CECORA 1620

Opis produktu:

Książka omawia przyczyny, przebieg oraz skutki bitwy pod Cecorą w 1620 roku. Autor opisuje kontekst historyczny zmagań mocarstw na Bałkanach oraz punkty zapalne pomiędzy Polską, Turcją i Austrią.

Wchodząc w XVII w Rzeczpospolita była jednym z największych i najsilniejszych państw Europy. Polska zajmowała tereny dzisiejszych: Ukrainy, Mołdawii, Białorusi, Litwy, Łotwy, Rosji, Rumunii. Był to kompromis między ambicjami króla i szlachty. Z tej ekspansji wynikły konflikty między Polską a Turcją o Mołdawię i Wołoszczyznę. Kolejną trudną kwestią w stosunkach Polsko-Tureckich były najazdy Tatarów grabiących pogranicze Rzeczpospolitej i Kozaków niszczących pogranicze Tureckie. Rosnąca w siłę Turcja planowała dalsze podboje. Około 1620 roku na dworze polskim zawrzało, sułtan wysłał do króla Zygmunta III Wazy list: Już więcej nadziei w przyjażń naszej ani w słabych murach twoich, które poddanymi swymi potłukę, nie miej. Kraków twój bez miłosierdzia wezmę, ziemię twoją podepczę. Spowodowane to było w głównej mierze udzieleniem pomocy Habsburgom. Wynajęte przez cesarza oddziały Lisowczyków uderzyły na Węgry i zmusiły księcia Siedmiogrodu (poddanego Turcji) do odstąpienia od Wiednia. Ta inicjatywa spowodowała wyburz wojny polsko - tureckiej. Stanisław Żółkiewski postanowił zaatakować wroga zanim ten zaatakuje nas. Jednak siły które mogła wystawić Rzeczpospolita były wyjątkowo ubogie. Przeciwko 80 000 żołnierzom tureckim Polska wystawiła 8000 żołnierzy pod wodzą co prawda świetnego hetmana. Jednak Żółkiewski podczas tej kapani Mołdawskiej miał 70 lat i chorobę na tle sklerotycznym. W wojsko polskie panowała wysoka niesubordynacja. Hetman do końca nie mógł być pewien wojsk najemnych. Wyprawa jednak wyruszyła i w dniach 2 i 3 września armia polska przekroczyła Dniestr. 13 września wojsko dotarło do wsi Cecora gdzie rozbiło obóz. Żółkiewski nakazał podwyższyć i umocnić istniejące okopy. Armia jednak licząc na to, iż bitwa rozegra się w polu zabrała się do pracy niechętnie. 17 września kiedy prace jeszcze trwały nadeszły oddziały tatarskie. Alarm ogłoszono za póżno. Liczba armii polskiej była zatem znana przeciwnikowi co nie stanowiło raczej dobrej wróżby. Tymczasem Turcy przed kilkoma dniami połączyli się z Tatarami którym przewodził pierwszym dygnitarz tatarski po chanie, Dewlet Girej. Wezyr Iskandera pasza mógł zatem liczyć na 80 000 ludzi. Co przy malutkich siłach polskich powodowało, iż na jednego polskiego żołnierza przypadało 10 żołnierza tureckiego. Co prawda Żółkiewski pod Kłuszynem miał jeszcze gorszą sytuację ale tam oddziały były zdyscyplinowane i posłuszne czego w tamtej sytuacji bardzo brakowało. Pojawił się także nowy problem niedawni sprzymierzeńcy - władcy Mołdawii i Wołoszczyzny - zdradzili Polaków. Żółkiewski postanowił zatem wydać Turkom bitwę. Spotkało się to jednak z ogromnym oporem rady wojennej. Wreszcie hetman ustąpił, postanowiono zatem, iż wojsko wycofa się do Rzeczpospolitej taborem, czyli związanym łańcuchami jak gdyby wozem gdzie jazda szła z przodu a działa z tyłu. Jednak i to rozwiązanie napotkało opory możnowładców którzy nie licząc się z wolą hetmana ustanowili, że jazda wycofuje się oddzielnie nie bacząc na resztę. W obozie zawrzało. Nasiliły się akty dezercji. 29 września tabor wyszedł i przebił się przez obóz tatarski i ruszył ku Polsce. Przeciwnik nękał jednak Polaków bez przerwy. Tak, iż około 6, 7 września w obozie zostało kilkaset osób. Odwrót zamienił się w ucieczkę, hetman jednak na apel przyjaciela, by ratował swe życie w obliczu śmierci, przebijając mieczem konia odpowiedział: [...] Proszę cię, ty wsiądż a uchodż, dla lepszych czasów, na usługę Rzeczpospolitej zachowaj życie, a ja swym tułowiem do ojczyzny nieprzyjacielowi niechaj drogę zawalę. . Zginął hetman a mnóstwo ludzi dostało się do niewoli. żródło: WebPark.pl
Seria: Historyczne Bitwy.

Więcej książek z serii Historyczne bitwy