Amnezja

W kryminale szukam dobrej zagadki, ciekawych bohaterów, zaskoczenia i takiego dreszczyku emocji. Tutaj mi tego zabrakło.

Akcja toczy się dwutorowo, mamy dwóch policjantów, dwoje zamordowanych, uzależnienie od narkotyków i skażenie wody. Spodziewałam się, że te wątki będą się łączyć, dopełniać, ale tak się nie stało. Ogółem mam wrażenie, że ta historia jest wyrwana z kontekstu. Oczywiście, fakt że to trzeci tom trochę to tłumaczy, ale również końcówka i zamknięcie sprawy urywa się bez wyjaśnienia. Zabieg dobry, bo trzeba sięgnąć po kolejny tom, ale raczej sprawdza się w romansach, a nie w kryminałach, gdzie czytanie chcemy zakończyć świetnym i logicznym rozpracowaniem mordercy. Historia toczy się statecznie, powoli. Nawet nie ma tu pokazanej pracy policji, a bardziej takie przypadkowe wpadanie na trop dzięki jeszcze bardziej przypadkowym osobom. I dużo sprawdzania bilingów i logowań telefonów.

Książka nie wywołała u mnie żadnych emocji, nie czułam potrzeby czytania jej i nie ciekawiło mnie co będzie dalej. Może powinnam zacząć od pierwszego tomu, żeby bardziej się zżyć z bohaterami? A może to nie był dobry moment na tą lekturę. To nie jest zła powieść, ale niczym nie zaskoczy i nie powali na kolana.

?Amnezja? to pierwsza książka Piotra Wójcika, która trafiła w moje ręce. Czy sięgnę po inne tytuły? Nie wiem.
Przyznaję, że autor potrafi od początku zainteresować czytelnika. Początek dawał mi nadzieję na dobrą książkę z wartką akcją i ciekawymi postaciami. Jednak z każdą kolejną stroną moje zainteresowanie gasło, akcja zwolniła a postacie okazywały się mało oryginalne. Miałam nawet wrażenie, i to nie jednokrotnie, że skądś to znam, gdzieś już taka postać była. Pojawiły się też osoby oraz wątki, które w moim odczuciu były bezcelowe. Nie czytałam pierwszego i drugiego tomu tej serii, może jednak znajomość wcześniejszych części nadałaby sens tym wątkom, których dla mnie mogło tu nie być. Moją uwagę zwróciło zakończenie, którego się po części domyślałam, ale i tak mnie zaskoczyło. Na duży plus zasługują krótkie rozdziały i narracja z perspektywy różnych postaci. Lubię taką formę i w tym przypadku uprzyjemniło mi to czytanie. Jest też podział na dni tygodnia, więc mamy jasny obraz przebiegu akcji.
Mnie książka nie zachwyciła, jednak szybko się ją czyta, więc najlepiej przekonać się samemu, jakie na Was zrobi wrażenie.