Brzezina i inne opowiadania (twarda)

Rozległej twórczości Iwaszkiewicza: poezji, prozy, esejów, dzienników nie da się zamknąć w ujednoliconą formułę interpretacyjną. Autor nie dokonywał też w swoich utworach ostatecznych wyborów, nie proponował jednoznacznego rozumienia któregokolwiek a podejmowanych przez siebie tematów, choć były to zwykle tak zwane „przeklęte problemy”. Iwaszkiewicz podejmuje fundamentalne kwestie egzystencjalne a jednocześnie wprowadza czytelnika w jeden z najbardziej zmysłowych światów proponowanych przez polską prozę dwudziestego wieku. Nie ma u niego rozwiązań, odpowiedzi na powtarzane pryncypalnie pytania. Jest różnorodność. Różne odmiany miłości, poczucia odpowiedzialności wobec Ojczyzny, wpływu przeszłości na człowieka, rozumieniu i przeżywaniu upływającego czasu, konieczności i daremności działania... Nie przypadkowo „Brzezina” jest tytułem figurującym w nazwie całego tomu. To bodaj najlepiej znane wśród czytelników opowiadanie Iwaszkiewicza. Również interpretatorzy wiele stron prac badawczych poświęcili „Brzezinie”. Dla jednych to opowieść o śmierci, dla innych: o niesłychanej sile witalności, zdolnej do triumfu nad wszystkim. Możliwości interpretowania „Brzeziny” są więc rozległe. Często- skrajne. Zawsze-fascynujące. Polecam lekturę opowiadań Iwaszkiewicza.

Opowiadania Iwaszkiewicza mają w sobie to coś. Pewien rodzaj polskiej, słowiańskiej magii, która wciąga, urzeka, wzrusza… przejmuje czytelników do szpiku kości. To właśnie za opowiadania Iwaszkiewicza chwycili Wajda, Kawalerowicz…
Oj Iwaszkiewicz zachwycał swoimi opowiadaniami, zachwycał. Urzekł nimi niejednego. Na jego prozatorskie poczynania przychylniejszym okiem spojrzała niejedna dziewczyna.
Przed nami zbiór mistrzowskich opowiadań. Uczta dla zmysłów, odpoczynek. Pora na refleksje, zamyślenia wszelakie. Czas na uporanie się z własnym życiem.
Czy lektura Iwaszkiewicza będzie przy tym pomocna? Mam wrażenie, ze tak.
Polecam wszystkim, smacznego.