Ann Campbell to młoda pani kapitan, absolwentka akademii West Point i córka generała, dowodzącego Fortem Hadley. Gdy któregoś ranka na terenie Fortu znalezione zostają nagie zwłoki Ann, będącej akurat na służbie, okoliczności wskazują, że dokonano tu i gwałtu, i morderstwa. Znalezieniem sprawcy ma zająć się przebywający w Forcie (w całkiem innym celu) oficer dochodzeniowy Paul Brenner, a jego asystentką zostaje Cynthia Sunhill, z którą kiedyś łączył go romans. Para byłych kochanków rozpoczyna śledztwo, mające ujawnić tajemniczego mordercę i jego motywy...
"Córka generała" to kryminał pisany w pierwszej osobie, z pozycji chorążego Brennera. Czytelnik przez całą powieść podąża więc tuż za jego plecami, wraz z nim bada miejsce przestępstwa, przesłuchuje świadków i analizuje zebrane dowody. Taki sposób narracji dość mocno wciąga czytelnika w świat przedstawiony; ma się wrażenie, że wraz z Brennerem i jego partnerką powoli i systematycznie układamy rozsypany jak puzzle portret mordercy, wraz z nim zastanawiamy się, analizujemy, gdybamy itd. Przyznać muszę, że DeMille odwalił kawał niezłej pisarskiej roboty, tak budując powieść, by ani przez chwilę nie znudzić czytelnika. Ta prowadzona na oczach czytelnika burza mózgów, w dziewięćdziesięciu procentach składająca się z dialogów, zbalansowana jest idealnie - nie ma tu zbędnych opisów, nie ma przynudzania, nie ma powtarzalności; jest za to bardzo dobrze wkomponowana w powieść metodyka śledcza, do minimum ograniczone stricte techniczne aspekty, jest naturalność prowadzonych rozmów i idealnie wyważony ironiczny humor. Wszystko to sprawia, że "Córkę generała" czyta się po prostu świetnie, lekko i - co przecież najważniejsze - z zaciekawieniem.
DeMille, jako były żołnierz, zna wojsko od środka. W "Córce generała", ściśle łącząc to z głównym wątkiem powieści, ukazał amerykańską armię jako hermetycznie zamkniętą konserwę, z której żadne brudy nie powinny wydostać się na zewnątrz. Pisarz brudy te jednak wyciągnął, ujawniając wewnątrzarmijną demoralizację i śmiertelnie zgubny wpływ fałszywego idealizowania struktur wojskowych. No, no, grząski grunt, panie DeMille, brawa za udaną i potrzebną(!) próbę stąpania po nim.
Największą zaletą powieści jest jednak jej aspekt psychologiczny. DeMille uwidacznia wrażliwość i kruchość naszej psychiki, z niezwykłą fachowością analizuje ludzkie zachowanie, nad którym - jak wynika z wielu ciekawych fragmentów książki - tylko częściowo jesteśmy w stanie zapanować. Dowód winy niekoniecznie musi być namacalny i zapakowany w szczelną torebkę. Dobry detektyw ślady winy znajdzie zaszyfrowane w mimowolnym odruchu, niekontrolowanym geście i przede wszystkim w oczach winowajcy.
"Córkę generała" polecam wszystkim miłośnikom dobrych kryminałów, powieści psychologicznych i w ogóle wszystkim tym, którzy chcą przeczytać naprawdę dobrą książkę.
