- Gadasz do siebie? - pyta Sluggo, dłubiąc w nosie.
Nie odpowiadam, bo w skupieniu przyglądam się łodzi, która zbliża się z pełnymi żaglami do naszej skały nad Vinterviken.
- Nie rób tego - mówi Sluggo. - Znałem jednego, co bez przerwy gadał do siebie. Zginął na przejściu dla pieszych pod kołami jakiejś bryki rozwożącej lody, bo taki był zajęty ględzeniem, że zapomniał się rozejrzeć.
Podnosi palec wskazujący, patrzy na olbrzymiego gila i z wyrazem obleśnego obrzydzenia posyła go w kierunku żaglówki.
- Ale może to nie dotyczy przyszłych aktorów - dodaje i znowu zaczyna grzebać w nosie. - Może będą was uczyli, jak się do siebie gada i w tym samym czasie przechodzi przez ulicę.
Żaglówka podpływa blisko brzegu. Ma około dwunastu metrów długości i wielki niklowany ster.
Człowiek za sterem jest w białych szortach do kolan, granatowej koszulce z krótkimi rękawami, przeciwsłonecznych okularach i kredowobiałym daszku. Opalony na brąz, wygląda super. Mimo dzielących nas dwudziestu pięciu metrów czuję zapach jego wody po goleniu. Albo tak mi się wydaje. Naprawdę wygląda super.
Obok niego, w kokpicie, stoją trzy dziewczyny. Są mniej więcej w moim wieku. Mają na sobie tylko dolną część bikini.
Sluggo przestaje dłubać w nosie i obserwuje dziewczyny.
- Chodźcie do nas! - krzyczę, kiedy żaglówka robi zwrot.
Zanim łódź nabierze prędkości, żagle łopoczą przez chwilę. Jedna z dziewcząt patrzy w naszą stronę i macha nam ręką.
- Chodź do nas! - wołam za nią.
Przystojniak w szortach i daszku w ogóle nie odwraca głowy. Dwie dziewczyny co sił kręcą korbami.
- Zalatuje cipą! - wydziera się Sluggo i wstaje.
Łódź oddala się w kierunku Brommy i znika.
- Dlaczego wszystkie fajne laski mieszkają na tamtym brzegu? - pyta Sluggo i znów siada na skale.
- Bo są bogate - mówię. - Na śniadanie dostają befsztyki, nie biorą do ust piure i przez całą zimę jedzą pomidory i truskawki.
- Przydałaby się łódka. Przeprawiłby się człowiek na drugą stronę i nie musiał się tu smażyć. Patrz! - Sluggo pokazuje usmarkanym palcem wodę. - Twoja siostrunia.
Rzeczywiście. Na fali kołyszą się słomkowożółte włosy, prosty nos, szerokie usta i skrawek opalonego ramienia.
- Cukiereczek - mówi Sluggo i zaczyna penetrować drugą dziurkę od nosa.
- Lena nie lubi takich, co sobie po kawałku wydłubują mózg.
Wstaję.
- Przydałaby się łódka - powtarza Sluggo i wymachuje gilem do mojej siostry.
Gil jest tak wielki, że można go zawinąć w papier pakowy, podrzucić na Centralny i czekać, aż policyjny robot od wykrywania bomb rozerwie go na milion kawałeczków.
- Chcę mieć łódkę! - wrzeszczy Sluggo do człowieka na desce surfingowej.
Surfera oblatuje strach i czym prędzej odpływa w kierunku Essingen w swoim wodoszczelnym kombinezonie w osi wzorek.
Lena jest już blisko nas, stawia stopy na skale, wsuwa palce w szczeliny i pęknięcia i wychodzi z wód Mälaren, z rozhuśtanymi piersiami i rozkołysanymi włosami, jak pierwsza kobieta na naszej planecie.
- Daleko wypłynęłaś - mówi Sluggo.
Lena zgarnia włosy na lewe ramię i wykręca.
- Tak myślisz?
- Zdecydowanie za daleko jak na taki upał. Że też masz siłę!
Lena śmieje się.
- Tak mówisz, bo siedzisz na lądzie. W wodzie poczułbyś się lepiej. Jest góra dziewiętnaście stopni, może dwadzieścia.
- Nie lubię pływać. Znasz kogoś, kto ma łódkę?
- Łódkę? Nie, nikogo takiego nie znam.
Lena wskakuje w czerwoną spódnicę i kilka razy przeciąga po włosach grzebieniem wielkości grabi. Potrząsa głową, obryzgując wodą Sluggo.
- O ty w mordę.
Sluggo wzdryga się.
- Idziesz do domu? - pytam najsłodszą siostrę i lubą przyjaciółkę.
- Tak.
- Pozdrów Gnoja.
- Coś mu przekazać?
- Tak, powiedz, że w takim skwarze kapuściane łby gniją.
Lena przewraca oczami, wciąga bluzkę, wkłada sandały i wyciera twarz.
- Chcecie ręcznik?
- Tak - mówię - zostaw.
Ciska nim we mnie i śmieje się.
- No to na razie. Pozdrów babcię.
- Jasne.
- Nie zapomnij o szkole.
Uśmiecha się do mnie, marszcząc piękne czółko.
- Na pewno nie znasz kogoś, kto ma łódkę? - przynudza Sluggo.
- Cześć!
Lena macha ręką na pożegnanie, zabiera torbę z plecionki z łyka i odchodzi.
Sluggo gapi się na nią tak, jak zwykł się gapić na wszystkie stworzenia, które w dzieciństwie bawiły się lalkami.
- Ślicznotka - mówi z westchnieniem, po czym wsuwa palec w pierwszą dziurkę i kontynuuje poszukiwania gilów w okolicy kości ciemieniowej.
Na wprost nas płynie jeszcze większa żaglówka. Ma co najmniej piętnaście metrów długości. W kokpicie siedzi dwóch zgredów. Są w szortach i białych czapkach z dużymi nadrukami. Nieźle się opalili. Równie słonecznego lata jak to nawet najstarsi ludzie nie pamiętają. Żaglówka robi zwrot tuż przed nami i bierze kurs na drugi brzeg.
- Ile coś takiego kosztuje? - pyta Sluggo.
- Dwa miliony.
- Jak ich na to stać?
- Są cwani.
- A my nie jesteśmy?
- Cwani?
- No.
- Może będziemy.
Sluggo patrzy na swoje duże dłonie.
- Myślisz, że się obłowię jako rzeźnik?
- Jeszcze jak. Na mięsie i kiełbasach można zarobić kupę szmalu.
- Lewy handelek wieprzowiną i kiełbasą. Myślisz, że kiedyś będzie mnie stać na coś takiego?
Pokazuje żaglówkę.
- Jasne - mówię.
- Ty jesteś cwańszy. Będziesz aktorem. Podobno jakaś dziewczyna zgarnia sto pięćdziesiąt tysięcy dziennie za wkładanie na siebie nowych ciuchów i pozowanie do zdjęć.
- Ona nie jest aktorką, tylko modelką. Aktor gra w teatrze albo w filmie i nie nosi wypożyczonych ubrań.
- Chodzą w swoich prywatnych ciuchach?
- Nie, ale modelka i aktor to nie to samo. Modelka jest jak wieszak. Aktor to zupełnie co innego.
- Co?
Słychać w jego głosie, że naprawdę chciałby się dowiedzieć.
- Zupełnie co innego. Różnica jest taka jak między nami a takim zgredem z żaglówki.
Sluggo patrzy na mnie nierozumnym spojrzeniem.
- Kapujesz? - pytam.
- No pewnie - odpowiada. - Jasne, że kapuję.