Czasami wystarczy jeden element, by na zawsze połączyć ze sobą dwie osoby. W przypadku Setha i Cartera była to głęboko zakorzeniona miłość do muzyki. W jednej chwili dwójka obcych sobie ludzi stała się nierozłączona. Gdy pewnej nocy Seth zostaje ściągnięty przez swojego przyjaciela do studia, a następnie wysłuchuje głosu nieznanego autora, którego kiedyś przypadkiem nagrał, nie wie jeszcze wówczas, że ten kawałek zmieni jego życie. Wypuszczone w świat nagranie natychmiast przyciąga zainteresowanie kolekcjonerów. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jeden z nich jest przekonany o autentyczności kawałka, jak i jego autora, niejakiego Charliego Shawa. Wkrótce Carter i Seth będą musieli zmierzyć się z demonami przeszłości, jakie niesie za sobą ten utwór.
Narracja została przedstawiona w pierwszoosobowej formie, którą zdecydowanie preferuję. Poprowadzona została z wyczuciem i subtelnością, ale przede wszystkim z niesamowitą autentycznością. Momentami miałam wrażenie, że siedzę naprzeciwko człowieka opowiadającego mi swoją historię, a gdzieś w przydymionym tle rozbrzmiewają bluesowe kawałki.
Głównymi bohaterami są Seth i Carter. Oboje młodzi, pragnący coś zmienić. Carter, pochodzący z diabelnie bogatej rodziny, zdaje się być oderwany od otaczającej go rzeczywistości. Nie przywiązuje jakiejkolwiek uwagi do wartości pieniądza, skupia się wyłączanie na sobie i swoich celach. Seth z kolei jest całkowicie wycofany, nie nawiązuje z nikim bliższych relacji. Mimo tak wielu różnic, całkiem innych temperamentów, połączyła ich miłość do czarnego bluesa. Również postaci, na pozór drugoplanowe, przyciągają uwagę czytelnika. Wśród niech jest siostra Cartera Leonie, do której Seth żywił uczucia, i która wraz z nim decyduje się wyruszyć w drogę, mającą zaprowadzić ich do zagadkowej postaci muzyka.
Przez tę historię po prostu się płynie, a to wszystko za sprawą pięknego, niebanalnego stylu autora. Pozycja została samoistnie podzielona na dwie części. W pierwszej z nich autor działa niespiesznie, skupia się na postaciach, posługując się przy tym niezwykle plastycznym językiem. W części drugiej akcja nabiera ogromnego tempa, a przeplatające się narracje i pojawiające się retrospekcje sprawiają, że nie sposób oderwać się lektury. Stopniowo narastające napięcie potęguje również zacierająca się granica pomiędzy prawdziwą rzeczywistością, a tą ukazaną na kształt snu.
"Białe łzy" ukazują niezmierną, momentami zakrawającą o szaloną, muzyczną pasję, w której bohaterowie tonęli. To również poruszająca historia o ludzkiej niesprawiedliwości, rasowych podziałach i rozgrzebywaniu przeszłości. Przeszłości, która ostatecznie tak naprawdę niewiele różni się od dzisiejszych czasów. Zakończenie może wydawać się odrobinę mętne, jednak biorąc pod uwagę nawarstwiające się elementy, które ostatecznie ułożyły się w spójną całość, ten niedosyt schodzi na drugi plan. A może nawet to i lepiej, pozostawienie pewnego pola naszej wyobraźni jest swoistym atutem tej pozycji.
