Blisko mnie

Joanna po upadku ze schodów w swoim domu traci pamięć. Nie pamięta ostatniego roku ze swojego życia, a co więcej nie potrafi przypomnieć sobie czemu boi się własnego mężą, nie może znieść jego dotyku, ciagłej atencji. Choć Robert cudownie opiekuje się chorą żoną, jest miły, czuły i oddany kobieta nie potrafi oprzeć się wrażeniu, że nie mówi jej wszystkiego.



Tak naprawdę nikt nie mówi jej wszystkiego, łącznie z synem i córką, którzy też mają przed nią same tajemnice. Joanna zaczyna mieć wrazenie, że rodzina wcale nie chce, aby wróciła jej pamięć. Może przez ten rok wydarzyło się coś strasznego, może to chodzi o nią? Co takiego Joanna zrobiła swojej rodzinie?



Pamięć wraca powoli, znajomy zapach, słowo, wydarzenie przywołuje wspomnienia, są one jednak wciąż nieskładne, niepełne i ciągle mieszają Joannie w głowie. Niektóre wrecz ją przerażają, inne napełniają wstydem. Kobieta jednak pragnie poznać prawdę za wszelką cenę. Prawda ją wyzwoli czy zniszczy?



Bardzo dobry, trzymający w nieustannym napięciu thriller psychologiczny. Nie znajdziemy tutaj morderców biegających z nożem, trupów w szafie, pościgów policyjnych. Przeczytamy o skomplikowanej ludzkiej psychice, o kobiecie która nie pamięta, ale do której prawda wraca w zupełnie nieoczekiwanych momentach. Powieść trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony gdyż pod sam koniec dowiadujemy się rezczy najistotniejszych mimo iż teoretycznie już wcześniej historia znalazła swoje rozwiązanie.

"Blisko mnie" to książka, którą ciężko zaklasyfikować do jednego gatunku literackiego. Mamy tu wątek powieści obyczajowej, trochę romansu, kryminały i powieści psychologicznej. Sądzę, że każda z tych dziedzin po trochę natchnęła autorkę do stworzenia tego dzieła.
Byłam niesamowicie podekscytowana kiedy ta książka trafiła w moje ręce. Kiedy jednak zaczęłam ją czytać, moja radość stopniowo malała. Książka opowiada historię Joanny, która po nieszczęśliwym wypadku traci pamięć, ale na jej szczęście nie pamięta tylko ostatniego roku. Jednak to nie zmienia faktu, że ma dziwne, mieszane uczucia co do męża, zaskakują ją decyzje dzieci, a i sama waha się czy jej życie było udane czy też nie. Każdy z nich ma swoje za uszami, a kiedy dochodzi do niefortunnego wypadku, wszyscy chcą skorzystać na tym, że Joanna nic nie pamięta. Ogólnie, jeśli mam Wam powiedzieć szczerze, to sama do końca nie wiem co tam się wydarzyło. Akcja jest tak prowadzona, że raz jesteśmy w dniu po wypadku, raz w miesiącu przed, to wszystko ma złożyć się na jedną wielką całość i dać nam obraz, w którym zobaczymy co było przed wypadkiem, i jak do niego doszło. Mnie osobiście najbardziej irytowało to, że Joanna, czyli główna bohaterka nie pamiętała ostatniego roku, a tak naprawdę zachowywała się jakby jej mąż i dzieci byli całkowicie obcymi osobami. Brakowało mi tu ładu i bardziej dynamicznej akcji, bo w stanie obecnym bardziej zakwalifikowałabym tę książkę do powieści obyczajowych. Cóż, nie można mieć wszystkiego, a na tej pozycji bardzo się zawiodłam, bo myślałam, że będzie całkiem inaczej wyglądała. Jedynym plusem tej książki było to, że autorka w jednym aspekcie cały czas, aż do końca wodziła mnie za nos, bo myślałam, że Joanna ma coś na sumieniu, a rzeczywistość była jednak inna. To główna pozytywna strona, która niestety nie ratuje całego tytułu. Nie jest to książka, która porwie Was w wir niesamowitych emocji, za to może sprawić, że pomyślicie, co Was skusiło, aby zapoznać się z tą historią.
Książka nie spełniła moich oczekiwań, drugi raz z pewnością po nią nie sięgnę. Jeśli chcecie sami wyrobić sobie zdanie, przeczytajcie. Jednak kiedy macie na oku inne ciekawsze tytuły, ten możecie na razie odpuścić.

Joanna Harding pewnego dnia budzi się w szpitalu. Okazuje się, że upadła ze schodów i uderzyła się w głowę, czego konsekwencją jest częściowa amnezja. Polega ona na tym, że kobieta nie pamięta nic, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku. Kobieta ma pięćdziesiąt pięć lat, kochającego męża oraz dwójkę dzieci, którzy początkowo starają się ją wspierać w powrocie do zdrowia. Jednak Joanna ma wątpliwości odnośnie tego, czy czegoś przed nią nie ukrywają.



"Blisko mnie" to debiutancka powieść Amandy Reynolds. Autorka twierdzi, że dość późno zaczęła pisać, ponieważ czekała na odpowiedni moment, w którym poczuje, że ma właściwą historię do opowiedzenia. Obecnie zajmuje się ona pisaniem oraz jest mentorką początkujących pisarzy. Do thrillerów nie trzeba mnie namawiać - opis tej książki wydał mi się interesujący, więc postanowiłam dać jej szansę.



Styl Amandy Reynolds jest lekki, książkę czyta się naprawdę szybko. Każdy rozdział zaczyna się od zaznaczenia, który to dzień po upadku głównej bohaterki ze schodów oraz zawiera retrospekcje. Pozwala to czytelnikowi poznać wydarzenia, których nie pamięta Joanna. Są one przekazywane stopniowo, zaczynając od tych najstarszych. Początkowo sprawiło to, że książka mnie wciągnęła od pierwszej strony i jak najszybciej chciałam się dowiedzieć, co rodzina ukrywa przez kobietą. Jednak im dalej, czytałam tę książkę, tym bardziej zaczęła mnie nudzić. Zabrakło mi tu napięcia, moim zdaniem cała ta historia została za bardzo rozwleczona.



Ciężko było mi polubić bohaterów. Od początku mąż Joanny wzbudzał moje podejrzenia i uważam, że gdyby mu naprawdę na niej zależało to zachowywałby się względem niej zupełnie inaczej. Przede wszystkim wspierałby ją i szukał rozwiązań, które pomogą jej odzyskać pamięć. Dziwna i nie zrozumiała początkowo była dla mnie relacja głównej bohaterki z dziećmi. Rzadko się widywali, a także od początku było widać, że coś przez nią ukrywają. Co do samej Joanny to mimo, że jej współczułam to trochę irytowało mnie, że nie potrafi wziąć się w garść.



Opis książki brzmiał zachęcająco i choć motyw z amnezją nie jest niczym oryginalnym to spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Uważam, że można było trochę skrócić tę książkę na rzecz płynniejszej akcji. Natomiast sądzę, że mimo moich odczuć ta książka może się wielu osobom spodobać, które będzie satysfakcjonowała lektura z bardzo dużą ilością opisów.

Joanna Harding pewnego dnia budzi się w szpitalu. Okazuje się, że upadła ze schodów i uderzyła się w głowę, czego konsekwencją jest częściowa amnezja. Polega ona na tym, że kobieta nie pamięta nic, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku. Kobieta ma pięćdziesiąt pięć lat, kochającego męża oraz dwójkę dzieci, którzy początkowo starają się ją wspierać w powrocie do zdrowia. Jednak Joanna ma wątpliwości odnośnie tego, czy czegoś przed nią nie ukrywają.



"Blisko mnie" to debiutancka powieść Amandy Reynolds. Autorka twierdzi, że dość późno zaczęła pisać, ponieważ czekała na odpowiedni moment, w którym poczuje, że ma właściwą historię do opowiedzenia. Obecnie zajmuje się ona pisaniem oraz jest mentorką początkujących pisarzy. Do thrillerów nie trzeba mnie namawiać - opis tej książki wydał mi się interesujący, więc postanowiłam dać jej szansę.



Styl Amandy Reynolds jest lekki, książkę czyta się naprawdę szybko. Każdy rozdział zaczyna się od zaznaczenia, który to dzień po upadku głównej bohaterki ze schodów oraz zawiera retrospekcje. Pozwala to czytelnikowi poznać wydarzenia, których nie pamięta Joanna. Są one przekazywane stopniowo, zaczynając od tych najstarszych. Początkowo sprawiło to, że książka mnie wciągnęła od pierwszej strony i jak najszybciej chciałam się dowiedzieć, co rodzina ukrywa przez kobietą. Jednak im dalej, czytałam tę książkę, tym bardziej zaczęła mnie nudzić. Zabrakło mi tu napięcia, moim zdaniem cała ta historia została za bardzo rozwleczona.



Ciężko było mi polubić bohaterów. Od początku mąż Joanny wzbudzał moje podejrzenia i uważam, że gdyby mu naprawdę na niej zależało to zachowywałby się względem niej zupełnie inaczej. Przede wszystkim wspierałby ją i szukał rozwiązań, które pomogą jej odzyskać pamięć. Dziwna i nie zrozumiała początkowo była dla mnie relacja głównej bohaterki z dziećmi. Rzadko się widywali, a także od początku było widać, że coś przez nią ukrywają. Co do samej Joanny to mimo, że jej współczułam to trochę irytowało mnie, że nie potrafi wziąć się w garść.



Opis książki brzmiał zachęcająco i choć motyw z amnezją nie jest niczym oryginalnym to spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Uważam, że można było trochę skrócić tę książkę na rzecz płynniejszej akcji. Natomiast sądzę, że mimo moich odczuć ta książka może się wielu osobom spodobać, które będzie satysfakcjonowała lektura z bardzo dużą ilością opisów.

Joanna Harding pewnego dnia budzi się w szpitalu. Okazuje się, że upadła ze schodów i uderzyła się w głowę, czego konsekwencją jest częściowa amnezja. Polega ona na tym, że kobieta nie pamięta nic, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku. Kobieta ma pięćdziesiąt pięć lat, kochającego męża oraz dwójkę dzieci, którzy początkowo starają się ją wspierać w powrocie do zdrowia. Jednak Joanna ma wątpliwości odnośnie tego, czy czegoś przed nią nie ukrywają.



"Blisko mnie" to debiutancka powieść Amandy Reynolds. Autorka twierdzi, że dość późno zaczęła pisać, ponieważ czekała na odpowiedni moment, w którym poczuje, że ma właściwą historię do opowiedzenia. Obecnie zajmuje się ona pisaniem oraz jest mentorką początkujących pisarzy. Do thrillerów nie trzeba mnie namawiać - opis tej książki wydał mi się interesujący, więc postanowiłam dać jej szansę.



Styl Amandy Reynolds jest lekki, książkę czyta się naprawdę szybko. Każdy rozdział zaczyna się od zaznaczenia, który to dzień po upadku głównej bohaterki ze schodów oraz zawiera retrospekcje. Pozwala to czytelnikowi poznać wydarzenia, których nie pamięta Joanna. Są one przekazywane stopniowo, zaczynając od tych najstarszych. Początkowo sprawiło to, że książka mnie wciągnęła od pierwszej strony i jak najszybciej chciałam się dowiedzieć, co rodzina ukrywa przez kobietą. Jednak im dalej, czytałam tę książkę, tym bardziej zaczęła mnie nudzić. Zabrakło mi tu napięcia, moim zdaniem cała ta historia została za bardzo rozwleczona.



Ciężko było mi polubić bohaterów. Od początku mąż Joanny wzbudzał moje podejrzenia i uważam, że gdyby mu naprawdę na niej zależało to zachowywałby się względem niej zupełnie inaczej. Przede wszystkim wspierałby ją i szukał rozwiązań, które pomogą jej odzyskać pamięć. Dziwna i nie zrozumiała początkowo była dla mnie relacja głównej bohaterki z dziećmi. Rzadko się widywali, a także od początku było widać, że coś przez nią ukrywają. Co do samej Joanny to mimo, że jej współczułam to trochę irytowało mnie, że nie potrafi wziąć się w garść.



Opis książki brzmiał zachęcająco i choć motyw z amnezją nie jest niczym oryginalnym to spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Uważam, że można było trochę skrócić tę książkę na rzecz płynniejszej akcji. Natomiast sądzę, że mimo moich odczuć ta książka może się wielu osobom spodobać, które będzie satysfakcjonowała lektura z bardzo dużą ilością opisów.

"Zadziwiająco łatwo jest spruć życie, pociągając za nitkę, oddzielić osnowę od wątku."

Autorka zdecydowała się uczynić główną osią fabuły niepamięć, zapomnienie i traumę, to wokół nich uaktywniają się najróżniejsze emocje głównej bohaterki. Pomysł nie należy do nowych, wiele tego typu książek powstało, lecz przyznam, że zaproponowana odsłona intrygi przyciągnęła moją uwagę, i choć dość delikatnie, to jednak sugestywnie. Podobało mi się realistyczne podejście do przeżyć kluczowej postaci, wolno tocząca się akcja, ale z zachowaniem stopniowych prawdopodobnych zmian w podejściu do przeszłości i ewolucji myśli wobec odkrywanej prawdy. Dopiero pod koniec powieści następują dynamiczne zdarzenia, odkrywające fałsz, kłamstwa i manipulacje. Przekonał mnie otrzymany z kawałków puzzli obraz rodziny, wiele elementów frapująco się splotło, pokazało prawdę z różnych perspektyw, postawiło na nieszablonowe rozwiązania. Narracja płynna i wciągająca, zachęca do zaangażowania w przygodę czytelniczą. Napięcie podsycane niepewnością i niewiadomymi, choć liczyłam na więcej. Przeszłość miesza się ze współczesnością, wewnętrzny monolog bohaterki zapętla się, amnezja kopiuje schematy. Można poczuć lekkie znudzenie powtarzającą się akcją, kalki z niewielkimi zmianami, zabrakło wielowątkowości, nagłych zwrotów, porywających incydentów, wartkości w scenariuszu zdarzeń.

Zagłębiamy się w psychikę kobiety, która nie pamięta wydarzeń z ostatniego roku swojego życia. Joanna Harding spadając ze schodów, odzyskuje świadomość w szpitalu, jednak zamiast spokoju, że wypadek nie okazał się tak niebezpieczny, jak mógłby być, pojawia się dezorientacja w odtwarzaniu zdarzeń i chaos w uczuciach względem bliskich. Z każdym dniem wahanie wobec interpretacji wspomnień intensyfikuje się, do głosu dochodzą sprzeczne sygnały, nic nie okazuje się być w porządku, zaś mąż i dorosłe dzieci nie pomagają w odszyfrowywaniu faktów, w dopasowaniu ich do rzeczywistości. Tajemnicze spojrzenia, pozornie nieistotne sekrety, gesty nie zawsze świadczące o szczerości. W takiej sytuacji trudno o zrozumienie przyczyn przepaści między wizerunkiem siebie we własnych oczach, a szkicowanym przez innych portretem. Jak wiele szczelin kobieta musi poznać w zasłonie straconego czasu? Ile dostrzec niepokojących obrazów na krawędzi jawy i snu, wzbudzających gorzkie pytania i mroczne podszepty intuicji?

bookendorfina.pl

FABUŁA:
Joanna jest młodą kobietą, pewnego dnia budzi się na szpitalnej sali. Przerażona i wystraszona nie ma pojęcia co takiego wydarzyło się iż znalazła się w tym miejscu. Usilnie próbuje zdać sobie sprawę z okoliczności, ale mimo wysiłku umysłu nie może sobie przypomnieć. Mąż wydaje się jej zupełnie obcą osobą i czuje do niego niepohamowaną odrazę, ale dlaczego? Joanna nie tylko nie pamięta dlaczego jest w szpitalu, ale nie może sobie przypomnieć aż roku wyjętego ze swojego życia. Ma wrażenie, że wszyscy którzy podają się za jej bliskich, wcale nie chcą dla niej jak najlepiej. Wszystko wydaje się jej obce i nieznane. Nie potrafi zaufać nikomu kto stara się jej pomóc, a zachowanie męża coraz bardziej budzi podejrzenia. Długo nie będzie w stanie egzystować w takich warunkach i zechce rozwikłać zagadkę jej wypadku i ostatniego roku. Joanna jeszcze nie wie, że prawda może być nie tylko bolesna dla niej... Historia kobiety, której życie zostało wywrócone do góry nogami, a pamięć jakby została wyczyszczona do zera. Nie będzie łatwo, ale przecież nikt nie chce żyć w permanentnym kłamstwie.

MOIM ZDANIEM:
Nie będę ukrywać tego, że od początku książka niezwykle kojarzyła mi się z "Na skraju załamania". Mąż, który coś ukrywa, wypadek i zanik pamięci. Pozycje jednak różnią się od siebie - na szczęście!
Prawdopodobnie wielu z Was na początku książki może nie czuć się przekonanym do dalszego czytania, bynajmniej ja tak miałam. Trochę zawirowań, za dużo zaników pamięci, ale później jest coraz lepiej, a autorka nie zwalnia tępa! Cały czas podczas czytania miałam za sobą poczucie lekkiego strachu. Zupełnie normalna rodzina, zupełnie normalny dom, a jednak coś nie gra. Nic tak naprawdę nie jest takie jak powinno, bo Joanna swoją kobiecą intuicją wyczuwa coś w powietrzu. Pozycja wciąga strona po stronie, ale w pewnym momencie zew emocji puszcza. Nie trzyma w napięciu do końca, ale nie można zarzucić jej nudy. Nie jestem detektywem, ale mniej więcej w połowie książki zaczęłam coś podejrzewać - czy odkryłam prawdę? Tego nie powiem :) Zaznaczę, że autorka ma wielki talent swobodnego pisania - zdecydowanie. Przez książkę właściwie można przejść w góra dwa dni przy kilku godzinach wolnego w ciągu dnia. Potrafi zaskoczyć, a jednocześnie natychmiast ostudzić nasze emocje - jest to bardzo fajne, nie każdy autor potrafi tak lawirować w wątkach. Różnorodność bohaterów jest dużą zaletą, nie mniej jednak nie jest to pogmatwane z poplątanym. Wszystko jest jasne i klarowne, a dzięki temu nie pogubimy się w czasie czytania. Jo staje się silną kobietą, która za wszelką cene odnajdzie swoje "ja" i dowie się co jest nie tak w jej domu. Nie kończy się w sposób budzący wielkie emocje, ale zapewniam, że pozostaje na długie dni jeszcze w naszej pamięci pomimo prostej złożoności. Łączenie przeszłości i teraźniejszości pozwala nam jeszcze głębiej brnąć w historię. Próbujemy odnaleźć drugie dno i rozwikłać zagadkę.

DLA KOGO:
Jeżeli jesteście fanami B.A Paris to ta książka też Was wciągnie. Bez zbędnych pytań i zawiłych wątków, dobry thriller z ciekawym tematem nie pamięci w tle.

Zaintrygowana opisem na okładce ?Blisko mnie? wiedziałam, że muszę czym prędzej sięgnąć po najnowszą książkę Amandy Reynolds. Byłam pewna, że przeczytam świetny thriller, który pochłonie mnie bez reszty i na długo pozostanie w pamięci. Czy tak też się stało?

Historia w ?Blisko mnie? została przedstawiona w dwóch perspektywach czasowych. Z jednej strony poznajemy wydarzenia rozgrywające się tuż po upadku Joanny, a z drugiej te z czasu zapomnianego przez główną bohaterkę, czyli z minionego roku. Wprowadzenie retrospekcji do tej historii było według mnie strzałem w dziesiątkę, ponieważ umożliwiono czytelnikowi towarzyszenie Joannie w tej trudnej, ale jakże emocjonalnej i pełnej napięcia podróży do zaginionych wspomnień.

Niestety o ile na początku wciągnęłam się niemal natychmiastowo i z zapartym tchem czytałam każdą kolejną stronę, to jednak z czasem czym dalej brnęłam w głąb tej histori tym bardziej traciłam zainteresowanie. Akcja co prawda parła ciągle na przód, ale miałam wrażenie, że stoję w miejscu. Wszystko przez to, że niektóre fragmenty wielokrotnie się powtarzały i tak naprawdę miałam wrażenie, że czytam w kółko jedno i to samo. Można to co prawda zrzucić na karb tego, że główna bohaterka miała amnezję i pewne wspomnienia wracały do niej częściej niż inne, ale wydaje mi się, że gdyby autorka zrezygnowała z tego zabiegu to historia zyskałaby tylko na tym. Ponieważ teraz zamiast pobudzać ciekawość w czytelniku i zwiększyć napięcie odczuwalne przez niego to Amanda Reynolds sprawiła, że ten zaczyna z czasem być się coraz bardziej znużonym przedłużającą się lekturą. Bohaterowie również pozostawiają trochę do życzenia. Bo choć wydają się oni być postaciami autentycznymi, to jednak brakuje w nich jakiejkolwiek emocjonalności, przez co naprawdę trudno jest im współczuć czy w ogóle nawiązać z nimi jakąkolwiek więź.

Pomimo tych niedociągnięć trzeba jednak przyznać, że autorka miała naprawdę dobry pomysł na fabułę, a przyjemny i niezwykle plastyczny język jakim się posługuje pozwala trochę przymknąć oko na te niedogodności.

Podsumowując ?Blisko mnie? było całkiem przyjemną lekturą. Co prawda akacja nie pędzi tutaj jak szalona, a niektórych rzeczy można się wcześniej domyślić, to jednak uważam, że warto zarezerwować sobie czas i przeczytać tą książkę. Ponieważ można z nią naprawdę miło i ciekawie spędzić czas. Polecam ją jednak przede wszystkim fanom powieści obyczajowych i dramatów, gdyż fani thrillerów mogą nie znaleźć w niej tego czego szukają.


Aleksandra

"Blisko mnie" to książka z gatunku thriller, sensacja, aczkolwiek jak dla mnie było za mało tej sensacji, aby nazywać tę książkę takim gatunkiem. Amanda Reynolds ma lekkie pióro, dlatego książkę czyta się szybko i przyjemnie.

Wiodącym motywem w książce jest amnezja, głównej bohaterki Joanny, która spada ze schodów w swoim domu. Budząc się w szpitalu okazuje się, że nie pamięta ostatniego roku swojego życia. Ostatnie wydarzenia jakie ma w pamięci jest wyjazd syna na studia. Wydawałoby się, że każdy kto przeżyje coś podobnego może liczyć na swoja rodzinę, aby przypomnieć sobie wszystko sprzed wypadku. W tym przypadku tak nie było. Rodzina Joanny wręcz chce, aby ona nie pamiętała wydarzeń z minionego roku. Joanna z dnia na dzień ma przebłyski swojego życia. Zastanawia się co takiego wydarzyło się przez rok, że bliscy wolą o tym nie mówić. Czy miała romans? Miała tajemnice przed bliskimi? A może miała inne plany na życie nie związane z rodziną? Joanna odzyskuje pamieć całkowitą po 23 dniach od upadku. Co zrobi ze swoją wiedzą? Poinformuje o pewnych faktach swoją rodzinę? A może to nie w Joannie tkwił problem, tylko rodzina sprawiła jej ból? Mam nadzieję, że sięgając po tę książkę odpowiecie sobie na wszystkie nurtujące Was pytania. Zakończenie książki z jednej strony było dla mnie zaskoczeniem, ale z drugiej przypuszczałam, że ta powieść może zakończyć się właśnie tak.

Książka wciąga od pierwszych stron w swoją fabułę. Wydawałoby się, że będzie tak przez całą książkę, aczkolwiek przeszkadzają zbyt długie opisy wydarzeń z życia Joanny przed upadkiem. Ogólnie książka podobała mi się, aczkolwiek spodziewałam się większej intrygi i większą dawkę emocji.

Joanna budzi się w szpitalu zdezorientowana i przestraszona. Nie wie co się z nią stało, jak doszło do wypadku i przede wszystkim w jakich okolicznościach. Czuje wstręt i strach wobec swojego męża, choć nie pamięta, aby stało się między nimi coś złego. Jak się okazuje, kobieta nie pamięta ostatniego roku a jej ostatnie wspomnienia sięgają na ponad rok wstecz. Bliscy ją okłamują, mąż jest niezwykle miły, a dzieci prowadzą już swoje dorosłe życie. Joanna nie potrafi pogodzić się z tak dużą zmianą, a w jej podświadomości stale czai się niepokój i złe przeczucia. Bierze sprawę w swoje ręce i za wszelką cenę postanawia dowiedzieć się, jak doszło do wypadku oraz co ukrywa przed nią rodzina. Prawda może okazać się bolesna, jednak jest lepsza niż kłamstwo. Stopniowy powrót do codzienności i składanie przeszłości w jedną całość może zszokować i zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Ale... dlaczego Joanna boi się własnego męża?

W powieści "Blisko mnie" od samego początku da się wyczuć niepokój i niepewność czającą się wśród bohaterów. Klimat wydaje się bardzo codzienny i oczywisty, jednak w codzienność bohaterów wdarło się kłamstwo, które wszystko zmieniło. Czytelnik brnie rozdział po rozdziale, niepewny, co znajdzie na kolejnych stronach i w jaką stronę ukierunkuje się owa historia. Opowieść ta jest nie do przewidzenia, choć każdy zapewne może mieć swoje przypuszczenia, które w mniejszym lub większym stopniu mogą się sprawdzić. Niemniej jednak detale, które mają spore znaczenie w tej historii, są sprytnie ukryte i wychodzą na jaw w momencie, w którym w ogóle się tego nie spodziewamy.

Bohaterowie przedstawieni w książce są różnorodni i nieprzewidywalni. Joanna jest główną bohaterką, która stale walczy o odzyskanie pamięci i wspomnień, ponieważ właśnie utracony przez nią rok okazał się przełomowym czasem w życiu jej i rodziny. Jest zagubiona, lecz nie poddaje się. Mamy do czynienia z postaciami dobrymi, które swym ogromnym sercem i zaangażowaniem chcą pomóc Jo. Trafiamy jednak również na czarne charaktery, dla których liczy się tylko ich interes, nie zważając na uczucia i sytuacje innych. Z biegiem czasu na jaw wychodzi, kto ma jakie zamiary i jak się to wszystko zakończy.

Autorka bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie swoim stylem pisania, dzięki któremu książka ta zyskała w moich oczach. Już sam styl opisywania danych sytuacji i myśli autorki wciągnął mnie w swój tajemniczy klimat i na długie godziny nie chciał wypuścić ze swych sideł. To niezwykła historia, która na długo pozostanie mi w pamięci pomimo braku spektakularnego zakończenia. Akcja w powieści brnie odpowiednim, dobrze dobranym tempem, które nie nudzi i nie przytłacza. Prawdziwa gratka dla fanów thrillerów i tajemnic w powieściach.

Niezwykle ciekawym zabiegiem było również wprowadzenie podrozdziałów z przeszłości bohaterów, dzięki którym czytelnik samodzielnie może połączyć ze sobą wydarzenia i poznać prawdę czającą się w zakamarkach rodziny Hardings. Cała ta powieść usatysfakcjonowała mnie i jestem bardzo zadowolona z lektury. Wciągnęła mnie od samego początku, co ogromnie sobie cenię w wszelakich powieściach. A że jestem wielką fanką thrillerów i nieoczywistych historii, książka "Blisko mnie" zostanie przeze mnie zapamiętana na długo. Miała w sobie coś, co do mnie przemówiło.

Joanna spada ze schodów i doznaje urazu głowy, w wyniku którego częściowo traci pamięć. Nie pamięta niczego, co działo się na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy. Na domiar złego jej mąż coś ukrywa i wyraźnie nie chce, by odzyskała wspomnienia. Na jej pytania odpowiada wymijająco, zabrania dzieciom mówić prawdę, wykazuje przesadną troskliwość. Co takiego zaszło w ich życiu, że Robert skrzętnie próbuje to zataić przed Joanną?

Jestem niezmiernie zawiedziona, ponieważ zarys fabuły zapowiadał się obiecująco. Lubię wszelkie pozycje, w których występuje motyw amnezji, jednak ta książka zdaje się ciągnąć w nieskończoność, zupełnie nic się w nie dzieje. Niemal do samego końca czekałam na jakąś akcję. Rozwlekłe opisy, nieskończenie długie wałkowanie jednego tematu, monotonia, wewnętrzny monolog głównej bohaterki ? tylko tak mogę opisać tę pozycję. W pewnym momencie czytanie przerodziło się istny koszmar oraz walkę z zamykającymi się oczami. W połowie tej liczącej prawie czterysta pięćdziesiąt stron powieści chciałam już tylko ?dobić do brzegu? i dowiedzieć się, na co czekałam tyle czasu. Uważam również, że umieszczanie jej w kategorii thrillera jest mocno naciągane. Dla mnie jest to po prostu pozycja obyczajowa z nutą dramatu.

Zabrakło mi tu typowego dla dreszczowców napięcia, szokującego, kulminacyjnego zakończenia, emocji, klimatu. Nie zabrakło jednak tajemniczości oraz niepewności. Losy bohaterów poznajemy bardzo powoli, są one prowadzone naprzemiennie: prócz teraźniejszości, w treść wplecione zostały retrospekcje z zapomnianego przez bohaterkę roku. Okazuje się, że rodzina skrywa więcej sekretów, niż Joanna mogła się spodziewać, co się stanie, gdy wszystkie wypłyną na jaw?

Jako że według mnie każda książka ma jakieś plusy, dodam, że autorka używa bardzo plastycznego języka, który jednocześnie nie jest zawiły i być może, gdyby powieść ta była nieco krótsza, to oceniłabym ją wyżej. Mimo że tematyka zaniku pamięci, nie jest niczym innowacyjnym na rynku czytelniczym i jak tylko przeczytałam blurb, w mej głowie pojawiło się porównanie z lubianą przeze mnie pozycją: ?Zanim zasnę?, to w ?Blisko mnie? dało się odczuć swego rodzaju różnorodność i wyjątkowość. Nie skreślam autorki, mam nadzieję, że w przyszłości zamieni ona rzekę opisów, na rzecz szybszej akcji.

Co do bohaterów, nie odczułam względem nich większych emocji. Nie poczułam do nich ani sympatii, ani zniechęcenia. Raczej nie pozostaną w mojej pamięci na długo, ich zarys utonął gdzieś w morzu przemyśleń głównej bohaterki. Czy warto przeczytać tę pozycję? Warto, jeśli lubicie wolną akcję, która przez cały czas ma jednakowe tempo oraz jeśli nie nastawicie się na dreszczowiec, tylko na dramat.

Zacznę od tego, że książka jest zbudowana z rozdziałów, które opisują historię Joanny po upadku ze schodów i przeplatają się z wydarzeniami sprzed wypadku. Bardzo mi się to podobało. Odkrywaliśmy szczegóły z utraconego roku Joanny trochę wcześniej niż ona i mogliśmy połączyć niektóre fakty ze sobą i odkryć tę wielką tajemnicę, którą rodzina ukrywała przed kobietą. Ogólnie bardzo lubię flashbacki, zawsze mi się je przyjemnie czyta! Spodobała mi się tez fabuła: kobieta spadła ze schodów, nie pamięta jak to zrobiła i co działo się przed, mąż i dzieci, którzy coś ukrywają. Ogólnie dużo dreszczyku, romansu i tajemnic. Ale zawsze musi być jakiś minus. Dla mnie tym minusem było zakończenie. Wiele rzeczy się domyśliłam i byłam w stanie przewidzieć jak się książka skończy. Przez to koniec nie był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Moim zdaniem też ta końców była bardzo szybka. Bardzo dużo rzeczy, wręcz ZA dużo zadziało się na ostatnich kartkach "Blisko mnie".
Joanna i Robert (jej mąż) byli mi dość obojętni. Nie uznawałam ich za super postaci ale też nie byli źle wykreowani. Aczkolwiek postać Roberta bardziej mi się podobała. Bardzo za to polubiłam drugoplanową bohaterkę- Rose, która była przyjaciółką Joanny z ośrodka. Bohaterem, którego darzyłam szczerą nienawiścią był Nick. Może to przez co zrobił a może po prostu musiałam się do kogoś przyczepić? Ale to nie zmienia faktu, że za nim bardzo nie przepadałam.

Długo zastanawiałam się jak ustosunkować się do tej książki. Pozostawiła ona we mnie dziwne wrażenie i chęć zastanowienia się czy gdyby człowiek sam znalazł się w takiej sytuacji ? co by wtedy zrobił? Przyznam się, że co jak co, ale za nic na świecie nie chciałabym zapomnieć tego co przeżyłam przez ostatnich kilka miesięcy.

Tutaj poznajemy państwa Hardingów. Mają dwójkę dorosłych dzieci, dom i jakby wydawało się spokojne życie. Jednakże... Joanna spada ze schodów i po powrocie do domu usilnie próbuje sobie poukładać w głowie nie tylko to co słyszy od członków rodziny, ale także ze szczępków jej życia, które pozostawiła w miejscu zamieszkania.

W pierwszym rzucie trzeba zwrócić uwagę na to, że mamy pomieszana teraźniejszość z retrospekcją, która miała miejsce rok wcześniej. W sumie zamysł całkiem niezły, ale w powrotach do przeszłości chwilami był nudnawy. Fakty, które nic nie wnosiły robiły tylko dodatkowe strony tekstu. Akcja posuwała się wolno, bez pośpiechu, co też nie do końca było plusem.

Mimo to fabuła jest smerfna. Upadek ? tajemnica, której nikt nie chce wyjawić, szczempki rozmów i wspomnień i małe prywatne dochodzenie co się stało i dlaczego rodzina nie chce wyjawić prawdziwych zdarzeń. Zdecydowanie chciałam wiedzieć już, teraz, zaraz co się tam stało i co odkryje Joanna. Napięcie jakie zbudowała autorka nie opuszczało mnie w każdej chwili, w której musiałam odłożyć książkę koło łózka, gdy wzywały obowiązki. Tajemnica, która nie wychodziła z głowy i mozolnie odkrywane fakty podsycały całość tej historii.

Myślę, że jeśli ktoś lubi takie napięcie i nie śpieszne rozwiązywanie tajemnic normalnego życia to zdecydowanie pozycja dla niego :)