Składam się z ciągłych powtórzeń CD

,,Niewiele chciałem mieć?? - osiągnąłem prawie wszystko. Tak można by było sparafrazować zarówno pierwsze słowa piosenki Lato 76 (pochodzącej z solowego debiutu Artura Rojka), ale także całościową ścieżkę kariery artysty. Ze złości, z poczucia niespełnienia i niedosytu, a może także częściowo z buntu - wprawdzie już ukształtowanego człowieka - wyszedł projekt prawie doskonały. Żart Beksy, zlęknionego chłopca uciekającego od przeszłości, która nieustannie wraca- pozostawia swoisty ślad - zarówno u dorosłego już Rojka jak i u słuchaczy. Artysta otworzył się zarówno przed odbiorcami jak i przed samym sobą. Nie bał się pokazać swoich słabości, lęków, strachu. Nie wybiela, nie próbuje nawet koloryzować. Pokazuje swoje prawdziwe ??ja??. Uzewnętrznia emocje. Wzrusza do łez. Trafia prosto w serce (jak on to robi !?). Wylewa poprzez słowa to co było ukryte. I robi to wyśmienicie. Schowany przez kilkanaście lat pod płaszczem Myslovitz, zdecydowanie go zdejmuje i odrzuca w kąt. Wreszcie ??dorasta??, próbuje zmierzyć się z samym sobą i opowiedzieć historię życia, która go ukształtowała. Bez obaw, chwilami z dziecinną szczerością. Trochę filozoficznie w ,,krótkich momentach skupienia??, poetycko ,,w czasie, który pozostał?? a nawet momentami zabawnie w zabawach z ??kotkiem i pelikanem??. Ciężko określić tą płytę, wrzucić ją w jakiś konkretny standard, nadać jej określony typ w hierarchii. Nie jest to z pewnością zwyczajna popowa składanka, nie zaliczymy jej też do rockow?ego mocnego brzmienia. Rojek nagrywając te utwory podjął ryzyko. Napisał to co czuł, nie zwątpił w swoje dzieło i dzięki temu wyszła prawdziwie ambitna płyta. Nacechowana indywidualnością. Znajdziemy tutaj niebanalne (momentami wręcz trudne) teksty oraz spokojną muzykę wzbogacaną chórkami (o dziwo nawet - dziecięcymi!). Nie zabraknie również nowocześniejszej muzyki z większą ilością elektroniki (aniżeli w poprzednich kompozycjach tworzonych w zespole Myslovitz). Rojek (jak sam mówił) nie chciał być tylko kolesiem z Myslovitz. Dzięki tej płycie nie zostanie zapamiętany tylko w ten sposób. Pobrzękują mi wciąż w głowie ??rojekowskie?? - jak dla mnie - ponadczasowe teksty. Bynajmniej nie czekam aż wszystko minie. Takiej płyty nawet po kilku latach nie odkłada się w kąt. Taka płyta nie zachodzi kurzem. Do takiej płyty wraca się latami. A potem kupuje się odświeżoną składankę. Życiowy ten Rojek. Wyśpiewał te swoje znaczące słowa : ,,bo w życiu trzeba być kimś??. Tym kimś z pewnością się stał. Dzięki tej płycie ? kolokwialnie mówiąc ? zaklepał sobie miejsce w szeregu tzw. artystów z wyższej półki. Wszystkie jedenaście kawałków dają poczucie spełnienia. Dobrze, że Rojek dożył lata 77-go i . I dobrze, że do dziś syreny mogą budzić nas ze snów?

Myslovitz powinno bardzo szczerze żałować rozstania z Arturem Rojkiem, bo jego płyta solowa jest doskonała. W zespole byłam zakochana od lat nastoletnich i uważnie śledziłam jego działania. Charyzma i niezwykły talent wokalisty, były rzeczami, które z całą pewnością stawiały zespół na półce bardzo interesujących. Mam nadzieję, że dobrze poradzą sobie bez niego, bo on bez wątpienia radzi sobie świetnie. Doskonale skomponowana muzyka, lekko pokręcone, wręcz poetyckie teksty, mówiące o sprawach najważniejszych - cała kwintesencja Artura Rojka zamknięta w jednym pudełku. Nie wszystkim rozstania wychodzą na dobre, ale w tym przypadku z pełną świadomością można mówić o sukcesie.

"Beksa" - drugi utwór z albumu Rojka - usłyszałam w radiu, jadąc samochodem. Trafiło na wrażliwy moment i musiałam uważać, żeby się nie rozkleić. W domu sprawdziłam, co jeszcze Rojek dodał do "Składam się z ciągłych powtórzeń" i decyzja mogła być tylko jedna - kupuję! Ostrzegam - wsłuchanie się w teksty grozi poruszeniem emocjonalnym!