Złoty lew

- Kobieta chwyciła mężczyznę za włosy i pociągnęła głowę, żeby odsłonić szyję. - Przecież nie chcemy się z nim kłócić o sprzączkę przy pasie. - Przyłożyła zakrzywione ostrze do boku szyi i mężczyzna słabo zakasłał, ale nie stawiał oporu. - Czekaj! - rozkazała ostro babka. - Widziałam tę sprzączkę, kiedy byłam z twoim ojcem w Dżibuti. Ten człowiek jest wielkim panem Ferengi. Jest właścicielem statku. Ma ogromne bogactwa. Jeśli ocalimy mu życie, będzie wdzięczny i może da nam złotą monetę albo nawet dwie! Córka z powątpiewającą miną przez chwilę rozważała propozycję; wciąż trzymała sierp przy gardle. - A co będzie z tą piękną metalową sprzączką o wielkiej wartości? - Zatrzymamy ją, oczywiście. - Matka była wyraźnie zirytowana jej głupotą. - Jeśli o nią zapyta, powiemy mu, że nigdy jej nie widziałyśmy. Córka odsunęła sierp od szyi. - No to co teraz z nim zrobimy? - Zabierzemy go do medyka w wiosce. - Jak? - Położymy go na tym pasie lembu. - Babka wskazała płótno owinięte wokół drzewca. Odwróciła się i surowo spojrzała na wnuków. - Oczywiście chłopcy nam pomogą. Mężczyzna wrzeszczał w duchu. Struny głosowe miał tak wysuszone, popękane i uszkodzone przez dym i płomienie, że jedynym dźwiękiem płynącym z jego ust było żałosne, piskliwe, drżące poświstywanie, jakby powietrze uciekało z dwóch zepsutych miechów. Był taki czas, zaledwie dwa miesiące temu, kiedy stawiał czoło sztormowi i z dziką radością szczerzył zęby w uśmiechu, gdy wiatr i rozpylona woda morska uderzały w jego ogorzałą twarz. Teraz jednak, czując ciepły, pachnący jaśminem powiew, który leniwie wpływał do pokoju przez otwarte okna, miał wrażenie, że ciernie drapią żałosne strzępy jego skóry. Cierpiał katusze i choć medyk zdejmował bandaże z jego twarzy z nadzwyczajną delikatnością, przy każdym kolejnym calu odsłoniętego ciała dźgał go następny ostry jak igła sztylet czystego, dojmującego bólu. I z każdym ciosem napływały nowe niechciane wspomnienia bitwy: palący żar i jasność płomieni; ogłuszający ryk armat i płonącego drewna; miażdżący ciężar belki na kościach. - Przykro mi, ale nic innego nie można zrobić - mruknął medyk, chociaż człowiek, do którego mówił, niewiele rozumiał po arabsku. Medyk miał rzadką srebrną brodę i ciężkie ziemiste worki pod oczami. Leczył ludzi przez większą część swego pięćdziesięcioletniego życia i zyskał aurę mądrości i dostojeństwa, która uspokajała i podnosiła na duchu większość jego pacjentów. Ale ten człowiek był inny. Odniósł tak poważne obrażenia, że właściwie nie miał prawa żyć, a cóż dopiero siedzieć prosto na łóżku. Stracił jedną rękę i tylko Allah litościwy wiedział, jak to się stało. Klatka piersiowa po tej samej stronie przypominała beczkę wgniecioną toporem bojowym. Skóra była poparzona i pokryta bąblami. Zapach kwiatów, które w takiej obfitości rosły pod otwartym oknem, nikł w odorze spalonego ciała, a także w wydzielanym przez nie przyprawiającym o mdłości smrodzie ropy i rozkładu. Ogień nie oszczędził kończyn. Dwa palce ocalałej ręki przemieniły się w poczerniałe kości; medyk odciął je, podobnie jak sześć palców stóp. Mężczyzna stracił lewe oko, wydziobane przez sępy. Prawie cała powieka drugiego spłonęła i teraz patrzył na świat z zimnym nieruchomym skupieniem. Upośledzenie wzroku nie było najgorszą z poniesionych przez niego strat; jego męskość została zredukowana do zwęglonego kikuta lśniącej, sinej tkanki bliznowatej. Kiedy - albo raczej jeśli - wstanie ze swojego łoża boleści, będzie musiał kucać jak kobieta, żeby oddać mocz. Jeżeli będzie chciał zaspokoić kochankę, pozostanie mu zrobić to ustami, chociaż szanse, że jakaś kobieta pozwoli mu zbliżyć wargi do swojego ciała, nawet za pieniądze, były znikome. Możliwe, że ten człowiek przeżył tylko za sprawą woli boskiej. Medyk westchnął i pokręcił głową, przyglądając się ruinie odsłoniętej twarzy. Nie, taka potworność nie mogła być dziełem Allaha, wszechmogącego i miłosiernego. To musiało być dzieło szejtana, diabła we własnej osobie, i siedzący przez nim potwór z pewnością wyglądał nie lepiej niż ucieleśnienie demona. Dla medyka zgaszenie życia tej szatańskiej istoty, która kiedyś była człowiekiem, byłoby kwestią chwili. Robiąc to, zapobiegłby koszmarom, jakie ten potwór z pewnością spowoduje, jeśli pozwoli mu się błąkać po świecie. Miał słodką, gęstą jak syrop tynkturę, która uśmierzyłaby ból nękający mężczyznę, po czym go uśpiła, a następnie z delikatnością dotyku kobiecej ręki na zawsze zatrzymała jego serce. Ale sam maharadża Sadyk Chan Jahan przysłał z Etiopii wiadomość, że tego człowieka należy dostarczyć do jego prywatnej rezydencj