Antarktyka miłości

"Antarktyka miłości" to potężny ładunek emocjonalny. Mroczny, brudny, bolesny i prawdziwy tak jak potrafi być prawdziwe życie. 

Główna bohaterka ginie z rąk myśliwego, pogodzona z śmiercią, gotowa na to co ma się wydarzyć choć pozostawiona z pewną ilością marzeń, które jeszcze nie zostały spełnione. Wyczuwalna jest bezsilność Inni, która w momencie śmierci odczuwała silną potrzebę przytulania przez matkę. Potrzeba bliskości z dziećmi, które skazane w momencie poczęcia były na samotność. Potrzeba ułożenia sobie życia, zrezygnowania z tego co nieuchronnie prowadziło do katastrofy, obietnice bez pokrycia, próby odnalezienia siebie by móc zmierzać w odpowiednim kierunku.

Powrót do świata żywych sprawia, przyglądanie się z góry bliskim sprawia, że zagłębia się jeszcze raz w relację jaka została wytworzona pomiędzy nią, a rodzicami, wyczuwalny jest brak miłości, zrozumienia. Ivan i Raksha są razem ale jakby osobno, potrzeba posiadania dzieci miała ocalić ich przed rozpadem małżeństwa. Patrzenie z góry na swoje dzieci, już dorosłe, zagubione w otaczającym je świecie, wspomnienia gdy mogła syna mieć blisko siebie, a córka miała być początkiem nowego lepszego życia.
Świat widziany oczami Inni to świat zmierzający do upadku, poprzez trudne dzieciństwo, śmierć bliskich, ćpanie, potrzebę posiadania dzieci, nad którymi nie mogła sprawować opieki. 

Trudno w tej historii doszukiwać się pozytywnego aspektu, bezradność poradzenia sobie z otaczającym mrocznym światem. Podobał mi się sam zamysł stworzonej historii przez autorkę, krótkie urywane rozdziały pozwalały na samodzielną interpretację czytelnika.