Chór zapomnianych głosów

Remigiusz Mróz znany jest czytelnikom (w tym i mnie) przede wszystkim z pisania kryminałów. Mocno się zdziwiłem, gdy natrafiłem na jego nazwisko w dziale powieści sci-fi i mówiąc krótko - nie mogłem koło "Chóru zapomnianych głosów" przejść obojętnie, a choćby ze zwykłej ciekawości jak włóczący się po kryminalnych korytarzach pan Mróz przeniesie swoją wyobraźnię w kosmiczny bezkres. No i, ogólnie, powiem Wam, jest nieźle.

Po wielu latach w kriostazie budzimy się gdzieś w dalekim kosmosie, na pokładzie ISS Accipitera, będącego jednym z okrętów, które wyruszyły z misją kolonizacyjną w poszukiwaniu nowego świata dla ludzkości. Ale budzimy się o wiele za wcześnie, w całkiem innym niż planowano miejscu, znajdując na pokładzie zmasakrowane zwłoki załogantów. Przeżyć udaje się tylko dwóm osobom; są to astrochemik Hakon Lindberg i nawigator Dija Udin Alhassan, i to właśnie głównie z nimi szukać będziemy rozwiązania kosmicznej zagadki. Pozbawieni kontaktu z Ziemią możemy liczyć jedynie na pomoc załogi okrętu ISS Kennedy, którego podróż również przebiega całkiem inaczej niż zaplanowano...

Więcej na temat fabuły zdradzić nie mogę, by nie popsuć Wam zabawy w poszukiwanie prawdy. A ta, wierzcie mi, z każdym kolejnym rozdziałem zdaje się wydawać całkiem inna; co jak co, ale autor zaskakiwać umie. Z początku byłem przekonany, że "Chór zapomnianych głosów" będzie typowym kryminałem a la Mróz, ograniczonym (mimo bezkresu kosmosu) do czasu i przestrzeni wąsko okalających Accipitera i Kennedy`ego. Książka ta ma jednak wymiar zdecydowanie szerszy; spędzimy tu tysiące lat, postawimy stopę na wielu różnych światach, zaginając i czas, i przestrzeń, lawirując pomiędzy teraźniejszością, przeszłością i przyszłością. Wszystko jest względne.

Z kryminału rodzi się powieść sci-fi pełną gębą, pojawiają się kwanty, tachiony, przeróżne fizyczne teorie oraz zawiłości związane z podróżami w czasie. I właśnie te ostanie mogą Wam sprawić pewne problemy podczas lektury. Im dalej w las, tym więcej drzew; powieść staje się labiryntem, czas i miejsce akcji zmieniają się co rozdział i tylko pełne skupienie może Was uchronić od pogubienia się w tym wszystkim. No i musicie lubić taki klimat, musicie choć trochę mieć w sobie zamiłowanie do rozgryzania czasoprzestrzennych rebusów; bez tego co najmniej jedna trzecia książki po prostu zanudzi Was śmiertelnie.

Mnie nie zanudziła. Jestem pod wrażeniem wyobraźni autora, który był w stanie ogarnąć temat i w dodatku tak zaskoczyć finałem powieści, że nie pozostaje nic innego, jak brać się za drugi tom. "Chór zapomnianych głosów" nie jest oczywiście powieścią idealną. Sporo (dla mnie bardzo ciekawych) prawideł fizyki potraktowano tu po łebkach, za dużo było przeskoków w czasie, latania z kwiatka na kwiatek i przedstawiania niektórych wątków zbyt skrótowo, pobieżnie. No i te drętwe, uczniackie wzajemne odzywki Lindberga i Alhassana... Za całokształt daję mimo wszystko piątkę minus. Bo jest to powieść w pewien sposób oryginalna, na pewno ciekawa, dość emocjonująca i przede wszystkim zaskakująca. Nieprzewidywalność to wciąż najskuteczniejszy oręż Remigiusza Mroza.

?Okręt badawczy ?Accipiter? przemierza bezkres kosmicznej próżni, a jego załoga pogrążona jest w głębokiej kriostazie. Nieliczni świadomi są dramatu, który rozgrywa się na pokładzie. Astrochemik H?kon Lindberg budzi się przedwcześnie z kriogenicznego snu i widzi, jak ginie jeden z ostatnich członków załogi. Prócz niego rzeź przetrwał tylko nawigator, Dija Udin Alhassan.? ? ten krótki wycinek zawiera w sobie jedynie przedsmak tego, co znajdziemy w książce. Kosmiczne podróże, odkrywanie nowych, planet i cywilizacji, a także ekspansje kolonizacyjne są nieodłącznymi elementami każdej książki science fiction. Czy długofalowy plan zasiedlenia nieznanych galaktyk powiedzie się, a ludzkość przetrwa najgorsze czasy? Czy naprawdę jesteśmy jedyną, inteligentną formą życia w otaczającym nas wszechświecie? Jeżeli chcecie poznać finał tych niezwykłych igrzysk, to serdecznie y do lektury dzieła Remigiusza Mroza pt. ?Chór zapomnianych głosów?.

Astrochemik H?kon Lindberg, oraz nawigator Dija Udin Alhassan to główni bohaterowie, jednak nie można powiedzieć, że są oni najważniejsi, bowiem wiele innych postaci również odgrywa bardzo istotne role dla rozwoju fabuły. Niemniej to ten bardzo dobrze dopasowany duet wita nas w kosmicznej przestrzeni, na pokładzie statku Accipiter. Trudno opisać ich w kilku słowach, bowiem charaktery, jak i wygląd fizyczny zmienia się w zależności od rozgrywanych wydarzeń zarówno w czasie jak i przestrzeni. Z całą stanowczością mogę stwierdzić, że autor mocno napracował się przy ich tworzeniu. Złożoność ich osobowości jest przeogromna, co tylko komplikuje sprawy, ale mimo tego wszystko trzyma się spójnej całości.

Oprócz powyższego duetu napotkamy wiele świetnie skonstruowanych osobistości, które na długo zapadną w naszej pamięci. Każda postać ma rolę do spełnienia i nie ma tutaj przypadkowych postaci. W niektórych momentach może wydawać się, że ktoś jest zbędny, lecz to tylko pozory. Trudno szukać ciekawszych bohaterów drugoplanowych.

Świat przedstawiony jest naprawdę ogromny, można by rzec, iż jest kosmiczny. Tak naprawdę będziemy podróżować po całym wszechświecie, w dodatku w różnych wariantach czasowych. Takie zagranie wymaga niebywałego umysłu, bowiem ogarnięcie tego wszystkiego jest nie lada wyczynem. Całość jest spójna, brak jakichkolwiek niedociągnięć i niespójności. Kosmos w takim wydaniu jest przepiękny.

Największym atutem tego dzieła jest fabuła. Historia zawarta na kartach tej książki powala na kolana. Wielowątkowość może przerażać na początku, jednak im dalej, tym wszystko nabiera sensu tworząc spójną całość. Dawno nie miałem w ręku książki o tak zaawansowanej i złożonej historii. Dzięki temu czytanie tego tytułu jest czystą przyjemnością, aż żal przerywać lekturę. Symptom jeszcze jednej strony jest bardzo częstym zjawiskiem w tym przypadku. Ogromnym plusem jest tempo fabuły. Rwie do przodu niczym prom kosmiczny, nie pozostawiając czasu na odłożenie książki na bok.

W moim przekonaniu ?Chór zapomnianych głosów?, to prawdziwe arcydzieło literackie, klasyk gatunku science fiction, nowy wyznacznik jakości. Trudno doszukiwać się tutaj błędów, chociaż takowe na pewno gdzieś się znajdą. Śmiało można przymknąć na nie oko, bowiem mamy przed sobą świetne dzieło zwalające z nóg największych twardzieli. Czy warto? Gorąco i szczerze polecam wszystkim, niezależnie od upodobań literackich.

Ocena: 10/10
Chodara Krzysztof (Artius)