"Chappie" jest kolejną w światowej kinematografii produkcją traktującą o sztucznej inteligencji nadanej człekokształtnym robotom. W najnowszym dziele Neilla Blomkampa prym wiedzie temat policyjnych androidów, mających na celu zapanowanie nad pogrążającym się w przemocy i chaosie Johannesburgu. Nie jest to jednak (na szczęście!) kolejna część filmu "Ja, Robot" czy kontynuacja przygód "Robocopa". W "Chappiem" reżyser poszedł zdecydowanie dalej, próbując stworzyć historię robota uzbrojonego nie tylko w karabin i precyzyjnie ukierunkowany program ochrony mieszkańców miasta. Tytułowy Chappie wyposażony został w świadomość, która zlepek chodzących metalowych części ma zamienić w istotę żywą, czującą, wrażliwą i zdolną do refleksji nad własnym postępowaniem.
Futurystyczne oprogramowanie Chappiego jest jak tabula rasa, na której wszelkie nowe zapisy są uzależnione od doświadczeń androida i stanowią konsekwencję jego (wzorowanej na ludzkiej) percepcji otaczającego go świata. Chappie "rodzi" się na nowo; jest jak dziecko, czerpiące wzorce zachowań od najbliższych, uczące się życia i przyjmujące przekazywane wartości z naiwną pewnością, że są one moralnie i etycznie idealne. Reżyser zahaczył tutaj o element pedagogiczny, wskazując jak ważne jest odpowiednie wychowanie i uświadamiając widzowi, że to rodzice są dla dziecka nośnikiem najwyższych wartości, i że to ich zachowanie, zwyczaje, a nawet gestykulacja i sposób komunikowania się, są dla rozwijającego się umysłu wzorem do naśladowania i wyznacznikiem moralno-etycznej granicy.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że "Chappie" to kino Sci-Fi, na które spojrzeć trzeba z przymrużonym okiem i nie powinno się go traktować jako edukacyjnego wzorca. Jednak produkcja ta, nie jako pierwsza przecież podejmująca temat uczłowieczenia sztucznej inteligencji, robi to w sposób nietuzinkowy, wręcz oryginalny. Komizm przeplata się tu z dramatem, a sensacja i brutalność z płytkością i lekkością właściwą kinu familijnemu. Wywołana różnorodnością scen emocjonalna huśtawka w którymś momencie jednak zwalnia, odkrywając przed widzem z początku niedostrzeganą prawdę - że świadomość istnienia i zdolność do samodzielnego myślenia nie są równoznaczne z umiejętnością odróżniania dobra od zła.
"Chappie" nie jest filmem z gatunku "do końca poważnych". Nie jest to też film dla dzieci. Moim zdaniem "Chappie" lokalizuje się gdzieś pośrodku, stanowiąc miłą i lekką rozrywkę dla młodzieży i dorosłych. Głębszych refleksji znajdziemy tu jedynie garstkę, choć przyznać muszę, że dziecięca naiwność Chappiego, brutalnie wykorzystywana zwłaszcza przez "tatusia", momentami wzrusza dość mocno. "Dlaczego wy ludzie to robicie?! Dlaczego wy wszyscy kłamiecie?!" - pyta oszukany Chappie, w tych dwóch krótkich pytaniach definiując człowieka jako istotę bezwzględnie realizującą swoje egoistyczne cele. I, niestety, ma rację.
