Brisingr (twarda)

„Brisingr” jest trzecią częścią trylogii (rozbudowanej jednak o jeszcze jeden tom) autorstwa Christophera Paoliniego. Ten tom opowiada nam dalsze losy Smoczego Jeźdźca Eragona i smoczycy Saphiry. Między rozdziałami o niesamowitej parze, w której rękach spoczywa los całej krainy, czytamy też o kuzynie Eragona, Roranie, który stacza własne bitwy. Muszę powiedzieć, że ta część była trochę zbyt mało spójna i chaotyczna. Działo się dużo, być może nawet zbyt dużo. Ciągłe bitwy i niezliczone podróże przyprawiają o zawrót głowy. Ale podsumowując całość, nie było źle. Każdy prawdziwy fan serii „Dziedzictwo” na pewno sięgnie po ten tom, a jeśli miałabym zachęcić do przeczytania innych... ta historia jest ponadczasowa, pełna magii i odwagi. Prawdziwa fantastyka. Polecam!

Doskonała trzecia część cyklu dziedzictwo.Moim zdaniem na razie jak najlepszy tom.Świetna książka trzymająca czytelników w napięciu.Gratuluje autorowi i autorowi okładki tak wspaniałej powieści.

A zatem, przed nami "Brisingr"! Trzecia powieść młodego pisarza, Christophera Paoliniego i równocześnie- długo oczekiwana, trzecia część sagi "Dziedzictwo". Długo oczekiwana... a niestety niosąca ze sobą zbyt wiele rozczarowań. Akcja- mimo, że dzieje się przez te 624 strony bardzo wiele- wydaje się jakaś bezbarwna, mało porywająca. Ot, właściwie ten charakterystyczny "zew" mamy przyjemność odczuć dopiero w kilku ostatnich rozdziałach. Co nie znaczy, że książka nadaje się do wyrzucania! Poziom jest całkiem przyzwoity, ot, po prostu po tak świetnym "najstarszym" można było się spodziewać większej ilości zdumiewających pomysłów i -zdecydowanie!- więcej odpowiedzi, na tworzoną przez trzy pierwsze tomy, stertę pytań.
Mimo to polecam. Oprócz wielu niedociągnięć w "Brisingr" znajdziemy kilka naprawdę bardzo ładnie napisanych scen. Dlatego koniecznie sięgnijcie po tę książkę! Choćby dla nich.

"Brisingr" Christofera Paolini to trzecia część "Dziedzictwa" i moim zdaniem jest to najlepsza część:) Myśle że nie przesadze jeśli powiem że na tą książke czekały miliony.. Kilka lat wcześniej wydany "Eragon" odniósł ogromny sukces. Po wszystkich szalonych przgodach i rewelacjach w życiu Eragona czas na stabilizację – fajerwerków już nie będzie, czas na trochę spokojnej wojaczki. Tak więc nasz bohater chwyta za gałąź, którą potem wymienia na bułat, i walczy z siłami złego Galbatorixa. Jednak dużo częściej jego pozycja zmusza go do brania aktywnego udziału w polityce Vardenów, czyli partyzanckiej organizacji, będącej jedyną nadzieją na wolność dla wszystkich żyjących na świecie ras. Dla mnie najciekawszym wątkiem w tej części był wątek Rorana, który rozwijał się bardzo ciekawie, wkońcu jego postać nabrała kolorów chociaz jak doszedłem do fragmentu w którym Roran zabija stu dziewięćdziesięciu wrogach czy też jedynie trzydziestu, ale za to w dzień po pięćdziesięciu batach poprostu się załamałem. Mam nadzieje że w czwartej części nie bedzie juz takich wpadek. Teraz pozostaje mi tylko polecic tą książke wszystkim miłośnikom fantasy:) z niecierpliwością również czekam na 4 tom przygód Eragona:) Pozdrawiam...:)

Najnowszy tom przygód Eragona – "Brisingr". Z radością witamy „starych” znajomych, którzy wreszcie spotykają się we wspólnej walce ze złem. Pomimo rozmachu akcji, lektura się nie dłuży (mnie zajęła 2 wieczory). Eragon kończy naukę u Oromisa, kierując się przepowiednią Solembuma zdobywa miecz godny Smoczego Jeźdźca i, być może, odkrywa źródło siły Galbatroixa. Jednak mistrzostwo Paoliniego to nie tylko budowa świata (miał tu przecież wielu mistrzów, z Tolkienem na czele), ale sylwetki zwykłych ludzi uwikłanych w walkę o władzę, miłość czy zwycięstwo. Najbardziej zafascynowała mnie w tej części postać kuzyna Eragona, Rorana. Zwykły człowiek, kierujący się miłością i pragnieniem zachowania życia, staje się prawdziwym przywódcą swoich rodaków. Miłość – magia życia – daje mu siłę, dzięki której jest w stanie walczyć i zwyciężać. Bo „prawdziwy wojownik nie walczy dlatego, że chce, tylko dlatego, że musi. (...) Eragon, Murtagh, Galbatroix, elfy... oni wszyscy maszerują do boju z zaklęciami na ustach i siłą znacznie przewyższającą twoją. (...) Jesteś jedynie człowiekiem, lecz dokonałeś rzeczy niedostępnych nawet Eragonowi czy Murtaghowi” – mówi do Rorana Katrina. O ile dwie pierwsze części posiadały pewne załamania akcji, to w tej widać, że Paolini rozwija się jako autor. Nie żal, że musieliśmy tak długo czekać. I dzięki temu zyskujemy siłę, żeby czekać na ciąg dalszy. Gorąco polecam.

Brisingr – trzeci tom czterotomowego cyklu Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Poprzedzające tomy to Eragon i Najstarszy.

Cykl Dziedzictwo początkowo planowany był jako trylogia. Jednakże 30 października 2007 amerykańska prasa podała, że Paolini nie przewidział, że trzeci tom będzie aż tak obszerny i zdecydował się wydać jeszcze jeden tom. W USA oraz Wielkiej Brytanii książkę wydano 20 września 2008. Data wydania czwartego tomu nie jest znana.

Paolini, pytany dlaczego wybrał taki tytuł, odpowiedział: „Brisingr to pierwsze słowo, o którym pomyślałem wymyślając tytuł, i zawsze wydawało mi się ono doskonałe”. „Brisingr”, w Pradawnej Mowie oznaczające „ogień”, używane było do przywoływania i kontrolowania ognia przez magów z cyklu Dziedzictwo.


Zawartosć:
Paolini w wywiadzie dla shurtugal.com, w marcu 2003 ujawnił niektóre wątki pojawiające się w trzeciej części. Oto najważniejsze wydarzenia w 3 części cyklu Dziedzictwo C. Paoliniego

* Królem Krasnoludów zostaje Orik.
* Eragon razem z Roranem zabijają Ra'zaków i uwalniają Katrinę (później okazuje się, że jest ona w ciąży). Niedługo potem Roran i Katrina biorą ślub, którego udziela im Eragon.
* Murtagh przegrywa walkę z Eragonem, ale udaje mu się uciec.
* Eragon wraz z Rhünon tworzy dla siebie miecz, który nazywa „Brisingr”.
* Oromis wyjawia Eragonowi, że jego prawdziwym ojcem był Brom.
* W czasie bitwy o miasto Feinster Eragon wraz z Aryą zabijają Cienia. Eragon go unieruchamia, a Arya zabija.
* Galbatorix tworzy armię nieczułych na ból ludzi.
* Oromis wyjawia Eragonowi, w jaki sposób Galbatorix jest tak potężny. Chodzi o Eldunarí – „serce serc”, będące wspomnieniami i świadomością smoka, którego ciało umarło (Glaedr oddał swoje Eragonowi i Saphirze). Oromis mówi, że Galbatorix może mieć w sobie nawet kilka setek Eldunarí (przypuszcza, że kilka ma także Murtagh).
* W czasie zdobywania przez elfy Gil'eadu ginie Oromis (zabija go Galbatorix za pośrednictwem Murtagha). Ciało Glaedra również ginie, lecz pozostaje jego duch, zamknięty w Eldunarí.