Amelka Kieł i Bal Barbarzyńców

Poznając świat małej głównej bohaterki wampirki Amelki Kieł w książce pt. Amelka Kieł i Bal Barbarzyńców autorstwa Pani Laura Ellen Anderson uważam za interesującą, bardzo dobrze napisaną propozycję tematyczną z gatunku literatury dla dzieci. Jest to ważny element, kiedy tworzy się dla dzieci szczególnie w wieku 10 - 13, aby móc w stanie ich wyobraźnię uruchomić do intensywnego myślenia dotyczącego, co mają zrobić występujący w niej główni bohaterzy, którzy muszą się zmierzyć z przeciwnościami czyhającego na nich losu, którego by się nawet nie spodziewali, jak się dalej potoczy, gdy zbliża nagle niebezpieczeństwo.

Czytając, tę książkę nie mogłam się od niej oderwać, bo było w niej coś takiego niezwykłego dla mnie jako odbiorcy. Uświadamia, ona jak wiele można się nauczyć od bohaterów w tak krótkim czasie.

Poznajemy w tej książce, jak wiele decyzji zależy od bohaterów, w jaki sposób można działać, jak ważny jest czas.

Jesteśmy świadkami, kiedy Amelka jest odpowiedzialna za księcia Tadżina i musi pokazać mu, jak prezentuje się ich szkolne życie. Zadanie to wyznaczyła jej nauczycielka. Czy jej się spodoba ta powierzona nowa misja?

Bardzo podoba mi się to w tej książce, że cały czas się coś dzieje pomimo wielu nieszczęść, które spotykają Amelkę i jej przyjaciół. Nie tracą nadziei i zawsze mają pomysły, aby móc w stanie udowodnić, że ich plan działania się do końca nie zamyka.

Warto podkreślić rolę rodziców: Hrabiego Kieł Trzeciego, Hrabiny Frywolity Kieł, króla. Tak jakby ich nie było, przymykają oko na wszystkie zachowania ich dzieci. Jedynie hrabina wydaje komunikaty do wykonania domownikom, służącemu Buuu, a jej mąż hrabia w humorystyczny sposób podchodzi do każdej sytuacji, bo on na indywidualny świat krzyżówek. Amelka właściwie nie ma szacunku do hrabiny. Woli życie i przebywanie z przyjaciółmi: Dyńką, Florką Kudłacz i Kostkiem Ponurakiem. Lubi również Buuu, służącego, z którym ma dobre relacje.

Czy Amelka odnajdzie swoją przyjaciółkę, którą uprowadził jej książę Tadżin, czy odkryje przeszłość jego, która powoduje, że jest on taki złośliwy, czy jego nastawienie się zmieni do mieszkańców świata Nokturnii?

Książka ta składa się z 20 rozdziałów. Napisana została przez autorkę językiem zrozumiałym. Zastosowane teksty dialogowe ułatwiają poznawanie charakterów wszystkich występujących w niej bohaterów głównych i drugoplanowych. Nie zabraknie poczucia humoru i chwil prawdziwej grozy.

Bardzo podobają mi się piękne i wyraziste wykonane przez autorkę ilustracje. Czcionka zamieszczona w rozdziałach została odpowiednio dobrana, a to ułatwi jej przeczytanie.

Polecam przeczytać tę książkę.

Lubię czasem przenieść się do świata bajek, aby całkowicie oderwać się od otaczającej mnie rzeczywistości i znów móc poczuć się jak dziecko. Tym bardziej, że kiedy ja byłam mała, książki nie były aż tak pięknie wydawane jak teraz. Ciekawi mnie więc, co straciłam, dlatego zdarza mi się porwać na tego typu lekturę. Tym razem chwyciłam za "Amelkę Kieł i Bal Barbarzyńców" autorstwa Laury Ellen Anderson. A że książka opowiada o wampirach, zjawach, umarlakach i tym podobnych straszydłach, trafiła zdecydowanie w mój gust. ???? Dziesięcioletnia Amelka Kieł i jej arystokratyczna rodzina to wampiry. Mieszkają w Nokturnii i wiodą nocne życie (bo w dzień, jak przystoi na wampiry, śpią). Matka głównej bohaterki co roku urządza Bal Barbarzyńców, którego Amelka nie znosi. Na imprezie pojawia się król Nokturnii wraz ze swoim rozwydrzonym synem. Kiedy chłopak zabiera Amelce jej zwierzątko - Dyńkę, przepełnia się czara goryczy! Mała wampirzyca, wraz ze swoimi przyjaciółmi - Florką (wyjątkowego gatunku yeti) oraz Ponurakiem (synem Śmierci) postanawia odzyskać swojego pupila. Czy im się to uda? Powiem Wam, że pomimo swoich lat, wciągnęłam się w zabawne, ale i nieco niebezpieczne przygody trójki przyjaciół. Animuszu całej historii dodają ilustracje, które wykonała sama autorka książki. Lektura zawiera w sobie także wiele wartościowych przekazów dla młodego czytelnika. Są to między innymi przyjaźń pomimo różnic i odmienności, pomaganie sobie nawzajem w trudnych chwilach, odpowiedzialność za kogoś (w tym przypadku za zwierzaka) czy upór w dążeniu do wyznaczonego sobie celu. Ta nieco mroczno-zabawna książka to świetna i wartościowa lektura. Polecam!

Amelka Kieł to kolejna już, po Vampirinie i Isadorze Moon, wampiryczna postać dziewczęca występująca w książkach dla dzieci.

Mama Amelki organizuje coroczny Bal Barbarzyńców, na którym ma pojawić się król Nokturnii wraz z synem, księciem Tadżinem. Amelka nie lubi Balu, zawsze nudzi się ogromnie w trakcie jego trwania, w tym roku ma jednak nadzieję na dobrą zabawę z powodu obecności rówieśnika. Książę Tadżin dołącza do klasy Amelki, okazując się być okropnie rozpieszczonym chłopcem, obrażającym przyjaciół Amelki, na końcu zaś porywa jej ukochane zwierzątko, Dyńkę. Co kryje się pod okropnym zachowaniem młodego księcia? Czy Amelce uda się odzyskać przyjaciółkę? I jak wyglądać będzie tegoroczny Bal? Tego dowiecie się czytając pierwszą część przygód małej wampirzycy.

Sama bardzo wciągnęłam się w tą dziecięcą historyjkę, przeczytałam ją do końca zanim skończyłyśmy czytać książkę na głos. Amelka wolny czas spędza z Ponurakiem, synem śmierci i Florką, przedstawicielką rzadkiego gatunku yeti. Cała trójka jest przesympatyczna, pomimo różnic trzymają się razem. Florka i Ponurak podejmują inicjatywę by pomóc Amelce odzyskać Dyńkę, co uczy nasze dzieci, że pomimo różnic możemy się przyjaźnić z całych sił i stanąć za sobą murem w czasie problemów. Największe przerażenie w Nokturnii sieją Świetliste Istoty, jednorożce i wróżki, kolorowe i obsypane brokatem. Panuje przekonanie, że pomimo przyjaznego wyglądu są one bardzo niebezpieczne. Z czasem dowiadujemy się, że być może wcale tak nie jest, i nie warto wierzyć bezkrytycznie we wszystko, w co wierzą inni, bez poparcia dowodami. Legendy tworzone są ze strachu przed odmiennością. Sam Tadżin jest bardzo nieprzyjemną osobą, dokucza innym, traktuje ich "z góry", rozkazuje zamiast poprosić. Pod jego zachowaniem kryje się rodzinna tajemnica i dramat jaki przeżywa. To kolejna rzecz, jakiej dzieci uczą się czytając tą książkę-często pod przykrywką agresji chowa się problem, z którym ktoś nie umie sobie poradzić. Ale nie jest tak prosto. Amelka nawet znając jego tajemnicę nie czuje zbyt wielkiego współczucia dla Tadżina dopóki ten krzywdzi ją i jej przyjaciół, dopiero gdy książę wykazuje chęć zmiany, Amelka decyduje się mu pomóc. Nie pomagajmy innym na siłę, kosztem nas samych. Następnym ważnym elementem jest ukazanie jak ważne jest poświęcanie uwagi dziecku, pomimo swoich własnych problemów, czy popadania w depresję. Miłości i czułość nie zastąpią rzeczy materialne. Amelka jest sprytna, pewna siebie, dąży do wyznaczonego celu, nie jest to stereotypowy wzór dziewczynki. Florka jest silna i zaradna. Za to Ponurak wykazuje wahanie i niepewność w swoich działaniach. Ich postaci łamią kulturowe wzorce płciowe silnych chłopców i słabych dziewczynek. A wszystko to w żartobliwo mrocznej oprawie, w postaci gotyckich sukien, nazw typu śmierćfon, potraw takich jak "sok spod pachy", taty Amelki w cmentarnych hawajskich koszulach-sama nie raz wybuchnęłam śmiechem z tego powodu. Ilustracje przywodzą na myśl te z filmów Tima Burtona, choć są mniej mroczne. Nadzia zafascynowana jest duszkiem kamerdynerem imieniem Buu, swoją drogą również mającym swój charakterek.

Pouczająca lektura dla dzieci, w wampirzej otoczce. Czy potrzeba coś więcej? Polecam z całego serducha!:))) A ja sama już myślę nad zakupem kolejnych części przygód Amelki!:)