Bramkarze

y hokeju na lodzie. Najciężej mają bramkarze hokejowi, którzy muszą przez cały mecz stać (i to na łyżwach!) z ugiętymi kolanami, mając na sobie strój ochronny ważący 15 kilogramów! Ugięte kolana są podstawą technik gry także w koszykówce, siatkówce i tenisie - zarówno ziemnym, jak i stołowym, a także we wszelkich sztukach walki - boksie, judo czy zapasach. Można więc bez wielkiej przesady powiedzieć, że nie tylko gra bramkarza, ale niemal cały profesjonalny sport ,,stoi na ugiętych nogach"! Kiedy już nauczysz się prawidłowo stać między słupkami bramki, musisz opanować sztukę... chodzenia - przemieszczania się wzdłuż linii bramkowej. Cóż, kiedy uczymy się bramkarskiego abecadła, na samym początku uświadamiamy sobie, że nie umiemy jeszcze ani stać, ani chodzić, niemal jak niemowlak! Oczywiście bramkarz nie chodzi po boisku, jakby przechadzał się po centrum handlowym. Śledząc położenie piłki i ruchy przeciwników, najczęściej przemieszcza się KROKIEM DOSTAWNYM. Jest on charakterystyczny także dla gry obronnej w koszykówce i polega na przesuwaniu się wzdłuż linii bramkowej przez dostawianie jednej nogi do drugiej. Ciało bramkarza pozostaje przy tym cały czas skierowane w stronę bramki przeciwnika. Dość często się zdarza, że bramkarzami chcą zostać ci, którzy niezbyt lubią biegać. Niestety, nie jest to najlepsza motywacja. To prawda, że bramkarze nie pokonują aż tylu kilometrów co piłkarze z pola. Na przykład pomocnicy przebiegają w meczu 12-13 kilometrów, natomiast bramkarze najwyżej połowę tego dystansu. Jednak bramkarze muszą wyróżniać się zdolnością do błyskawicznego startu i gwałtownego przyspieszania niemal jak bolid Formuły 1. Najlepiej wyszkoleni zawodowi golkiperzy są zawsze najszybsi w całej drużynie w biegu na pięciu metrów! Taki sprinterski start umożliwia im wygrywanie pojedynków w wyścigu do piłki w polu przed bramką. Po wybiegnięciu z bramki goldkiper musi szybko wrócić na swoją pozycję. Nie może jednak ani na chwilę stracić z oczu piłki i odwrócić się plecami do gry. Często nie ma więc wyjścia i w takiej sytuacji musi wrócić do bramki tyłem! To kolejny ważny, choć nieoczywisty, element bramkarskiej techniki. Wróćmy na chwilę do porównania z rycerzem Jedi. Tak jak on strażnik bramki musi opanować sztukę widzenia tego, co się dzieje poza zasięgiem wzroku. W każdej sytuacji musi dokładnie wiedzieć, gdzie znajdują się słupki bramki, bez oglądania się za siebie! W zachowaniu orientacji w każdej sytuacji pomagają mu linie boiska. Biały punkt, z którego egzekwowane są rzuty karne, wyznacza środek bramki. Punktem odniesienia są także linie pola bramkowego, zwane popularnie piątką. W jego granicach bramkarz podlega pewnej ochronie. Na polu bramkowym można atakować bramkarza jedynie wtedy, kiedy trzyma piłkę w rękach i stoi na ziemi. W chwili kiedy piąstkuje, chwyta lub wykopuje piłkę, atak na niego oznacza faul i powoduje rzut wolny. TECHNIKI ŁAPANIA PIŁKI Pewnie myślisz teraz to, co ja. Tak! Pora przejść do techniki gry rękami. To przecież podstawa bramkarskiego fachu! Najpewniejszym sposobem na obronę bramki jest złapanie piłki w ręce. Kiedy bramkarz chwyci piłkę, nikt nie może mu już jej zabrać. Jest ona bezpieczna jak dziecko na rękach mamy albo taty! Bramkarze często przytulają piłkę mocno do piersi, z czułością troskliwego opiekuna. W arsenale bramkarskich umiejętności jest wiele technik chwytania piłki, w zależności od tego, na jakiej wysokości się ona znajduje i jaka jest jej prędkość, a także od położenia ciała bramkarza w czasie interwencji. Podstawowym chwytem piłki znajdującej się powyżej pasa bramkarza jest CHWYT ,,W". Aby go prawidłowo wykonać, trzeba rozłożyć szeroko palce obu dłoni, tak by końce kciuków prawie się dotykały (il. 1). Twoje kciuki i palce wskazujące ułożą się wtedy w kształt litery W. Dzięki temu piłka na pewno nie wypadnie z rąk do bramki. Najmłodsi bramkarze, którzy mają jeszcze delikatne dłonie, powinni znacznie bardziej zbliżyć do siebie kciuki i palce wskazujące, tak by ułożyły się one w kształt serca czy też liścia klonu (il. 2). Podczas łapania piłki jest ważne, żeby bramkarz miał "MIĘKKIE RĘCE". Oznacza to, że w obronę strzału musi być zaangażowane całe ciało, które amortyzuje siłę uderzonej piłki. A zawodowi piłkarze kopią piłkę naprawdę BARDZO mocno! Po strzałach Zlatana Ibrahimovicia nabiera ona prędkości nawet 150 kilometrów na godzinę! Jeśli nie zaangażujesz całego ciała w zahamowanie energii mocnego strzału, piłka może po prostu rozerwać ci dłonie (na szczęście niedosłownie, ale wpadnie między nimi do bramki!). Dlatego jest ważne, by podczas chwytania piłki łokcie były ugięte, co spowoduje, że ramiona przejmą na siebie część energii strzału i odciążą dłonie.