Alan, Anja oraz Patryk, to osoby, które nie radzą sobie z życiem. Dało ono im nieźle w kość, a po ich głowach chodzą myśli samobójcze, balansują na granicy życia i śmierci. Z pozoru ich życie wydaje się takie samo, jak miliona innych ludzi... a jednak takie nie jest.
Ich życiem zawładnęły marzenia.
Alan jest człowiekiem, który pragnie wolności i od tak z dnia na dzień potrafi popaść w pewnego rodzaju depresje, rzucić wszystko, iść poderwać kobietę, zaliczyć numerek i wrócić do domu, jak gdyby nigdy nic. Pewnego dnia zabił swoją żonę, od tak, bo go zdenerwowała. Niczym jakiś psychopata. Jest to troszkę nierealne, ale co z tego? W końcu to książka, a chodzi w nich o to, żeby dobrze się bawić i poznawać inny świat.
Anja to kobieta, która jest kompozytorką tekstów oraz piosenkarką, tylko że... boi się występów publicznych, ogarnia ją strach, a niewidzialna pętla zaciska się na jej gardle i nie jest w stanie zaśpiewać żadnego słowa. Zamknięta w sobie, w swoim własnym świecie, nienawidzi wychodzić do ludzi - czuje się tam źle. Jest również malarką, dla odreagowania maluje w domu, ale... rozśmieszyło mnie to, iż dostała przy malowaniu takiej ekstazy, aż poczuła się spełniona. Troszkę nienormalna z niej kobietka, no ale cóż... ludzie są różni.
Patryk jest mężczyzną, który całe życie cierpi na niedostatek pieniędzy. Od zawsze było mu ciężko, na pomoc rodziców nie mógł liczyć, a jego marzeniem były studia informatyczne, po których chciał zostać bogatym facetem. Gdy pewnego dnia wpadł na szybki sposób zarobku, kompletnie zapomniał o przyjaciołach, pochłonęła go rządza bogactwa i niespełnionych marzeń.
Według mnie jest on irytującą i płytką postacią, która ma głowę wysoko w chmurach.
Podsumowują: Każdy z bohaterów ma zaburzenia, ich psychika nie jest w najlepszej formie. Zdecydowanie nie chciałabym ich spotkać na ulicy, bo kto wie co im odbije?
Cała trójka jest nieodpowiedzialna i bardzo często, a raczej przez większość czasu zachowują się jak dzieci, mimo że ich wiek "mówi" coś innego.
Książka jest przedstawiana z perspektywy trzech osób, które siebie nie znają. Każda z nich opowiada o swoim życiu, problemach, marzeniach i pragnieniach.
Napisana jest bardziej w stylu opisowym, aniżeli dialogowym. Dialogów jest niewiele, jednak mimo wszystko czyta się ją zaskakująco dobrze, szybko i przyjemnie.
Może i nie jest to wybitne dzieło, jednak naprawdę świetnie się ją czytało. Język jest prosty i nie trzeba się główkować nad jej treścią.
Zdecydowanie czytało mi się ją lepiej niż książkę Jojo Moyes, czy też pani Sorensen. Historie w niej opisane nie są realne, ale nadają książce wyjątkowości.
Najlepiej czytało mi się historię Anji, która walczyła ze swoim lękiem oraz Alana, który jest naprawdę dziwny i często bezmyślny. Nawet mam do nich sentyment.
O tych dwoje z chęcią czytałam, jednak gdy przychodził czas na Patryka, miałam chęć wyrzucić książkę przez okno...
Patryk niemiłosiernie mnie wkurzał, irytował, doprowadzał do szału. Jestem uczulona na rządze pozyskiwania pieniędzy, której w dzisiejszym świecie jest nadzwyczaj dużo. Jak można nie doceniać innych wartości? Jak mogą być najważniejsze pieniądze? A co ze zdrowiem, rodziną, przyjaciółmi? No dobra... może o rodzinę jakoś tam chciał zadbać, jednak było to przymuszone chęcią bycia lepszym od rodzeństwa. Zdecydowanie go NIENAWIDZĘ. To jego cholernie wielkie ego... Nie ma nic, a czuje się panem i władcą, bo żyje wśród złudnych marzeń... Jego rodzina jest zwykłymi, prostymi ludźmi, a on ich tak wykorzystuje i stara się być najlepszy, a przecież rodzice traktują ich wszystkich równo i mimo, że nie mają najwięcej pieniędzy, starają się im zapewnić jak najlepsze życie! Nie docenia tego co ma... Po prostu zadufany w sobie idiota.
Zapewniam was, że naprawdę zdziwicie się przy tej książce. Zwroty akcji są niespodziewane i potrafią zaskoczyć.
Książka pokazuje, że warto spełniać marzenia, żyć pełnią życia, dążyć to wytyczonych celów, jednak należy to robić z głową i nie za wszelką cenę. Pokazuje, że zewnętrzny świat jest ważniejszy, niż urządzenie rozmiarów dłoni, że ludzie w dzisiejszym świecie zamiast rozmawiać ze sobą, wybierają smartfony i w swoim towarzystwie wpatrują się w nie, jak sroka w gnat.
"Autodestrukcja" przedstawia chorobę, w której zatracają się ludzie pochłonięci zdobywaniem pieniędzy, dla której nie ma innych wartości niż kilka papierków.
W książce możemy zobaczyć, jak szybko człowiek może spaść na samo dno. Jak niektórym ciężko jest pogodzić się ze swoim losem, że ludzie nie mają siły na realizację swoich planów, nie są wytrwali, wybierają jak najkrótszą drogę do sukcesu.
Książka nie jest trudna, mimo tego, że zawiera refleksje i przemyślenia, nie trzeba się nad nią główkować.
Zachęcam do jej przeczytania każdego, kto lubi historie, które szybko się czyta. Może i nie jest to książka, w której przeżyjecie tornado emocji w stylu "O kurcze, i co teraz będzie? Czy ona przeżyje? A może zetną jej głowę? Jakie będą dalsze losy bohaterki?", ale z pewnością miło spędzicie przy niej czas.
Czytając tą książkę jesteśmy na granicy snu i jawy. W końcu sami nie wiemy, co jest prawdą, a co złudzeniem.
