Barbara BBKZ
Posiada 1234 książki na 26 półkach
Profil | Ulubieni autorzy | wyślij wiadomość losowa biblioteczka ? | Porównaj książki | Moja Biblioteczka
Szukaj w Biblioteczce szukaj
Lista Szczegóły Okładki Dodaj książkę [+]
Strona 1 z 4 [»] w kolejności Alfabetycznie tytuł Alfabetycznie autor Ocena Plusy za opinie Data przeczytania Pokazuje Wszystkie Z opiniami 5 gwiazdek 4 gwiazdki 3 gwiazdki 2 gwiazdki 1 gwiazdki bez oceny wspólne książki różne książki
Nostalgia anioła
Alice Sebold
Półki: Przeczytane, Posiadam
Przeczytana: 19 sierpnia, 2010
Plusów za opinie: 3 | kto głosował?
Opinia
Książka dość długo leżała u mnie na półce w pokoju i czekała, aż zatopię się w historię z niej zawartą. Z początku coś mi jednak przeszkadzało, coś mnie irytowało na tyle, że musiałam odczekać na lepszy moment (lepszy nastrój?). Było warto.
Literatura (i kino) niejednokrotnie serwowała nam podobną fabułę: zgwałcona i zamordowana dziewczynka, szok wśród sąsiadów, tragedia i załamanie rodziny, bardzo trudne śledztwo. Alice Sebold jednak wprowadziła pewną świeżość, bo historia opowiedziana została z zupełnie innej perspektywy - wspomnianej zamordowanej dziewczynki, która teraz jest w Niebie i niczym anioł stróż pilnuje swoich bliskich na Ziemi. Bardzo mi się ten pomysł narracji podobał, bo... czyż chociażby raz w życiu każdy z nas nie zastanawiał się, co się dzieje po śmierci i jak w Niebie jest?
Fabuła posiada jeden, mały mankament. Pod koniec historii główna bohaterka spada z nieba wprost w ciało swojej przyjaciółki - ta z kolei trafia na ten czas do Nieba - i dzięki temu może spełnić swoje marzenie, czyli zażyć kilka chwil namiętności ze swoją szkolną miłością. Ten wątek był - jak dla mnie - zbyt fantastyczny jak na tak realistyczną historię.
Niemniej bardzo polecam "Nostalgię anioła" nie tylko miłośnikom tego rodzaju literatury, ale także tym, którzy stanęli w swoim życiu na rozdrożu, czekając na pomoc swojego anioła stróża.
Sekretny dziennik Laury Palmer
Jennifer Lynch
Półki: Przeczytane, Posiadam
Przeczytana: 31 lipca, 2010
Plusów za opinie: 3 | kto głosował?
Opinia
Natrafiłam na tą pozycję przypadkiem, bo znalazłam ją tutaj. Dzięki uprzejmości jednej z użytkowniczek było mi dane przeczytać tę książkę (dziękuję raz jeszcze).
Muszę przyznać, że początkowo byłam zawiedziona. Zapiski Laury Palmer zaczynają się, gdy ta ma zaledwie dwanaście lat. Zbyt wyszukany, dorosły styl nie pasował mi do tak małej dziewczynki - nawet nękanej przez swojego oprawcę, BOBa. Dopiero po kilkudziesięciu stronach, gdy Laura miała już poważne kłopoty z narkotykami, samooceną, nieprzypadkowymi przygodami seksualnymi, zaczęłam wierzyć w jej zapiski. Od tej pory aż do samego końca autorka była bardzo przekonująca.
Chęć przeczytania tej książki zrodziła się z odwiecznej ciekawości: kim tak naprawdę jest BOB, wcielające się w ludzi zło? Bo to, kto fizycznie nękał Laurę i doprowadził do jej śmierci, jest znane zapewnie wszystkim czytelnikom (do dziś uwielbiam zarówno serial, jak i pełnometrażowy prequel). Moja ciekawość niestety nie została zaspokojona.
Ale przyznam, że po tej lekturze całkowicie rozumiem to, kim była i kim się stała Laura Palmer. Jej zapiski stanowią najbardziej obiektywny dowód na to, w jaki sposób zmienia się psychika człowieka, który skazany jest na codzienne znęcanie się fizyczne i duchowe, który boi się prosić o pomoc i samodzielnie stara się stawić życiu czoło, który chwyta się najgorszej alternatywy i popada w paranoiczny nałóg narkotykowy.
Jennifer Lynch napisała coś naprawdę dobrego, godnego polecenia nie tylko fanom serialu "Miasteczko Twin Peaks", ale także tym, którzy chcą się dowiedzieć czegokolwiek, co siedzi w głowie nałogowca.
Pokochała Toma Gordona
Stephen King / Richard Bachman
Półki: Przeczytane, Ulubione, Posiadam, Stephen King, Tabitha King, Owen King, Joe Hill
Przeczytana: 01 grudnia, 1999
Plusów za opinie: 2 | kto głosował?
Opinia
Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale "Pokochała..." (jak i np. "Rose Madder") nie zaliczyłabym do klasycznych horrorów. Nawet nie uznałabym tego za horror i... bardzo mnie to cieszy.
Stephen King, jak mało kto, potrafi pisać nie tylko powieści grozy, lecz również historie podchodzące pod dramaty psychologiczne, jak i mające coś z obyczajówek. Z perspektywy małej dziewczynki - Trishy - zgubienie się w lesie jest koszmarne. Dorosłego czytelnika ciężko jednak w tej książce przestraszyć. Może dlatego "Pokochała..." podoba się tak małej ilości ludzi?
Mnie bardzo ta powieść odpowiada. King pozwala nam wczuć się w psychikę dziecka i poznać, jak ono odczuwa strach. Poznajemy też coś niesamowitego - Trisha wykazuje się cały czas niesamowitą odwagą (czy każdy dorosły byłby w stanie z siebie tyle tego uczucia wykrzesać, będąc w podobnych opałach?).
Często do tej książki powracam, bo warto. Dzięki temu łatwiej jest zrozumieć nasze własne dzieci i ich strach przed "potworem z szafy".
Siedem Kolorów Tęczy
Monika Sawicka
Półki: Przeczytane, Posiadam, Monika Sawicka
Przeczytana: 01 sierpnia, 2010
Plusów za opinie: 2 | kto głosował?
Opinia
Dlaczego? Dlaczego, pani Moniko, popełniła pani coś takiego, jak ta książka?
Dotychczas Monika Sawicka pisała lekko i przyjemnie. Nawet, gdy poruszała trudne tematy (jak w "Kruchości porcelany"). Nie wiem, co skłoniło autorkę do stworzenia tej "powieści". Czytało mi się to dużo trudniej niż podręczniki nielubianego przeze mnie marketingu w czasie studiów. Jak początkowo ucieszyłam się na widok tak opasłej lektury, tak po kilkudziesięciu - jeśli nie kilkunastu - stronach miałam już dość. Przez wzgląd na szacunek dla autorki oraz swoją własną zasadę (co zaczęłam, trzeba skończyć)... przeczytałam do końca.
Moja siostra widząc książkę u mnie spytała, o czym jest. Hmm... nie wiem. Koszmarny nadmiar informacji zaczerpniętych żywcem z innych książek przejął kontrolę nad fabułą. Podejrzewam, że M.Sawicka chciała stworzyć coś na wzór "Samotności w Sieci" - tam jednak autor wplótł naukowe teorie bardzo sprytnie, czasami wręcz subtelnie. Sawickiej to nie wyszło. Momentami miałam wrażenie, że czytam jakąś pracę magisterską: pełno skopiowanych tekstów, ciągnących się niejednokrotnie przez kilka stron. Czasami opu[...]am stronę, czy dwie, wodząc jedynie wzrokiem, gdzie skończy się długi cytat z książki, którą już czytałam (np. autorstwa P.Coelho).
Jest jednak coś, co uwagę powinno przykuć. Po raz kolejny (wcześniej w "Demi-Sec" oraz nowym wydaniu "Kruchości porcelany") dzięki autorce z szuflad kilkunastu osób (tym razem laureaci konkursu poetyckiego i literackiego) wyszły na światło dzienne wiersze i opowiadania. Większość zapada w pamięć lepiej jak sama książka. I tylko dzięki temu czas poświęcony temu tomowi nie poszedł w pełni na marne.
