Czarny łabędź DVD

Darren Aronofsky posiada niezwykły talent zamiany kina w najczystszej postaci sztukę. Wybrać się do opery, a może uruchomić płytę z jego najnowszym dziełem? Cokolwiek wybierzemy i tak skazujemy się na obcowanie z kulturą wyższą. Skazujemy się... Aronofsky tworzy dzieła, które obezwładniają. Kiedy decydujemy się z nimi zapoznać wyruszamy w drogę jednokierunkową. "Czarny Łabędź" też taki jest. Niepokojący, obłędny, hipnotyzujący. I zły. Wpływ "Czarnego łabędzia" na naszą psychikę jest nieprawdopodobny. Czujemy się osaczeni i zakneblowani, ba! my nawet czujemy się brudni. A potem leżymy bezsennie w nocy na każde wspomnienie odczuwając mdłości. A jednak, mimo tego destrukcyjnego wpływu na nasze samopoczucie - a może właśnie przez to- "Czarny łabędź" jest filmem skończenie genialnym. Słowem kluczem jest tutaj harmonia. Bowiem wszystko, absolutnie wszystko jest wymierzone tak dokładnie, iż choćby najmniejsza zmiana byłaby w stanie rozsypać to dzieło na maleńkie bezkształtne kawałeczki. Każdy osobny element splata się w perfekcyjną całość, wzajemnie na siebie wpływając i uzupełniając: skoro mamy do czynienia z tak idealną muzyką Czajkowskiego, to dlaczego Portman nie miałaby idealnie odegrać Niny, a skoro główna bohaterka jest idealnie odegrana to dlaczego zwroty akcji miałyby nie być idealne? Przez ten geniusz obłędu zapewne jeszcze kilka następnych dni będę miała problemy z bezsennością, ale już w tej chwili myślę aby zasmakować tego filmu po raz drugi. I właśnie na tym polega jego magia.

Czarny Łabędź

Ubiegłoroczny zdobywca Oskara, w tym za główną rolę kobiecą dla Natali Portman, jest jednym z ciekawszych propozycji na rynku filmowych pośród tysięcy tytułów. Tytułowy Czarny Łabędź to partia baletowa w Jeziorze łabędzim Piotra Czajkowskiego. Jest to także wymarzona przez wszystkie baletnice rola, która przy doskonałym wykonaniu pozwoli im ubiegać się o zaszczytny tytuł primabaleriny. Okazuje się jednak, że do takiego wykonania potrzeba nie tylko perfekcyjnej techniki, ale przede wszystkim zatracenia się w odgrywanej roli, całkowite psychiczne i emocjonalne zaangażowanie się w odgrywaną postać Łabędzia, a to niesie za sobą niebezpieczeństwo szaleństwa. Szaleństwa w imię sztuki, ale nawet wydawałoby się tak wzniosłe odejście od zmysłów w imię perfekcji przez „P”, nadal jednak pozostaje Szaleństwem, aż do utraty kontaktu z rzeczywistością. Oprócz walki za wszelką cenę, aż do morderstwa włącznie o upragnioną rolę, główna bohaterka próbuje wyzwolić się spod toksycznego wpływu zaborczej matki, również niespełnionej baletnicy, jednocześnie nie dając sobie rady z zaspokojeniem własnych potrzeb emocjonalnych i seksualnych, co doprowadza ją ostatecznie do zapętlenie się w paranoi własnych lęków, obaw i ambicji. Tytułowa rola będzie jej, – ale spustoszenie, do jakiego doprowadza głodówkami własne ciało, ogarnia w większym jeszcze stopniu jej umysł, który ewoluuje i zaczyna odbierać świat jak Łabędź, który nie tyle myśli, i przewiduje konsekwencje swych działań, ile raczej działa, jak zagoniony w pułapkę instynkt ptaka, który walczy desperacko o ochronę swego bytu i miejsca lidera. Dobre stadium o niespełnieniu i ambicji pchającej człowieka do najgłębszych zakamarków własnej duszy i jej złych, i mrocznych popędów. Jedna jedyna uwaga – film jest bardzo mroczny i to w temacie, i w kolorystyce. Nie dla ludzi w depresji. Poza tym wart zobaczenia.

Świat nosi w sobie różne obsesje. Niektórzy stale się odchudzają, inni dążą do władzy, jeszcze inni zaś pragną wciąż wiedzieć więcej. Bohaterka filmu też ma swoje grono obsesji. Nie potrafi określić się seksualnie. Usiłuje spełnić ambicje wszystkich naokoło, przekonana, że są one również jej osobistymi ambicjami. Nie umie odnaleźć się w życiu, znaleźć równowagi, dzięki której będzie zadowolona z samej siebie. Kiedy bohaterka dostrzeże swoje "inne" ja, tak odmienne, że postanowi za nim podążyć, zakończy się do dla niej tragicznie.

Film nie jest dołujący, ani ciężki. Nie uważam bo ani za nudny obraz, ani moralizatorski. To film o życiu i wyścigu szczurów oraz o tym co może taki wyścig zrobić z mniej odpornymi jednostkami.

Świat nosi w sobie różne obsesje. Niektórzy stale się odchudzają, inni dążą do władzy, jeszcze inni zaś pragną wciąż wiedzieć więcej. Bohaterka filmu też ma swoje grono obsesji. Nie potrafi określić się seksualnie. Usiłuje spełnić ambicje wszystkich naokoło, przekonana, że są one również jej osobistymi ambicjami. Nie umie odnaleźć się w życiu, znaleźć równowagi, dzięki której będzie zadowolona z samej siebie. Kiedy bohaterka dostrzeże swoje "inne" ja, tak odmienne, że postanowi za nim podążyć, zakończy się do dla niej tragicznie.

Film nie jest dołujący, ani ciężki. Nie uważam bo ani za nudny obraz, ani moralizatorski. To film o życiu i wyścigu szczurów oraz o tym co może taki wyścig zrobić z mniej odpornymi jednostkami.

Mnie niestety ten film rozczarował. I nie chodzi o to czy Natalie Portman tańczyła tam sama czy nie- bo jakie to ma tak naprawdę znaczenie? Bardzo dołujący, wywołujący masę negatywnych emocji obraz. Ja po wyjściu z kina czułam się mocno zmęczona.