Cyfrowa Twierdza

Dan Brown to supergwiazda na scenie książkowej ostatnich lat. Jak każda gwiazda budzi kontrowersje. Najbardziej znaną jego książką jest z pewnością "Kod Leonarda da Vinci".
Poświećmy jednak trochę uwagi „Cyfrowej Twierdzy”...
Nawet niespecjalnie spostrzegawczy czytelnik z łatwością zauważy, że pisząc zarówno "Cyfrową Twierdzę", jak i bestsellerowy "Kod Leonarda da Vinci" Brown zastosował ten sam sprawdzony schemat. Tak więc mamy tu odważnego profesorka, który zostaje wplątany w pewną aferę. Jest i piękna kobieta pracująca dla rządu, itd., itd...
Jak przystało na Browna, akcja rozwija się szybko i co chwila jesteśmy zaskakiwani jej nagłymi zwrotami. Fabuła podzielona jest na dwa wątki: jeden z Davidem w roli głównej rozgrywający się w Hiszpanii, drugi zaś z Susan w kwaterze głównej NSA w Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak w innych książkach Browna, postacie nie są szczególnie „głębokie”, lecz w tego typu powieściach nie jest to specjalnie duży minus. Poważniejsze zastrzeżenia można mieć do zachowania niektórych postaci drugoplanowych, które można uznać nawet za głupie. To w połączeniu z zadziwiająco dużą ilością zbiegów okoliczności i szczęśliwych wypadków, obniża ocenę fabuły książki, jednocześnie sprawiając, że staje się ona mocno nierealna. Choć jeśli część ludzi wierzy w to, co Brown powypisywał w „Kodzie...”, to pewnie i w to uwierzy.
„Cyfrową Twierdzę” czyta się szybko i w miarę przyjemnie. Może nie dostarcza nam jakiegoś wrazenia piękna, obcowania ze sztuką, ale wartka, wciągająca i nieprzewidywalna akcja, nie wymagająca przy tym zbytniego zaangażowania umysłowego. Jednym słowem, idealna lektura do autobusu, metra czy pociągu.
Polecam.

"Cyfrową twierdzę" przeczytałam już po "Kodzie..." i "Aniołach i demonach", tak jak większość czytelników. Podobała mi się, owszem, ale nie aż tak bardzo, jak poprzednie dwie wymienione książki. "Twierdza" różni się od nich przede wszystkim tematyką. Nie znajdziemy tu już zagadek historycznych, ciekawostek, ani szybkiej akcji czy też wielu punktów kulminacyjnych, jednak powieść wciąga, nie ma co do tego wątpliwości. Tutaj autor opowiada o NSA, tajnej agencji, która ma chronić przed przestępcami, terrorystami itp. poprzez możliwość czytania korespondencji internetowej. Jednak w pewnym momencie znajduje się ktoś, kto wynalazł sposób, żeby NSA nie mogła odczytać jego listu. Wtedy zaczyna się prawdziwa akcja, ale nie zdradzę jej szczegółów. Powiem tylko, że warto przeczytać tę książkę, zasługuje na to, mimo że różni się tematyką od chyba najbardziej znanego „Kodu…”. Czyta się ją z zaciekawieniem, jest dobra dla każdego. Gorąco polecam.