Chłopiec z latawcem

Niezwykła, magicznie urzekająca powieść! Pełna kontrastów, ciepła i… latawców.
Wprowadzająca czytelnika w dziwny, całkowicie odmienny świat, tak bardzo różny od tego na co dzień. Świat, gwoli ścisłości, dość złożony – pełen kolorowych latawców oraz ludzi, którym nieobce są uczucia dozgonnej przyjaźni i bezgranicznego oddania. Jednocześnie naznaczony cierpieniem i zawiścią, opleciony pajęczyną nietolerancji.
Opowieść mało znana, a niesłusznie, piękna, szalenie liryczna. Ballada o ludziach, którym przyszło zmagać się z własnym losem. Losem kapryśnym, i zmiennym, lubiącym zaskakiwać. Baśniowy klimat przeplata się z klimatem nieco mroczniejszym, ogłuszającym wystrzałami karabinów, dusznym od gryzącego w oczy dymu.
Khaled Hosseinii wplata w powieść podstawowe wartości – przyjaźni, miłości oraz lojalności. Każda z tych wartości jest u Hosseiniego wielką, wręcz przeogromną, o szalenie rozległym zasięgu – miłość jest dozgonna, lojalność bezgraniczna, przyjaźń – aż do śmierci. Ludzie, owe postacie książkowe, nakreślone są z dużą dozą prawdopodobieństwa, momentami czytelnik doszukuje się w owej powieści cech autobiograficznych.
Można pokusić się o stwierdzenie, że „Chłopiec z latawcem” jest jedną wielką parabolą, alegorią losu wszystkich Afgańczyków, nękanych przez nieprzyjaciół i siebie samych. Opowieścią z morałem, przesłaniem. Opowieścią napisaną przez człowieka wrażliwego, znającego dobrze stan „jaskółczego niepokoju”.
Cóż więcej można powiedzieć o „Chłopcu z latawcem”? Ciężko znaleźć odpowiednie słowa, by podkreślić należycie wielkość owej powieści. Nieco czarodziejskiej, całkowicie oryginalnej, przyprawionej akcentami dalekiego wschodu. Takiej, którą wypada znać. Polecam wszystkim!

Czytaliście kiedyś książkę, która sprawiła, że pękło Wam serce? Mi się zdarzyło, ale chyba po raz pierwszy jedna książka zrobiła to kilka razy...

?Chłopiec z latawcem? to ponadczasowa opowieść o przyjaźni, miłości, zdradzie, odkupieniu win i człowieczeństwie. Doskonała lekcja pokory, którą każdy z nas powinien odbyć.

Jak wiele można zrobić dla bratniej duszy? Czy prawdziwa przyjaźń przezwycięży podziały? Jaki wpływ na nasze życie mają nasze wybory? Czy decyzja podjęta w kilkadziesiąt sekund może odbijać się na nas przez wiele kolejnych lat? I przede wszystkim czy wyrządzone krzywdy będziemy kiedyś mieli szansę odkupić?

Nieczęsto spotykam się z historiami, w których główny bohater sprowadzony jest do narratora, ale to postać drugoplanowa tworzy całą historię. Owszem, gdyby nie Amir, nie dowiedzielibyśmy się niczego, jednak to Hasan sprawia, że przeżywamy tę historię tak mocno.

Dwunastoletni Amir wychowuje się w Afganistanie, w domu swego zamożnego ojca. Każdą wolną chwilę spędza ze swym towarzyszem zabaw, synem służącego ? Hasanem. By zdobyć uznanie surowego ojca, chłopiec bierze udział w zawodach latawcowych, a wierny przyjaciel pomaga mu wygrać. Będąc świadkiem brutalnej napaści na Hasana, Amir podejmuje decyzję, której bedzie żałował do końca życia. Ćwierć wieku później los daje mu szansę zadośćuczynienia swojej zdrady, wiąże się to jednak z opuszczeniem azylu i powrotem do rządzonego przez talibów Kabulu. Czy mężczyzna skorzysta z danej mu szansy?

O książkach autora słyszałam już na studiach, ale jakoś nigdy nie było czasu czy okazji żeby się za nie zabrać. Teraz wiem, że muszę koniecznie ten czas znaleźć.

To niesamowite jak uniwersalny i ponadczasowy może być przekaz zawarty w książce wydanej dwadzieścia lat temu. Cieszę się że to właśnie z nią skończyłam poprzedni rok, bo poniekąd wpasowała się w mój nastrój. Na pewno na długo zostanie w mojej pamięci.

Ile człowiek jest w stanie znieść? Czy wydarzenia z przeszłości i palące poczucie winy jest w stanie strawić go od środka?

W głowie mam jedną wielką dymiąc, gdzie podział się mój mozg? Właśnie taka jest moja reakcja, po przeczytaniu tej książki.

Historia Khaled?a Hosseini wstrząsnęła mną do głębi. Brak mi odpowiednich słów, żeby oddać Wam jej fenomen.

Autor przedstawił boleśnie prawdziwy i życiowy scenariusz, w porywający sposób. Fabuła opiera się na niezwykłej przyjaźni dwóch chłopców, w którą wplecione są wątki terroryzmu, przemocy seksualnej oraz okrutnych egzekucji. Wydarzenia rozgrywające się na kartach zapierają dech w piersiach i wzbudzają tak brzemienny smutek.

Tej książki się nie czyta, ją się pochłania.

Ta historia wryła się w moją pamięć i jestem pewna, że pozostanie tam na długie lata. Przynajmniej, aż do czasu, gdy będę w stanie ponownie po nią sięgnąć i powtórnie pozwolę zalać się falą intensywnych emocji. Z trudem powstrzymywałam łzy.

Taką perełkę powinien mieć każdy książkoholik w swojej kolekcji.

"Chłopiec z latawcem" jest jedną z tych niewielu pozycji, po które sięgnęłam po raz drugi... Pierwszy raz książkę Hosseina przeczytałam w lipcu 2016 roku ? od tego czasu błąkała się po moich myślach. Zapadła w pamięć jako dawka naprawdę dobrej i przejmującej literatury. Drugie spotkanie z "Chłopcem z latawcem" było równie poruszające, ciekawe i angażujące jak to pierwsze. To doświadczenie utwierdziło mnie w przekonaniu, że "Chłopiec z latawcem" jest powieścią, po którą naprawdę warto sięgać.

"[...] grzechem jest tylko jedno. Mianowicie kradzież. Wszystkie inne grzechy są formą kradzieży. [...] Gdy zabijasz człowieka, kradniesz życie ? ciągnął tato. - Kradniesz żonie prawo do męża, zabierasz dzieciom ojca. Gdy kłamiesz, kradniesz komuś prawo do prawdy. Gdy oszukujesz, kradniesz prawo do uczciwości."

Khaled Hosseini, "Chłopiec z latawcem"

Khaled Hosseini to afgański pisarz piszący po angielsku, a jego powieść "Chłopiec z latawcem" to już powieść kultowa. Mimo kiepskiej ekranizacji, "Chłopiec z latawcem" jest książką, która trafiła na listę 100 książek, które wg BBC trzeba przeczytać przed śmiercią. "Chłopiec z latawcem" jest przejmującą opowieścią o przyjaźni, kłamstwie, relacjach w rodzinie, strachu i Afganistanie ? wczoraj i dziś. Jedyną wadą tej powieści jest fakt, że jest to fikcja literacka. Bardzo dobra fikcja literacka...

Głównym bohaterem powieści Khaleda jest Amir. Poznajemy go w latach siedemdziesiątych XX wieku. Dwunastoletni wówczas Amir jest synem zamożnego i cenionego człowieka. Wychowuje się jednak w domu bez kobiet, bowiem jego matka zmarła podczas porodu. Amir nieustannie próbuje nawiązać kontakt z ojcem, jednak w jego odczuciu... wyraźnie nie wpisuje się w obraz jego syna. Chcąc zdobyć uznanie ojca, bierze udział w konkursie puszczania latawców. Wygrywa. Nie udałoby mu się to jednak bez pomocy o rok młodszego Hasana, syna służącego. Pierwszym słowem Hasana było słowo "Amir", a on sam w domu ojca Amira zresztą tak samo jak jego ojciec jest traktowany bardzo dobrze. Wręcz jak członek rodziny, który po prostu ma pewne obowiązki. Amir i Hasana łączy zażyłość, która jednak nie dochodzi do głosu w towarzystwie obcych. Dochodzi do tragedii. Amir jest świadkiem napaści bandy miejscowych chłopaków na Hasana. Nie reaguje... nawet wtedy, gdy widzi jak ich psychopatyczny przywódca gwałci Hasana. Po tym relacja chłopaków zmienia się nie do poznania. Amir nie mogąc pogodzić się ze swoim tchórzostwem zaczyna obwiniać wszystkich, a już w szczególności Hasana... Dwadzieścia pięć lat później Amir jest cenionym pisarzem. Ma żonę, dom, a jednak cały czas nie może zaznać spokoju. Tajemnice z przeszłości męczą go i nie pozwalają spokojnie spać. Przeszłość zamierza go dogonić...

Amir to chłopak, którego z początku bardzo polubiłam. Na skutek wydarzeń do których doszło... w pewnym momencie to się zmieniło. Nie zawsze było mi łatwo zrozumieć zachowanie Amira ? jego ułomności jako dziecka, ale także jako już dorosłego człowieka. Jednak to właśnie przez te ułomności obraz stworzony przez autora zyskuje na prawdziwości. Będąc tchórzliwym człowiekiem, a przy tym dzieckiem niedowartościowanym przez brak uwagi ze strony ojca cały czas próbuje uciekać przed odpowiedzialnością. Pragnie być gwiazdą, ale idąc po najmniejszej linii oporu. Kiedy doszło do tragedii Hasana był dzieckiem, więc nie można go obwiniać w tej sprawie. To jego zachowanie potem budzi mój największy bunt... myślę jednak, że w tej kwestii zaparł się w swoich odczuciach i trwał w tych samych emocjach jeszcze lata później. Zabrakło przefiltrowania tamtych tragicznych wydarzeń przez późniejsze doświadczenia i zdobytą wiedzę. Amir jak i reszta bohaterów "Chłopca..." to postacie niesamowicie barwne pokazujące różne postawy wobec życia, moralności, kwestii odkupienia, a także wobec bycia uchodźcą. To także różne podejście do kultury... W powieści pada wymiana zdań o tym, że Amir był zawsze turystą w Afganistanie ? amerykańskie ubrania, zabawki, samochody. Kultury Afganistanu zakosztował dopiero w dorosłości, a wcześniej żył w "amerykańskim Afganistanie". To odbiło się na jego późniejszym myśleniu i na tym jak różni są bohaterowie tej powieści. "Chłopiec z latawcem" jest tak pasjonującą powieścią, że mogłabym pisać jeszcze o samych bohaterach godzinami, ale nie chcę zdradzać zbyt wiele...

"Chłopiec z latawcem" ujmuje swoją prawdziwością ukrytą pośród literackiej fikcji. Bardzo ważne są ukazane w niej relacje Amira z innymi bohaterami. Relacje bardzo często skomplikowane. Na wierzch wybija się tu oczywiście relacja Amira z ojcem. Ojciec Amira nie jest złym człowiekiem, ale nie potrafi okazać czułości Amirowi, co jednak swoje wytłumaczenie znajduje dopiero kilkadziesiąt lat później... Autor jednak nie pozostawia niczego bez odpowiedzi, a każde zdanie w jego powieści zostało gruntowanie przemyślane i ma ogromne znaczenie. Wraz z przewracaniem kolejnych stron czytelnik przekonuje się jak ważne jest zwracanie w tej książce uwagi na niuanse...

Khaled Hosseini stworzył książkę ważną także ze względu na umiejscowienie jej akcji w Afganistanie. Autor ukazując historyczne przemiany i turbulencje jakim był poddawany Afganistan, jego bujną historię... robiąc to wszystko w sposób nienatarczywy ściąga wzrok czytelnika w tamtą stronę. Pokazuje, że kiedyś Afganistan wyglądał inaczej ? był miejscem dziecięcej sielanki, miejscem dobrym jak każde inne. W pewnym momencie ważnym elementem tej powieści stała się kultura tego państwa, obyczaje związane z zaślubinami i nie tylko. Było to bez wątpienia ciekawe doświadczenie tym bardziej, że nieskażone mową polityczną.

"Chłopiec z latawcem" to świetna książka, którą bardzo dobrze się czyta. Wzruszające studium o relacjach w rodzinie, przyjaźni, winie i odkupieniu. Ukazuje Afganistan w sposób bardzo bliski. Khaled Hosseini napisał książkę, która zapada w pamięć i pokazuje, że nigdy nie jest za późno, aby odkupić swoje winy. Pokazującą, że to nie nasze przewinienia nas definiują, a raczej to czy próbujemy im zaradzić. "Chłopiec z latawcem" to wreszcie książka zaskakująca i nierzadko bardzo głęboka, z wyrazistymi bohaterami, napisana bardzo dobrym językiem. To jedna z tych uniwersalnych powieści w których można odnaleźć każdy motyw, każde zagadnienie, każde uczucie... Wielowymiarowa i wspaniała.

W przerwie meczu piłkarskiego, na boisku stadionu w Kabulu talibowie przeprowadzili egzekucję pary podejrzanej o cudzołóstwo. Na oczach wielotysięcznego tłumu kibiców ukamienowano ich dość sprawnie mimo nieludzkiego wycia oszalałej ze strachu kobiety. Za to mężczyzna do końca był spokojny. Ten epizod bynajmniej nie popsuł radości przeżywania drugiej części meczu, przeciwnie - zaostrzył apetyt na nowe doznania. Poza tym mieszkańcom Afganistanu rządzonego przez talibów terror towarzyszył na co dzień. Chcąc mieć choć cień nadziei na przeżycie kolejnego dnia, ludzie musieli bezwzględnie przestrzegać najbardziej absurdalnych zarządzeń. Na przykład nie było wolno głośno się śmiać. Kobieta mogła wyjść z domu tylko pod opieką mężczyzny, który musiał posiadać długą, czarną brodę. Toteż gdy Amir po blisko 25 latach nieobecności znów pojawił się w Kabulu, przyczepił sobie sztuczną brodę, by w ogóle móc wyjść na ulicę. Wyniszczony wojnami, umęczony bezwzględnością obecnych rządów Afganistan wydawał się krajem zapomnianym przez Boga i świat. A jednak właśnie tu i teraz musiał przyjechać Amir, by odnaleźć małego chłopca jedyne ogniwo łączące go z dawnym życiem i, jak się później okaże, ojcem. Wspominając swoje dzieciństwo w Afganistanie lat 70, Amir musiał przyznać, że jego ojciec zamożny i powszechnie szanowany przedsiębiorca, zapewnił mu dostatnie i, w jego mniemaniu, szczęśliwe życie. Jednak chłopiec, którego matka zmarła, wydając go na świat, całe życie winił siebie za jej śmierć, a nawet czuł na sobie z tego powodu niechęć ojca. Ponadto świetnie wiedział, że nie spełnia oczekiwań i nadziei, jakie są w nim pokładane. Jego światem były książki, co nie satysfakcjonowało ojca marzącego o odważnym, i ambitnym synu - prawniku. Przez cały czas towarzyszył mu niedosyt ojcowskiego uznania i miłości. Nieodłączną częścią dzieciństwa był Hasan o rok młodszy służący i wierny towarzysz zabaw, wobec którego wiele razy postąpił haniebnie, co na zawsze odebrało mu spokój sumienia. Opowieść o radościach i smutkach życia w Kabulu, wstrząsający opis ucieczki z okupowanego przez rosyjskie wojska kraju, obraz niełatwego życia emigracyjnego w Stanach Zjednoczonych, dramatyczna historia miesięcznego pobytu w rządzonym przez talibów Afganistanie to wszystko składa się na niezwykle fascynującą całość powieść o życiu afgańskiej rodziny przez lata uwikłanej w brzemienne w skutkach, bolesne tajemnice, które w końcu trzeba będzie wyjaśnić i - co ważniejsze, wybaczyć.