Czarny Staw

Od czasu do czasu sięgam po powieści młodzieżowe. Kiedy przeczytałam opis "Czarnego Stawu", pomyślałam, że to może być ciekawa historia, szczególnie, że wspomniano o elementach mitologii słowiańskiej.

Kamil Jura po rozwodzie rodziców przeprowadza się z mamą do babci, do niewielkiej mieściny o nazwie Czarny Staw. Starsza pani nie jest zachwycona lokatorami i okazuje tę niechęć na różne sposoby. Matka i córka nie potrafią się dogadać. Napięcie wisi w powietrzu i wciąż wybuchają awantury. Chłopak szybko orientuje się, że babcia coś ukrywa i nie byłby sobą, gdyby nie rozpoczął ostrożnego śledztwa. Jak się skończą te działania?

Kamil postanawia poznać lepiej miasto, które do tej pory kojarzyło mu się z krótkimi odwiedzinami u babci z różnych okazji. Podczas tej eksploracji poznaje swoich rówieśników, którzy częstują go dziwnymi historiami dotyczącymi pobliskiego zbiornika wodnego. Dzieciaki twierdzą, że jest niebezpieczny, ale nie ma na to dowodów, ponieważ wszystkie informacje o nim umieszczane w sieci natychmiast... znikają. A dziwne wydarzenia mają miejsce w Czarnym Stawie od wielu lat. O co w tym chodzi? Jak nowi znajomi udowodnią swoją teorię?

Styl powieści jest lekki, a w tekście pojawia się sporo dialogów. Narratorem jest sam Kamil, a więc poznajemy tę historię w pierwszej osobie. Nie brakuje też elementów humorystycznych. Lektura jest przyjemna i wciągająca. Pomysł na fabułę jest interesujący, chociaż muszę przyznać, że liczyłam na więcej elementów słowiańskich.

Książka skojarzyła mi się ze szwedzką serią urban fantasy Pax, w której mamy podobny klimat tajemnicy i niebezpieczeństw, a bohaterami są dwaj bracia, mieszkający w rodzinie zastępczej. Sporo się tam dzieje, podobnie jak w "Czarnym Stawie". Fajnie byłoby, gdyby i ta seria urosła do dziesięciu tomów. Na razie mamy dwa i mam nadzieję, że uda mi się przeczytać również drugi.

Robert Ziębiński zaskoczył mnie już fenomenalną biografią Stephena Kinga, wyjątkową i mocną "Furią", ale nie spodziewałam się, że tak dobrze odnajdzie się w powieści grozy. I to powieści grozy dla młodzieży. Czyżby inspiracja Królem?

Czternastoletni Kamil wraz z matką, po życiowych perturbacjach, przeprowadzają się do babci do niewielkiej miejscowości noszącej nazwę Czarny Staw. Nietrudno się domyślić, że nazwa pochodzi od miejscowego zbiornika wodnego, którego toń z niewiadomego powodu jest ciemna niczym noc. Nasz bohater poznaje tu kilkoro rówieśników, ale i niepokojące opowieści o tragediach zdarzających się regularnie w Czarnym Stawie. Czy w dawnych legendach tkwi ziarno prawdy i to tu czai się pradawne zło, z którym nikt dotychczas nie wygrał? Dlaczego jednak nie można znaleźć na ten temat żadnych wzmianek w mediach?

Chłopaka nurtuje pytanie dlaczego dorośli dotychczas nic nie zrobili z Czarnym Stawem? Czy dlatego, że nawet gdy czują podskórnie, że za tragedie odpowiada niezrozumiała siła starają się wytłumaczyć wszystko racjonalnie? Dzieciom łatwiej jest przyjąć najprostszą, choćby nawet nieprawdopodobną prawdę. Tylko czy to wystarczy, by pokonać tak potężną istotę? Kamil wraz z przyjaciółmi zmierzy się nie tylko z pierwotnym złem, ale odkryje tajemnice skrzętnie skrywane latami przez jego rodzinę.

Budowanie atmosfery napięcia i strachu wydaje się w tej powieści dużo ważniejsze niż samo zakończenie, dość typowe dla opowieści młodzieżowych i jednocześnie dające przedsmak kolejnych, mrożących krew w żyłach przygód Kamila i jego kolegów. Choć i za nie, jak i za lekki, przyjemny styl autorowi należy się duży plus. Myślę, że książka okaże się dobrą rozrywką dla młodzieży, również tej 40+. Ja bawiłam się przy niej doskonale.