Zrób to kochanie

częścia, nawet jeśli dokładnie pamiętasz, jak obrzydzali ci szkolnego ukochanego. Nie warto się mścić. Na czym zależy rodzicom? Odpowiadają, że na szczęściu dzieci. Tak, bo jeśli dzieci mają dobre życie, to znaczy, że oni byli dobrymi rodzicami. Pamiętasz? Chwalili się tobą przed ludźmi (,,Moja krew!"). Niekoniecznie chwaląc ciebie wprost. Więc dostarcz im czasem powodów do dumy - dla nich! I zażądaj pochwały i uznania - za ich krew! Nie żałuj im. Nie skarż się przed nimi, nie lataj do nich z problemami, oszczędź. Jesteś odpowiedzialna za siebie. Nawet jeśli cię męczą, nudzą, irytują, spędzaj z nimi godzinkę na wypiciu kawy, zjedzeniu przyniesionego ciasta. Pamiętaj, że złości cię nie ta starsza pani, tylko twoja Wewnętrzna Matka z przeszłości, a to temat na terapię. Powiedz, że świetnie wyglądają i że wpadniesz za jakiś czas. Potem przyślij kartkę (a nie SMS), że pozdrawiasz i życzysz miłych dni. Podeślij kwiaty lub dobry kryminał kurierem. Jesteś zajęta, ale dajesz sygnały, że pamiętasz. Zauważ, że rodzice najbardziej cenią przekazy od dzieci, które są najdalej geograficznie. Twój spokój w relacjach z nimi będzie jak odległość do Dubaju. A nade wszystko PODZIĘKUJ! Za wszystko od nich. Za to, że jesteś taka w dużej mierze dzięki nim, bo jesteś! I dziękuj co jakiś czas, żeby do nich dotarło, że dziękujesz naprawdę. Oni już zrobili swoje. Ćwiczenie 1 Pomyśl, za co jesteś wdzięczna / wdzięczny swoim rodzicom. Wypisz to poniżej. Ćwiczenie 2 Przypomnij sobie, co dobrego usłyszałaś / usłyszałeś od Rodziców na swój temat, Nie muszą być to słowa wypowiedziane bezpośrednio do ciebie. Wypisz to poniżej. Ćwiczenie 3 Przypomnij sobie swoje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa związane z rodzicami. Jeśli masz ochotę, zapisz je. Nieodżałowana Wanda Bień (ci, którzy ją znali, wiedzą, że nieodżałowana) wymyśliła rzecz prostą, ale genialną i w zasadzie potrzebną każdemu. Wraz z koleżankami emerytkami zaoferowały na Żoliborzu usługę słuchania. Ogłosiły w żoliborskiej gazecie, że można je za darmo wynająć, żeby mówić do nich przez pół godziny, a będzie się wysłuchanym. Bez przerywania, bez oceniania, bez dawania rad, za to życzliwie. Wyobrażasz sobie ten psychiczny luksus?! Wanda wiele lat współpracowała z psychoterapeutami, sama z terapii korzystała; świetnie wiedziała, ile krzywdy, pustki, niespełnionej tęsknoty dręczy człowieka niewysłuchanego. Czuje się tak, jakby go dla innych nie było, jakby go nie chcieli, nie interesowali się nim. Jedni mają do opowiedzenia smutki, tragedie, swoją przeszłość, inni marzenia. Jeszcze inni, że boją się iść do dentysty. A choćby i to, że się nie wyspali. Nic tu do oceniania, tylko do przyjęcia. W latach 70. przetoczyła się przez Warszawę fala zainteresowania tzw. RC, czyli Re-evaluation Counseling. Wymyślił to Harvey Jackins z Seattle. A zaczęło się, jak opowiadał, od tego, że ciągle zwierzali mu się ludzie - w samolotach, pociągach, w ,,Mam życzliwą twarz i to wystarczało. Musiałem się nauczyć przywdziewać maskę odętego faceta, kiedy już nie miałem siły i sam potrzebowałem samotności i odpoczynku" - wspominał. W latach 50. stworzył więc ruch RC, który objął, bez przesady, cały świat. Pomysł był nieco inny niż Wandy. Mianowicie spotykały się dwie osoby przeszkolone w RC i słuchały się przez godzinę na zmianę. Dużo nie trzeba było umieć: aktywnie słuchać, czyli nie przerywać, i wspomagać, wyrażać miną i gestem zainteresowanie i nie myśleć wtedy o sobie, tylko o mówiącym, nie dawać rad ani ocen, tylko wyrazić swoje - słuchacza - uczucia, np.: ,,Współczuję ci, rozumiem, jak się czułeś" itp. Ludzie RC wpisują swoje adresy i telefony do wspólnej światowej książki adresowej i dzięki jej posiadaniu mogą, jeśli np. akurat są w Japonii i czują się samotnie, zadzwonić, spotkać się z kimś i wymienić uwagę oraz wsparcie. Oczywiście, w języku angielskim, chyba że są krajanami. Ciekawam, czy w Polsce RC jeszcze działa, bo na świecie owszem. Przyznasz, że idea jest wspaniała. Szczególnie w dzisiejszej dobie mejli, SMS-ów, tkwienia na portalach. Niektórzy internauci nie znają prawie swojego głosu, żywego, mówiącego do kogoś. Nie potrafią rozmawiać, nie wiedzą, co to bliskość twarzą w twarz. Chyba niespecjalnie się martwię, że nie dożyję czasów, kiedy całe to bractwo wychowane na Internecie dorośnie i będzie się snuło wpatrzone - w co? Natomiast pomysł Wandy jako łatwy i nad wyraz prosty poleciłabym gorąco szczególnie dwóm typom jednostek. Tym, którzy mają poczucie, że są niepotrzebni (z różnych powodów) i tym, którzy uważają, że tylko dla nich los jest niełaskawy i że tylko oni mają gorzej. Może myślisz, że namawiam do słuchania głównie obcych? Wbrew pozorom to je