzi przy stole z żołnierzami w mundurach?

- Widzę – odpowiedziałem.

- Pokonaj go na rękę, a dostaniesz dziesięć złotych.

Kiedy wymienił sumę, w mojej głowie natychmiast rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. Dla normalnego człowieka wykonującego uczciwą pracę to była kupa pieniędzy. Tyle to się zazwyczaj zarabia w trzy miesiące. Jak się człowiek natyra i w dodatku ma fach w ręku.

- Nowy tu jestem, nie widzę powodu dla którego miałby się chcieć ze mną siłować.

- Ja już to załatwię – wzruszył ramionami.

- A jeśli nie wygram? – chciałem wiedzieć, na czym stoję.

- Przegrani nie interesują nikogo.

- Dobra.

Nie wiem, jak to dziobaty załatwił, ale zanim zdążyłem dopić czwarte piwo – to już kupiłem za własne – tamten gość stał już przy moim stole. Był wysoki, o dobrą głowę wyższy ode mnie. Jak i wiele innych osób. Był również ode mnie cięższy, co zdarza się już rzadziej, choć i paru takich udało mi się spotkać. Dziwnie się jednak poruszał. Nieco przygarbiony, ręce miał jakieś takie zbyt długie i zbyt masywne, a za to nogi krótsze, niżby człowiek oczekiwał.

- Nazywam się Rosen – przedstawił mi się. - Podobno jesteś ochotny, żeby się ze mną sprawdzić na rękę – dla rozproszenia wszelkich wątpliwości wykonał charakterystyczny ruch ramieniem.

- Jasne, czemu nie – odparłem. - Tamten mnie namówił – skinąłem głową na dziobatego, który przyglądał nam się z oddalenia. Dostrzegł mój gest i odniosłem wrażenie, że nie był z tego powodu nadmiernie szczęśliwy. Cóż, życie to nie lizanie miodu.

- A, ten... - uśmiechnął się Rosen. - Jeszcze nigdy nie przegrałem.

- A ja owszem. Parę razy – przyznałem się otwarcie.

Aczkolwiek nie na rękę, ale to już była sprawa. Kłamać może nie lubię, ale z zatajaniem prawdy radziłem sobie znacznie lepiej.

Moja odpowiedź go przyhamowała.

- Możesz zrezygnować, to przecież tylko taka zabawa.

Sam wyglądał, jakby zaskoczyły go jego własne słowa.

- No co ty? – machnąłem ręką. - A co on za jeden? - wskazałem na dziobatego.

- Pracuje dla Olvena – odpowiedział Rosen. - Ale jak ty nie jesteś tutejszy, to dla ciebie bez różnicy. Tak co?

- No to dawaj – rozłożyłem ręce, jakby nie pozostało mi nic innego.

Już nasza pogawędka wzbudziła zainteresowanie wokół nas, jednak kiedy zasiedliśmy naprzeciw siebie po obu stronach stołu, staliśmy się natychmiast głównym wydarzeniem wieczoru. A przecież w planach nie było nawet rozlewu krwi. Świat nie był już taki sam, jak za moich młodych lat.

Pomimo tego, iż przed paroma chwilami pokonałem miejscowego speca od zapasów, ten gość nie wydawał się ani odrobinę zaniepokojony. Siła to taka szczególna cecha, nigdy jej nie można mieć za wiele. Pewność siebie Rosena trochę mnie jednak zaskakiwała.

Z czego wynikała, zrozumiałem natychmiast, jak tylko splotły się nasze dłonie.

Wszystkie proporcje miał nie tak. Nie zgadzała się długość ramienia i przedramienia, miał dziwaczne proporcje palców, a z kolei jego kciuk nie był nawet w połowie tak ruchliwy jak mój. Oprócz tego, że był wielki jak stodoła, Rosen miał jeszcze ukrytego w rękawie asa. Jego tatko, dziadzio, czy pradziadzio, względnie matuś, babka, czy prababka, nie był człowiekiem, ale szarym gorylem górskim.

Nigdy żadnego osobiście nie spotkałem, ale widziałem ryciny. Słyszałem również relację od jednego człowieka, który się z nimi zetknął oko w oko. Szare goryle górskie mają zupełnie inne mięśnie, niż ludzie. Przy tej samej wadze, są o wiele silniejsze i szybsze. Podobno są w stanie chwycić w obie ręce górską pumę i trzymając w powietrzu, złamać ją w pół jak patyk. Czegoś takiego ja bym nie dał rady dokonać. Chyba.

- No to dawajta, chłopy – zakrzyknął nieco już wstawiony sędzia.

Więcej mi nie było trzeba. Zebrałem wszystkie swoje siły, podczas gdy Rosen, ufny w swą nieludzką przewagę, nie zdążył zareagować. W mgnieniu oka jego dłoń znalazła się o włos nad deskami stołu. Spojrzał na mnie zaskoczony i zrównoważył mój nacisk. W tak niewygodnej pozycji było to kompletnie niewyobrażalne. Żaden człowiek nie zdołałby czegoś takiego dokonać. Spiąłem się cały, na ułamek sekundy popuściłem i znów natarłem z całej siły. Wóz, albo przewóz. Na drugi taki manewr już mi nie wystarczy siły.

Nie przypuszczał, że coś takiego było w ogóle możliwe, znów udało mi się go zaskoczyć i kłykcie jego dłoni na króciutki moment dotknęły powierzchni stołu. Wreszcie znów wyrównał ze mną siły i odepchnął mnie do pionu, ale było już za późno. Przegrał.

Jeśli na koniec mojego poprzedniego pojedynku wybuchło szaleństwo teraz musiał to być co najmniej koniec świata.

- Jak się nazywasz? - spytał podnosząc się od stołu.

- Bakly – odpowiedziałem i ruszyłem zgarnąć swoją wygraną.

I tak w kieszeń wpadł pieniądz, a w miasto poszła reklama.