Cukiereczki

„Cukiereczki” to opowieść, która, wbrew zapewnieniom autorki, w ręce grzecznych dzieci wpaść nie powinna. Czymże więc są owe cukiereczki?
Wiele powiedziano ostatnio o Mian Mian, o jej „cukiereczkach”, o rewolucji w Chinach, nakazach, zakazach, popularności…
Zaintrygował mnie ów szum, i po ową książkę sięgnęłam. I cóż.
Z każdą strona zastanawiałam się, o co ona tak naprawdę walczy? Cóż w niej takiego wypatrzono, że stała się tak pozycją ceniona, poszukiwaną, popularną?
Być może za sprawą seksu, iście hipisowskiego, który to przewija się przez całą powieść. Być może uczyniły to narkotyki, alkohol, zakręcone życie w podrzędnej szanghajskiej dzielnicy. Prostytutki, dilerzy, włóczędzy, geje i lesbijki, bród i smród. Sodoma i gomora.
Kto wie, może w tym szaleństwie jest metoda… na głoda.
Język Mian Mian jest momentami niezwykle poetycki, po prostu ładny. Jakby rozsmarowywała słowa po niebie. Wpływ miał na naszą autorkę niewątpliwie Morrison, z czasem Cobain. I ów wpływ odciska swoje piętno, swe złowieszcze piecząteczki na kartach powieści.
Czymże są „Cukiereczki”? Turpistyczną prozą. Chińską przygodą, stale na haju, brudną, prawdziwą i jednocześnie fantastyczną. Prozą, która nie wszystkim przypadnie do gustu, nie wszystkich urzeknie, poruszy.
„Cukiereczki” można znać lub nie znać. Ci znający są jednak bogatsi. O całego juana.
Polecam.