Ebook Życie w rodzinie Wartości w partnerstwie i rodzicielstwie pdf

�rym znaj­du­ją się ta­kie okre­śle­nia, jak ,,dziec­ko do­brze funk­cjo­nu­ją­ce" lub ,,źle funk­cjo­nu­ją­ce" - jak­by cho­dzi­ło o wy­po­sa­że­nie ku­chen­ne, któ­re musi od­po­wia­dać eu­ro­pej­skim stan­dar­dom ja­ko­ści. Wszyst­ko to spra­wia wra­że­nie, jak­by­śmy sta­cza­li się po etycz­nej rów­ni po­chy­łej. Tak da­le­ko za­szły spra­wy z na­szy­mi war­to­ścia­mi okre­śla­ny­mi przez pra­wa ryn­ku. Dla­te­go po­win­ni­śmy po­sta­wić so­bie py­ta­nie: czy na­praw­dę chce­my przy­kła­dać je do na­sze­go ży­cia ro­dzin­ne­go? Mał­żeń­stwo nie jest dzi­siaj spo­łecz­ną ani mo­ral­ną ko­niecz­no­ścią, lecz oso­bi­stym wy­bo­rem - po­dob­nie jak po­sia­da­nie dzie­ci czy każ­dy inny zwią­zek. Nikt nie czu­je się zmu­szo­ny do ży­cia z dru­gą oso­bą. Nikt nie musi ule­gać czy­jejś do­mi­na­cji ani ustę­po­wać przed prze­mo­cą tyl­ko ze wzglę­du na ko­niecz­ność ży­cia w jed­nym domu. Do­ty­czy to w każ­dym ra­zie miesz­kań­ców państw eu­ro­pej­skich, któ­re stwo­rzy­ły od­po­wied­nią pod­sta­wę praw­ną i spo­łecz­ną. War­to­ści się zmie­ni­ły. Kie­dyś mó­wio­no: ,,Trze­ba wy­trwać ra­zem za wszel­ką cenę". Dzi­siaj mówi się: ,,Trze­ba trak­to­wać sie­bie po­waż­nie". Co praw­da, jak póź­niej po­ka­żę, te dwie za­sa­dy wca­le nie mu­szą się wy­klu­czać. W kul­tu­rze zdo­mi­no­wa­nej przez pra­wa ryn­ku czę­sto mówi się o na­rzę­dziach, mo­de­lach, kon­cep­cjach i me­to­dach. Szu­ka­ją ich ro­dzi­ce i part­ne­rzy roz­glą­da­ją­cy się za po­mo­cą spe­cja­li­stów. Pro­blem jed­nak w tym, że nie ma me­tod, któ­re nie­chyb­nie pro­wa­dzą do suk­ce­su w ży­ciu ro­dzin­nym. Lu­dzie są zbyt róż­ni i żyją w tak wie­lo­stron­nych re­la­cjach, że nie da się za­sto­so­wać do wszyst­kich jed­nej me­to­dy. Ta­kie zda­nie może brzmieć nie­co dziw­nie w ustach czło­wie­ka, któ­ry całe swo­je ży­cie za­wo­do­we spę­dził na ,,ba­za­rze eks­per­tów", peł­nym roz­ma­itych me­tod, kon­cep­cji i roz­wią­zań moż­li­wych pro­ble­mów. A jed­nak za­wsze my­śla­łem w ten spo­sób - i nie znam żad­nej psy­cho­lo­gicz­nej ani pe­da­go­gicz­nej pod­sta­wy na­uko­wej, któ­ra uza­sad­nia­ła­by ja­ką­kol­wiek ogól­nie obo­wią­zu­ją­cą me­to­dę. Lu­dzie nie są ma­szy­na­mi i dla­te­go nie po­trze­bu­ją ,,na­rzę­dzi" czy ,,in­stru­men­tów". Py­ta­nie: ,,Ja­kie na­rzę­dzia mogą po­móc mi w usy­pia­niu dziec­ka?" jest z per­spek­ty­wy war­to­ści o lata świetl­ne od­da­lo­ne od py­ta­nia: ,,Ja­kie umie­jęt­no­ści mu­szę w so­bie roz­wi­nąć, żeby moje dziec­ko mo­gło spo­koj­nie za­sy­piać?" Po­dob­nie py­ta­nie: ,,Czy są ja­kieś na­rzę­dzia, któ­re po­zwa­la­ją po­ko­nać nie­chęć ko­biet do sek­su?" róż­ni się od: ,,Na­sze ży­cie sek­su­al­ne po­pa­dło w ru­ty­nę. Jak mam po­roz­ma­wiać o tym z żoną, żeby nie po­czu­ła się kry­ty­ko­wa­na i jesz­cze bar­dziej nie stra­ci­ła ocho­ty na seks?". To samo do­ty­czy me­tod. Spraw­dza­ją się tyl­ko o tyle, o ile dru­ga stro­na po­zwa­la zre­du­ko­wać się do roli przed­mio­tu. Lu­dzie źle się roz­wi­ja­ją, kie­dy czu­ją się obiek­ta­mi kon­cep­cji lub me­tod. Wy­star­czy o to spy­tać oso­by, któ­re wy­ro­sły w izra­el­skim ki­bu­cu albo ra­dziec­kim domu dziec­ka. Owszem, wie­lu z nas żywi okre­ślo­ne wy­obra­że­nia, jak bę­dzie wy­glą­da­ła ich ro­dzi­na, ale re­ali­za­cja tych wy­obra­żeń za­le­ży od tego, czy zda­je­my so­bie spra­wę, że ro­dzi­na to żywi lu­dzie. Sztyw­ne teo­rie są jak sek­ty: funk­cjo­nu­ją tyl­ko wte­dy, gdy ich człon­ko­wie cał­ko­wi­cie pod­da­ją się woli ja­kie­goś guru. Cha­rak­te­ry­stycz­na jest przy tym tak­że bar­dzo mała to­le­ran­cja dla od­szcze­pień­ców. Je­śli cho­dzi o wy­cho­wa­nie dzie­ci, to naj­więk­szy pro­blem z ,,me­to­da­mi" po­le­ga na tym, że wszyst­kie słu­żą jed­ne­mu i temu sa­me­mu ce­lo­wi: po­słu­szeń­stwu dziec­ka woli ro­dzi­ca. Ich sku­tecz­ność ro­śnie, je­śli ro­dzi­ce two­rzą wspól­ny front, a ro­dzi­na pro­wa­dzi względ­nie izo­lo­wa­ny tryb ży­cia. Sku­tecz­ność ta nie wy­ni­ka jed­nak z do­sko­na­ło­ści me­to­dy, ale z nie­zwy­kłej zdol­no­ści i woli wszyst­kich dzie­ci do do­pa­so­wa­nia się i pod­po­rząd­ko­wa­nia do­ro­słym, któ­rych ko­cha­ją i od któ­rych są za­leż­ne. Ta wola współ­dzia­ła­nia jest tak wiel­ka, że moż­na ją zna­leźć na­wet u o