Akwitania

"Zemsty, kazirodcze związki i bitwy.
Poruszająca zagadka dotycząca trzech wielkich postaci, które nakreślą granice kontynentu zwanego później Europą."

Evę Garcíę Sáenz de Urturi miałam okazję poznać nie tak dawno temu przy okazji lektury wspaniałej kryminalnej "Trylogii Białego Miasta". Tym razem hiszpańska pisarka nie funduje nam kolejnych zagadek kryminalnych, choć sensacji w jej najnowszej powieści nie brakuje. Urturi zabiera nas do dawnej krainy historycznej Francji, Akwitanii, prosto do wieku XII i uwodzi nas thrillerem historycznym, który naprawdę może się podobać, nawet tym z was, którzy na co dzień książek stricte historycznych nie czytają. Powieść powstała na kanwie prawdziwych wydarzeń, a główną bohaterką jest Eleonora Akwitańska.

"Akwitania" opowiada o pierwszych latach życia Eleonory Akwitańskiej, postaci tak interesującej, że mogłaby Urturi spokojnie pokusić się co najmniej na napisanie następnej trylogii o całym jej życiu, a nie tylko o maleńkim jego wyrywku. W powieści Hiszpanki obserwujemy młodziutką dziewczynę, dziecko jeszcze, które zmuszone jest zająć miejsce na tronie, władać państwem, a nawet zawrzeć związek małżeński. Naprawdę bardzo żałuję, że "Akwitania" prowadzi nas przez tak krótki okres życia Eleonory, jednej z najbardziej wpływowych kobiet Europy w średniowieczu; jedynej kobiety, która była jednocześnie królową i Francji i Anglii.

"Akwitania" została napisana wspaniale, ale braku warsztatu Urturi nie można było zarzucić już wcześniej. "Trylogia Białego Miasta" z powodzeniem przeniosła mnie do Kraju Basków, gdzie przemierzałam wraz z bohaterami uliczki Vitorii. Tym razem nie dane mi było poznawać następnego współczesnego regionu naznaczonego historią. Teraz przeniosłam się po prostu do historii, choć trochę zbeletryzowanej na potrzeby tej powieści.

Zapomnijcie na chwilę o nowinkach XX i XXI wieku, rozsiądźcie się wygodnie i wpadnijcie do Akwitanii, prosto do wieku XII, a konkretnie do roku 1137, kiedy to rozpoczyna się ta krótka opowieść. W tej historii nie zabraknie knowań, tortur, zemsty, śmierci, jak w najlepszej powieści sensacyjnej, dlatego książkę czyta się wyśmienicie i bardzo ciężko jest się z nią rozstać choć na chwilę. Eva García Sáenz de Urturi potrafi zaczarować czytelnika tak skutecznie, że na moment zapomina gdzie się znajduje. I nawet nie trzeba zamykać oczu. Czytając, przesuwają się przed oczami obrazy jakbyśmy się przenieśli dokładnie tam gdzie życzyła sobie hiszpańska pisarka. W Akwitanii wpadłam w sam środek opowiadanej przez nią średniowiecznej historii, znalazłam się we Francji i niestety nie mogę powiedzieć żeby mi się tam jakoś szczególnie podobało (jestem ciekawa czy ktoś przypuszcza co mogę mieć na myśli).

Zdaję sobie sprawę, że wśród was jest sporo takich osób, które nie lubią, a nawet nie znoszą powieści historycznych, ale tym razem proponuję dać szansę Hiszpance. Powiem wam, że naprawdę warto, bo to bardzo ciekawa książka z pasjonującą fabułą. Wiem, że można się pogubić w mnogości zdarzeń i postaci, a przy czytaniu potrzebne będzie wyjątkowe skupienie, ale uwierzcie mi, jeśli poświęcicie trochę czasu i energii tej historii, otrzymacie bardzo satysfakcjonującą opowieść, a gdy się już skończy, będziecie żałowali, że tak krótko trwała.

Wiedziałam już po przeczytaniu trylogii, że kolejna książka Urturi zawładnie mną bez reszty i tak się stało. Czytając, prawie zniknęłam dla świata. Genialna książka. Świetnie prowadzona narracja. Bardzo ciekawie i elegancko napisana historia wspaniałej kobiety, która musiała znaleźć miejsce dla siebie w świecie zdominowanym przez mężczyzn.
Sprawdźcie czy i wam przypadnie do gustu oparta na faktach opowieść o nieprzeciętnej bohaterce. Przenieście się w realia średniowieczne i odkryjcie sekrety nie tylko koronowanych głów. Zdecydowanie polecam.

RECENZJA
Q: Witajcie Kochani. Jak tam Wasze plany czytelnicze na wieczór? A może zamiast książki spędzicie wieczór przed telewizorem, z kubikiem gorącej herbaty oglądając swój ulubiony serial? U mnie standardowo: pół godziny przed telewizorem, a potem książka, o ile znowu nie zasnę.
Tym razem mam dla Was recenzję książki ?Akwitania? autorki bestsellerowej trylogii Białego miasta ? Evy Garcia Saenz de Urturi. ...
Rok 1137. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zabity w Composteli. Jego ciało przybiera niebieski kolor, nosi ślady normandzkiej tortury zwanej ?krwawym orłem?. Jego córka Eleonora pała żądzą zemsty i z tego powodu wychodzi za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego uważa za mordercę ojca. Ale król umiera podczas ich wesela w identycznych okolicznościach. Z pomocą Akwitańskich Kotów ? szpiegów akwitańskiego księstwa ? Eleonora i Ludwik VII próbują dowiedzieć się, kto chciał doprowadzić do tego, by na tronie znaleźli się młodzi i niedoświadczeni władcy. Kilka dziesięcioleci przed śmiercią księcia Akwitanii bezimienny chłopiec zostaje porzucony przez swoje pięć matek w lesie. Nie wiemy, czy jest potworem, czy świętym, ale ten mały ocaleniec stanie się z czasem jednym z najbardziej niezwykłych ludzi europejskiego średniowiecza.
Lubię książki oparte na historii, ale tym razem ta mnie nie porwała. Trochę za dużo było w niej dat i elementów historycznych, czym niemiłosiernie mi się dłużyła. Po opisie spodziewałam się mocnego i dobrego kryminału, a tymczasem dostałam powieść historyczną z wątkiem miłosnym. Mnie osobiście ta historia nie porwała, ale każdy z nas ma inny gust i inne zdanie. Mnie się nie podobała, ale kogoś innego mogła zachwycić. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, ale nie bardzo udane. Na pewno sięgnę po Trylogię Białego Miasta tak polecaną przez innych, żeby dać autorce drugą szansę. Absolutnie Was nie zniechęcam do tej książki, wręcz przeciwnie. Powinniście przeczytać i przekonać się sami.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorkę. Muszę przyznać, że jestem zaskoczona tą książką. Książka z gatunku kryminał, thriller, sensacja. Tylko że nie współczesny a osadzony w XII wieku. I muszę przyznać, że wciągający od początku do końca.

Eleonora to córka księcia Akwitanii. Pierworodna, która ojciec po śmierci jedynego następcy uczynił swoją następczynią. Nieoczekiwane wydarzenie sprawiając, że szybko musi podjąć się tej roli już w wieku 13 lat. I tu kolejne zdziwienie, bo ta młoda dziewczynka, jest nadwyra dojrzała i inteligentna. Im bardziej się zagłębiałam w książkę, czytając o jej poczynaniach aż mi się nie chciało wierzyć, że to dziecko, bo w dzisiejszych czasach uznamy je za dziecko było zdolne to takich czynów i poświęceń.

Ludwik to następcą tronu Francji. Młody, choć jak na nasze już czasu prawie dorosły mężczyzna, który nie chce być królem. Sytuacja zmusza go do poślubienia Eleonory. W dniu ślubu jego ojciec umiera a tym samym on i Eleonora zasiadają na tronie.

Historia jest napisana bardzo przyjemnym językiem. Szybko zapominamy o młodym wieku tej dwójki. Skupiamy się na intrygach, tajemnicach i opisaniu tamtych czasów. W tej książce jest spor wydarzeń, które miały miejsce. Może nie są tak opisane idealnie, ale niezmienna to faktu, że są to wydarzenia prawdziwe. Mamy także wiele drugoplanowych postaci, które jak się okazuje mają w tej historii swoje zasadnicze znaczenie. Książka jest napisana z trzech perspektyw. Eleonory, Ludwika i chłopca. Ten chłopiec jest najbardziej tajemniczą postacią, która jak się okazuje zapisze się w całej historii jako ten , który zmienił wiele wydarzeń. Kiedy autorka odkryje przed nami kim jest, nie będziemy mogli uwierzyć w to, co przeczytamy.

Fabuła książki jest oparta na faktach. Ślub Eleonory i Ludwika, niektóre ich działania. Jednak czytając ja dostajemy bardzo przemyślana historię, która wprowadzi nas w świat intryg, kłamstw, niedomówień, spisków i zupełnie inny klimat. A wszystko to osadzone w historycznych realiach. Co więcej, te intrygi i tajemnice mnożą się z każdym rozdziałem. Rozdziały z punktu widzenia chłopca, wprowadzają nas w wydarzenia, które mają miejsce tu i teraz po ślubie Eleonory i Ludwika.

Zakończenie książki jest bardzo dramatyczne. Książka ciekawa a sam fakt, że osadzona w historycznych realiach sprawia, że jest inna. Dodatkowym plusem jest to, że czytając nie odczuwamy, że to nie są nasze czasy. Same intrygi i spiski czynią z niej świetny kryminał. Książka wciąga nas w swoją historię tak, że zapominamy i o młodym wieku bohaterów, i o ramach czasowych, chcemy tylko odkryć prawe. A ta zaskoczy nas zupełnie. Polecam

Jedną z głównych bohaterek tej historii jest królowa Francji oraz - później - Anglii - Eleonora Akwitańska. Cała fabuła akcji opowiada o kilkunastu wybranych latach z życia tej średniowiecznej władczyni.
Pewnego dnia umiera ojciec Eleonory, jego ciało przybiera niebieską barwę, co świadczy, że został poddany torturze, nazywanej ?krwawym orłem?. Jego córka podejrzewa, że w to morderstwo wplątany jest syn władcy Francji. Eleonora ma plan i postanawia go poślubić, by dokonać zemsty. Niestety nowo poślubiony mąż ginie w podobnych okolicznościach jak jej ojciec.
Kto tak naprawdę stoi za morderstwem ojca królowej? Komu zależało, by młodzi i niedoświadczeni potomkowie zasiedli na tronie? Kto pociąga za sznurki?

Jeśli chodzi o moje uczucia po przeczytaniu tej książki... No cóż, na początku nie byłam zachwycona całą tą historią i nie potrafiłam jej momentami zrozumieć. Momentami miałam problem z połapaniem się kto jest kim oraz jakie relacje łączą poszczególnych bohaterów, jednak w tym drugim bardzo pomocne było drzewko genealogiczne umieszczone na początku lektury. Wraz z kolejnym, przeczytanym rozdziałem akcja zaczęła w miarę się rozwijać, zaraz Wam opowiem coś więcej na jej temat.

?Akwitania? to książka napisana w prosty sposób. Nie wiem czy wiecie, ale niektóre wydarzenia z tego dzieła nie są fikcją literacką autorki, a wydarzeniami, które wydarzyły się naprawdę i które możemy znaleźć w opracowaniach wielu historyków. Pozycja liczy ponad 350 stron i jest podzielona na cztery części, jednak dzięki krótkim rozdziałom czyta się ją bardzo szybko.

Jeśli chodzi o narrację, to czytelnik poznaje całą historię z trzech perspektyw: Eleonory, Ludwika oraz tajemniczego chłopca. Kim jest ten ostatni bohater? Tego już musicie dowiedzieć się sami!

Po wymieniu zalet tej książki, czas na wady, których niestety jest kilka. Akcja książki - jak dla mnie - była strasznie powolna, w połowie książki zabrakło mi jakiegoś kopa, który popchnął by całą fabułę do przodu. Owszem, każdy kolejny rozdział przynosił nowe niewiadome, ale jak dla mnie było to za mało. Tutaj też wysuwa się druga myśl - nie zaliczyłabym tej książki do thrillera. Owszem mieliśmy tutaj wątek tajemniczej śmierci ojca Eleonory, jednak w kilku momentach miałam wrażenie, że sama autorka zapomniała o tym wątku...

Czy książkę polecam? Dla fanów thrillerów niestety nie, ale dla fanów książek z historycznym tłem - jak najbardziej! Znajdziecie tutaj wątek zemsty, rodzinnych tajemnic, kazirodczych związków, czy krwawej bitwy, jednak dla mnie było to odrobinkę za mało by uznać to za dobry thriller.

Gdy zobaczyłam, że wychodzi nowa książka autorki bestsellerowej ?Trylogii Białego Miasta? nie zastanawiałam się długo, czy chcę ją przeczytać. Eva García Sáenz de Urturi w książce ?Akwitania? miała mnie zabrać do świata, gdzie historia miesza się z thrillerem i krwawym kryminałem. Czy tak było?

Główną postacią w książce ?Akwitania? jest wpływowa kobieta średniowiecznej Europy, Eleonora Akwitańska. Autorka przedstawia nam kilka lat z jej życia. Przyznam szczerze, że po opisie spodziewałam się czegoś lepszego. Oczekiwałam tej mieszanki thrillera z kryminałem i z historią. A co dostałam? Książkę historyczną o Eleonorze Akwitańskiej. Fakt, że miała mocno urozmaicone życie i to, jak wiele różnych rzeczy w życiu doświadczyła oraz styl pisarski autorki sprawiły, że nie czytało się aż tak tragicznie. Jednak skłaniam się ku stwierdzeniu, że jest to opowieść historyczna z wątkami zemsty i spisków. Na plus jest język, który nie zalatywał średniowieczem, oraz krótkie rozdziały pisane z perspektywy trzech różnych osób, co sprawiło, że czytanie było łatwiejsze.

Mnie ta książka nie wciągnęła, ale myślę, że znajdzie uznanie wśród czytelników lubiących wybrać się w odległą podróż w przeszłość.

?Czasem sztuka wojny nie polega na tym, aby wygrać, ale na tym by przegrywać?.
?Akwitania? to opowieść o legendarnej, charyzmatycznej kobiecie: Eleonorze Akwitańskiej. I choć poznajemy tylko wybrany etap jej intensywnego i długiego życia, ta nieprzeciętnej osobowość, jawi się jako wytrawny gracz, zawsze w ofensywie. Bo była to kobieta bardziej drapieżna niż mężczyźni. Działała na wszystkie 5 zmysłów swoich podwładnych. Emanowała siłą, światłem i blaskiem. Jej orężem były rozkazy, lubiła polować wyłącznie na rozjuszoną zwierzynę. Wiele czynników złożyło się na to, że włożyła na głowę koronę. A za wszystko, co osiągnęła musiała zapłacić wysoką cenę..
Ta historia rozpoczyna się w roku 1137, w momencie, gdy 13-letnia Eleonora brutalnie i niespodziewanie traci ojca. Książę Akwitanii, najbogatszego regionu Francji, zostaje zamordowany.
Eleonora pogrążona w rozpaczy z dnia na dzień musiała dorosnąć. Wściekłość skryta w zakamarkach jej duszy sprawiła, że w mgnieniu oka uknuła plan zdemaskowania mordercy. By tego dokonać postanowiła natychmiast wyjść za mąż za syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego to uważała za mordercę ojca. Przed ołtarzem ofiarowała mężowi bogactwo i ciało, ale nie serce i posłuszeństwo, oraz nie Akwitanię.
Podczas wesela Ludwik VI Gruby umiera w identycznych okolicznościach co ojciec Eleonory.
Z pomocą szpiegów akwitańskiego księstwa Eleonora i Ludwik VII próbują dowiedzieć się, kto miał interes w tym, by na tronie znaleźli się młodzi i niedoświadczeni władcy.
Ona miała płomienny temperament, on był cierpliwy i ostrożny. Ich historia to warkocz splatający miłość z nienawiścią, wojnę i pokój.
I choć to wszystko w dużej mierze fikcja literacka, czuć tu ducha średniowiecznych czasów, gdzie potęgą było bogactwo, władza i ogromne terytorium, gdzie nawet, a może szczególnie w zamkowych komnatach ? ściany mały uszy, gdzie spiski, intrygi i tajemnice były nieodłącznym elementem życia, gdzie dobrze było mieć w kieszeni sakiewkę monet, by opłacić czyjąś wolę, życie, czy przyszłość ? w zależności od sytuacji; bo tu wszystkie chwyty były dozwolone, bo choć wiadomo, że jakaś wojna była przegrana od pierwszej bitwy, liczył się spryt i szlachetna sztuka cierpliwości.
Losy Eleonory Akwitańskiej ? najbardziej wpływowej kobiety Francji i Anglii, stały się inspiracją tej nietuzinkowej książki.
?Akwitania? to pięknie opowiedziana historia, która może zafascynować, zahipnotyzować i poruszyć nie jednego czytelnika. Thriller na miarę czasów o których opowiada. Z mroczną wielowarstwową zagadką i zaskakującym finałem, gdzie w tle jawi się morze zemsty, wierzchołki miłosnych wielokątów, krwawe wojny i nieuchronna śmierć.
Polecam.

Człowiek, którego spotkała krzywda myśli o zemście, sądzi, że gdy jej dokona, zwróci mu to utracony honor i pozwoli zaznać spokoju. Zatraca się w knuciu intryg, pała nienawiścią i stopniowo pogrąża w amoku. Zemsta niestety nic nie zwróci, ani honoru, ani tego co się straciło. Wprost przeciwnie naraża na kolejne cierpienie, bo zemsta to broń obusieczna, dosięga też mściciela. "Sen uspokaja gniew; kto myśli o zemście, ten nie śpi.." ? przysłowie arabskie Eleonora Akwitańska chciała się zemścić, za to co ją spotkało gdy miała osiem lat ze strony monarchów Francji, a jej żądza zemsty została spotęgowana śmiercią ojca w podejrzanych okolicznościach. Chciała zranić tych, którzy wcześniej zranili ją. Wyrównać rachunki, przywrócić sprawiedliwość. Jej odwet miał dotknąć rodu Kapetyngów, który ją skrzywdził. Z pełnym wyrachowaniem zaplanowała zemstę i postanowiła wyjść za mąż za najstarszego syna króla Francji Ludwika VI Grubego, którego uważa za mordercę swojego ojca. Uknuty tak perfidnie plan młoda księżniczka realizuje, ale w dniu ślubu spotyka spowiednika, któremu nieopatrznie się przyznała, że planuje zemstę i do sposobu, w jaki chce jej dokonać, a dodatkowo młody mnich okazuje się zupełnie kimś innym, niż myślała. Na domiar złego podczas wesela umiera król w identycznych okolicznościach jak jej ojciec. Ewidentnie bardzo komuś zależy, żeby na tronie zasiedli młodzi i niedoświadczeni władcy. Próby odkrycia prawdy spełzają na niczym, a dla młodej królowej stają się realnym zagrożeniem. Po świetnej Trylogii ?Ciszy Białego Miasta? ?Akwitania? bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, pomimo lekkich obaw. Jest to bardzo dobrze napisana i udokumentowana powieść historyczna, opowiadająca o niewielkiej części życia Eleonory z Akwitanii. Jej młodości i małżeństwie z królem Francji Ludwikiem VII. Prawie wszystko, co dzieje się w książce, wydarzyło się w rzeczywistości, to bardzo dobra powieść historyczna, świetnie napisana, którą się czyta z zapartym tchem. Zakończenie zostawiło pewien niedosyt, bo chciałoby się więcej przeczytać na temat tej niezwykłej postaci, jaką niewątpliwie była Eleonor, ale jej barwne i burzliwe życie, nie pozwoliło autorce na napisanie książki z większym rozmachem, wolała skupić się na pewnej części jej dziejów, co się jej doskonale udało. Fabuła w niektórych momentach jest fikcją literacką, wyraźnie oddziela się od faktów i dat historycznych, ale to nie jest zarzut. Te wszystkie odstępstwa są popełnione przez autorkę świadomie, żeby podkolorować i uatrakcyjnić akcję, bo nie jest to powieść stricte historyczna. ?Akwitania? to powieść ze złożoną fabułą pomiędzy romansem a intrygą kryminalną, wprawioną w ramy historyczne. Autorka pokazała nie tylko historię Eleonor, silnej i odważnej kobiety jak na swoje czasy, ale także historię Akwitanii. Książka od pierwszych stron wciąga i tak zostaje do końca. Historia opowiedziana w pierwszej osobie w większości przez Eleonor, trochę przez Ludwika, a także przez inną postać dość ważną w fabule. Bezimiennego dziecka, mieszkającego w lesie pod opieką pięciu matek, którego tożsamość zostanie ujawniona na końcu powieści i wtedy dopiero okaże się, jak ważny był jego udział w tej historii. Autorka otoczyła powieść pewną aurą tajemniczości, nadając jej odrobinę charakteru thrillera, w którym spiski, konflikty, walki i kazirodztwo były na porządku dziennym. ?Akwitanię? polecam wszystkim, którzy lubią powieści historyczne, ale ci, którzy szukają typowego thrillera, będą rozczarowani, bo nim nie jest, chociaż zaczyna się od morderstwa i jej czytanie wciąga jak najlepszy kryminał. Krótko mówiąc, ?Akwitania? była niezwykle przyjemną i satysfakcjonującą lekturą i stanowi wielki hołd dla Eleonory Akwitańskiej, nie udaje jej biografii, jest to w pewnym sensie dzieło fikcji historycznej, które ma na celu pochwałę kobiety, która musiała być silna w tamtych czasach, w świecie rządzonym przez mężczyzn. Kobiety, której niesamowita odwaga, niezłomność i wielka determinacja w walce o siostrę i swój lud, robi wrażenie.