Baba na safari

Wraz z książką otrzymałem możliwość zajrzenia w region świata, którego nigdy nie zobaczę na własne oczy. Nawet National Geografic nie daje tego rodzaju kontaktu z rzeczywistością czarnego kontynetu. "Baba" jest tak zręcznie napisana, że trafnymi uwagami buduje klimat egzotyki za pomocą kompletnie subiektywnych spostrzeżeń. Opisy są zredukowane do niezbędnego minimum. Całe safari ukazane jest przez pryzmat postrzegania, często sceptycznej dziewczyny. Ten sceptycyzm w wielu miejscach dał mi okazję do dobrej zabawy. Trafne spostrzeżenia dały mi
pojęcie czym jest Afryka. Dowiadujemy się na przykład, że myśliwy w najgrubszych butach zawsze wlezie na kolec, który przebije podeszwę i dotkliwie zrani stopę, podczas gdy tubylcy całe życie biegają boso i nic im się nie dzieje. Jest też w tej książce jedno zdanie, które pozwala zorientować się jakie ciężkie i niebezpieczne jest życie rdzennego Afrykanina. To jedno zdanie daje wgląd w mroczną stronę życia w Afryce. I to jedno zdanie wystarczy. Jest to bowiem książka o safari. Rozrywce bogatego europejczyka, opisanej z dystansem i nawet pewną
rezerwą. Narratorka sama nie poluje, jej bezkrwawą bronią jest aparat fotograficzny, cięty dowcip i znajomość języków.
Bardzo miłym zaskoczeniem było dla mnie to, że formuła książki podróżniczej, która przecież nie wymaga struktury, ma tutaj formę powieści, zgrabnie stopniującej napięcie, z domykającym całość zakończeniem.
Chwil pełnych napięcia nie brakuje. Polowania szybko okazują się rozgrywką dwojga równorzędnych przeciwników, nie zaś wycieczką na strzelnicę.
Na zakończenie dodam jeszcze jedno: ogromną zaletą książki jest pokazanie galerii intrygujących postaci Afrykanerów. Narratorce, nie będącej ich bezpośrednim klientem, pozwalają zobaczyć więcej prawdy o swoim dominium. A narratorka we wspaniałym stylu przekazuje to nam, czytelnikom.